บล็อกของ น้อย สวนบุรีรมย์

พืชผักที่ผมชอบ กลุ่มหนึ่งคือกลุ่มผักพื้นบ้านกลุ่มผักพื้นเมือง

พื้นผักกลุ่มนี้มีข้อดีคือ แก่ง่าย ตายช้า โอ๊ะไม่ใช่ ข้อดีคือ ดูแลง่าย ง่ายแบบไม่ต้องดูแล ทิ้งๆ ขว้างๆ ก็ได้กิน ปลอดภัยไร้สารฆ่าแมลงตกค้างแน่นอน

วันนี้ผมมีหนึ่งต้นมาขอชื่อด้วยครับ (ข้อเสียของภาษาถิ่นขแมร์ก็แบบนี้แหละครับ พูดถึงนกพูดถึงต้นไม้แล้วไทย ลาว ไม่เข้าใจ)

ต้นนี้เดิมใช้ลำต้นพันด้ายใส่ในกระสวยทอผ้า ตอนนี้ใช้ด้ามปากกาแทนหมดแล้ว

นี่ครับลักษณะเล็บที่ไม่ได้ตัดต้นที่มีรูกลวงตรงกลาง สำหรับเสียบกับแกนลวดในตัวกระสวยทอผ้า

จากมานานนนนนนนนนนนน... คิดถึงจังเลย

ตั้งแต่ได้ย้ายกลับบ้าน รู้สึกว่าไม่ค่อยมีเวลาเลย สวนก็ไม่ได้เข้าไปดูแล เห็น สมช.บางท่านมีผลผลิตได้กิน ได้ขายก็รู้สึกอิจฉา

เมื่อไม่มีเวลา ทุกอย่างก็ปล่อยไปตามธรรมชาติ ดอกขจรก็ปล่อยให้ป่ายปีนต้นฝรั่งไป สูงเกินกว่าจะเก็บกินได้สะดวก ก็คงต้องปล่อยให้ฝักสุก ฟุ้งกระจายเมล็ดพันธุ์ไปตามธรรมชาติเหมือนเดิม แม้แต่จะเก็บภาพมาก็ยังไม่มีเวลา

ที่บ้านผมมีผักหวาน (ป่า) ที่ซื้อกล้าแบบเขาเพาะลงถุงแล้วอยู่ 3 ต้น อายุเพิ่งจะเลยขวบปีไปนิดหน่อย ต้นยังสูงไม่ถึงคืบ

และนี่คือสิ่งที่ผมรอนานแสนนาน

ผักหวานแบบที่ปลูกด้วยเมล็ด ไม่ต้องผ่านการเพาะกล้ามาก่อน

ย้ายที่ทำงานมา 2-3 สัปดาห์ อะไรๆ ยังไม่ลงตัวมากนักแต่วันนี้ขอแวะมาเยี่ยมบ้านสวนฯ แห่งนี้สักหน่อยเพราะ...คิดถึง...

ช่วงหลังๆ ผมไม่ค่อยได้เข้าบ้านสวนฯ แห่งนี้มากนัก เพราะตัวอยู่ห่างจากสวนค่อนข้างมาก ไม่รู้จะเก็บอะไรมาเล่า อีกอย่างจิตใจก็จดจ่อรอลุ้นกับคำสั่งที่คลาดเคลื่อนกับกำหนดเวลามายาวนาน

วันนี้เข้ามาก็เข้ามาขอลาพักร้อนเลย เพราะวันนี้ผมได้รับหนังสือส่งตัวแล้ว ต่อไปนี้คงได้อยู่กับสวนมากขึ้น แต่ก็คงยังเก็บอะไรมาเล่าไม่ได้เพราะบ้านผมยังไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้ (สมัยเรียนก็เคยโต้วาทีกับเพื่อนต่างโรงเรียน ว่าใครอยู่หน้าเขาหลังเขา แต่ตอนนี้คงยอมรับสถาพ เพื่อนเขามีอินเตอร์เน็ต ADSL ใช้หลายปีแล้ว แต่เรายัง)

บ้านสวนแห่งนี้... ผมคงต้องใช้ จุด จุด จุด แทน เพราะผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่ถ้าโลกแห่งความเป็นจริงเป็นเหมือนบ้านสวนฯ แห่งนี้เพียงครึ่งเดียว โลกนี้ก็คงน่าอยู่ไม่น้อย

เห็นกระทู้ลุงตั้ม วันนี้จึงไปเก็บภาพมาแจม

สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ทรงปลูก ณ สวนสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์