เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง (ตอนที่ 1)

เขียนโดย hemingwun เมื่อ 1 กันยายน, 2014 - 18:46

หมวดหมู่ของบล็อก:

ขบวนรถไฟนำพากายและใจของผมโยกย้ายจากถิ่นฐานอันคุ้นเคย มาสู่ถิ่นฐานที่ผมเคยคุ้นเคย มองดูทิวทัศน์สองข้างทางระหว่างที่รถไฟแล่นผ่าน ในความรู้สึกตอนนั้น ราวกับตัวเองย้อนกลับไปสู่วันวัยเยาว์ ภาพสองข้างทางแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย กว่าสี่สิบปีคราวนั้น เด็กชายจอมซนคนนั้น บัดนี้ถูกความชราเข้าครอบคลุมจนไม่เหลือรอย เพียงภาพแห่งทรงจำเท่านั้น ที่ยังคงอยู่ แม้จะพร่าเลือนลงไป แต่เมื่อสัมผัสกับบรรยากาศแห่งท้องนา เรือกสวน กลิ่นดินโคลน ภาพที่เคยพร่าเลือนเหล่านั้น ก็กลับแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย

นั่นคือความรู้สึกครั้งแรกที่ผมเดินทางมาถึงกบินทร์บุรี หลังจากที่ห่างหายไปตั้งแต่วัยเยาว์จากจร ชีวิตที่ยิ่งกว่านวนิยาย พาผมล่องไหลไปทั่ว การเปลี่ยนแปลงที่เกิด เล่นตลกกับชีวิตผมจนปะติดปะต่อเนื้อเรื่องไม่ถูก แทบไม่อยากจะเชื่อว่า อยู่ๆ ผมจะได้เป็นเจ้าของที่ดิน ผมคิด ขณะนั้น ผมจะทำอะไรกับที่ดินที่ได้รับมรดกมาจากปู่กับย่า การเกษตรนั่นหรือ สำหรับผมแล้ว เพียงรับรู้มาจากหนังสือหรือไม่ก็ในโทรทัศน์เท่านั้น

ที่ดินกว่าห้าไร่ที่ผมเห็นครั้งแรก รกครึ้มไปด้วยแมกไม้เบญจพรรณ ทั้งมะค่าแต้ กระบก หวาย ไผ่ สะเดา ไม้เต็ง ไม้แดง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเข้าไปผจญภัยในป่าดงดิบ มากกว่าจะเริ่มต้นทำสวนทำไร่ เหมือนว่าสายเลือดเกษตรกรจากบรรพบุรุษ ไม่ได้ไหลผ่านในกายผมเลย ตอนนั้น ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

(ภาพแรกของที่ดิน เมื่อเข้าไปสัมผัสใหม่ๆ)

นานทีเดียวกับการที่ผมเฝ้าดูที่ดินของตัวเอง ต้นไม้รกครึ้มเช่นไร ก็ยังคงรกครึ้มอยู่เช่นนั้น ผมจะทำอะไรดีกับที่ดินผืนนี้ หรือจะขายเพื่อเปลี่ยนเป็นทุน แล้วไปทำอย่างอื่นที่ถนัดกว่า แต่ก็เหมือนมีอะไรดลใจ ให้ผมล้มเลิกเรื่องการขายที่ดิน เมื่อจู่ๆ ความคิดเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงตามแนวพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ค่อยๆ ผุดพรายขึ้นในสำนึก ถ้อยดำรัสของพระองค์เริ่มชัดก้องในรู้สึกขึ้นเรื่อยๆ จนราวกับเป็นมนตราให้ผมท่องบ่นจนขึ้นใจ “เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง” ไม่นานจากนั้น ก้าวแรกของผมก็ปรากฏร่องรอย

ผมตัดสินใจตัดไม้ในที่ดิน โดยให้คนตัดไม้เป็นคนรับซื้อไม้ด้วย หลังจากตกลงราคากันได้ก็เริ่มงาน ราวๆ สองเดือน ที่ดินที่รกครึ้มก็โล่งเรียบ ผมได้ที่ดินทำสวนและยังได้เงินทุนจากการขายไม้มาทำกิจการอีกด้วย และเมื่อก้าวแรกได้เริ่มแล้ว ก้าวที่สองก็จะตามมาเอง