บล็อกของ hemingwun

สายฝนหลั่งรินลงมาตั้งแต่ช่วงเช้า  ผมยิ้มกับตัวเองลำพัง  พลางนึกถึงภาพผืนดินที่ตัวเองถากถางกับแปลงผักสวนครัวที่เริ่มปรากฏขึ้นมา  แม้จะดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับพื้นที่ห้าไร่ แต่เมื่อคิดว่า นี่คือการเริ่มต้น และเป็นการเริ่มต้นจากที่ไม่มีอะไรเลย เพียงแปลงโหระพา  แมงลัก มะเขือม่วงและ มะเขือเปราะ เท่านี้ก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เนิ่นนาน แล้วนิ่งมองสายฝนต่อ ปล่อยอารมณ์เคลิ้มคล้อยไปกับสายน้ำจากฟ้าที่หยาดริน

จักรยานเสือภูเขา พาผมลัดเลาะไปมาในหมู่บ้าน ผมปั่นสำรวจดูท้องถิ่นที่อยู่ บทเพลงฝนเดือนหกของรุ่งเพชร แหลมสิงห์ ดังก้องในอารมณ์ของผม นั่นคือช่วง หลังจากย้ายภูมิลำเนามาปักหลักยังถิ่นฐานบ้านนา กบินทร์บุรี ผมชอบชื่อหมู่บ้านที่ผมได้อยู่ “บ้านท่าสนามทอง” เมื่อก่อนนี้ชาวบ้านแถบนี้เรียกว่า “โคกกระแต” ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านเล่าให้ผมฟังว่า เมื่อครั้งที่ปู่ของผมยังเป็นหนุ่ม ท่านได้ถากถางป่าแถบนี้จนกลายเป็นที่นา  และวันหนึ่ง ท่านได้มองไปยังท้องนาของท่าน แล้วเห็นแสงสีทองทาบทาในที่นา  ท่านจึงเปลี่ยนชื่อเรียกใหม่ และกลายเป็นชื่อเรียกอย่างเป็นทางการใน

ขบวนรถไฟนำพากายและใจของผมโยกย้ายจากถิ่นฐานอันคุ้นเคย มาสู่ถิ่นฐานที่ผมเคยคุ้นเคย มองดูทิวทัศน์สองข้างทางระหว่างที่รถไฟแล่นผ่าน ในความรู้สึกตอนนั้น  ราวกับตัวเองย้อนกลับไปสู่วันวัยเยาว์ ภาพสองข้างทางแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย  กว่าสี่สิบปีคราวนั้น เด็กชายจอมซนคนนั้น บัดนี้ถูกความชราเข้าครอบคลุมจนไม่เหลือรอย  เพียงภาพแห่งทรงจำเท่านั้น ที่ยังคงอยู่  แม้จะพร่าเลือนลงไป แต่เมื่อสัมผัสกับบรรยากาศแห่งท้องนา  เรือกสวน กลิ่นดินโคลน ภาพที่เคยพร่าเลือนเหล่านั้น ก็กลับแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย

หลังจากได้ที่ดินอันเป็นมรดกจากปู่และย่าเมื่อปีก่อน ที่ดินก็ยังรกร้างอยู่เดิมๆ ด้วยไม่มีความรู้หรือประสบการณ์การทำการเกษตรมาก่อน 

เพียงความสนใจในวิถีแบบพอเพียงเท่านั้นที่กระตุ้นให้ตัวเองจัดการถากถางที่ดินห้าไร่ ด้วยสองมือเปล่า กับเงินลงทุนไม่มากนัก