เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง(ตอนที่ 3)

สายฝนหลั่งรินลงมาตั้งแต่ช่วงเช้า  ผมยิ้มกับตัวเองลำพัง  พลางนึกถึงภาพผืนดินที่ตัวเองถากถางกับแปลงผักสวนครัวที่เริ่มปรากฏขึ้นมา  แม้จะดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับพื้นที่ห้าไร่ แต่เมื่อคิดว่า นี่คือการเริ่มต้น และเป็นการเริ่มต้นจากที่ไม่มีอะไรเลย เพียงแปลงโหระพา  แมงลัก มะเขือม่วงและ มะเขือเปราะ เท่านี้ก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เนิ่นนาน แล้วนิ่งมองสายฝนต่อ ปล่อยอารมณ์เคลิ้มคล้อยไปกับสายน้ำจากฟ้าที่หยาดริน

(ทางหลวงชนบท ปจ.4013 หน้าทางเข้าที่ดิน ในวันที่ฝนตก ช่วงเริ่มต้นทำแปลง)

ก่อนหน้านี้ผมกังวลกับการเริ่มต้นลงมือ คิดไม่ออกว่าจะทำสิ่งใดก่อนหลัง หวั่นกับการล้มเหลวผิดพลาด ใจอยากจะรับผลสำเร็จแต่ถ่ายเดียว จนได้คาถาวิเศษจากหลักเศรษฐกิจพอเพียงของพระเจ้าอยู่หัว “เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง” ผมก็พบทางออก มองเห็นแสงสว่างนำทาง ที่ดินห้าไร่ที่รกร้าง บัดนี้ มีแปลงผักงอกงามขึ้นมาแล้ว

(เริ่มต้นลงมือในวันแรกๆ)

(ลองผิดลองถูกกับการทำแปลงอยู่นาน)

(ถากถางปรับปรุงกว่าจะทำได้เป็นรูปร่าง)

แต่กว่าที่ผมจะทำแปลงผักขึ้นมาได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยไปหลายวัน ด้วยเพราะไม่มีทักษะใดๆ ทำแล้วทำอีก ก็ยังไม่เห็นเป็นแปลงเหมือนกับที่เคยดูๆ มา  เทียวขุดเทียวกลบอยู่นาน ก็ยังเป็นเพียงร่องดินที่ไม่สม่ำเสมอ บางคราวก็ดูเล็กและราบแบนเกินไป บางคราวก็ดูโย้เย้ไม่ตรงแนว  ผมถอดใจอยู่หลายหน จนที่สุดก็วางมือ ก่อนจะค่อยๆ รวบรวมสติขึ้นอีกครั้ง พยายามลบภาพแห่งผลสำเร็จที่เคยคาดไว้ บังคับใจตัวเองให้ลืมเป้าหมายให้หมด  แล้วลงมือทำงานต่อไปอย่างไม่หวังผล  ค่อยๆ ขีดเส้นวางแนว กะระยะสั้นยาวให้พอเหมาะ อันไหนที่จนปัญญาจริงๆ ก็กลับมาศึกษาวิธีการทำแปลงของพืชผักแต่ละชนิด จากหนังสือบ้าง ในอินเตอร์เน็ตบ้าง พอได้แนวทาง ก็กลับมาจัดส่วนในพื้นที่ ขีดวัดเส้นแนวของแปลงให้เป็นระเบียบ  ราวๆ หนึ่งสัปดาห์ ผมก็ได้แปลงโหระพา  แมงลัก มะเขือเปราะ มะเขือม่วง และพร้อมๆ กันนั้น สายฝนก็หลั่งเทลงมา ราวกับต้อนรับสมาชิกใหม่ที่จะเติบโตงอกงามประดับดิน

(แปลงมะเขือที่เพาะไว้ งอกงามเพราะฝนดี)

(โหระพาและแมงลัก ช่วงฝนลงมาใหม่)

จักรยานเสือภูเขายังคงเป็นพาหนะที่สำคัญในชีวิตของผม ผมมีจักรยานเป็นเพื่อนคู่ใจสำหรับการเดินทางไปไหนมาไหนในหมู่บ้าน  เพียงการเดินทางไปหาซื้อเม็ดพันธุ์เท่านั้น ที่ต้องอาศัยรถไฟ แต่ก็โชคดี ที่มีที่หยุดรถ(สถานีย่อย) ใกล้ๆ หมู่บ้าน ผมจึงสามารถเดินเท้ามาขึ้นรถไฟได้สบายๆ ผมชอบเดินซื้อของที่ตลาดกบินทร์ สภาพของตลาดไม่แตกต่างไปเลยจากที่ผมเคยเห็นเมื่อยังเป็นเด็ก รู้สึกเหมือนตัวเองได้เข้าไปอยู่ในฉากของภาพยนตร์ไทยในอดีต ให้ความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ยามที่มาตลาดกบินทร์ เมล็ดพันธุ์ของผมส่วนใหญ่มาจากตลาดแห่งนี้ บางทีในอนาคต ผมอาจได้นำพืชพันธุ์มาขายที่ตลาดแห่งนี้ก็เป็นได้

ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ตรงที่สายฝนตกลงมาอย่างสม่ำเสมอ นั่นเป็นผลให้พืชพันธุ์ของผมงอกงามเป็นอย่างดี กาลเวลาผ่านไปไม่นานนัก โหระพา แมงลัก และเหล่ามะเขือม่วง มะเขือเปราะ ก็ให้ผลผลิตแก่ผม และมันมากเกินไปสำหรับการบริโภค ผมคงต้องนำออกไปขายเสียบ้าง

(โหระพาก็งอกงาม)

 (มากเข้าก็เอาไปขาย)

ด้วยการที่ผมเทียวปั่นจักรยานไปนู่นมานี่ในหมู่บ้านอยู่เป็นประจำ  จึงทำให้ผมรู้ว่าบ้านไหนรับซื้อผลิตผลเหล่านี้ แม้จะได้ราคาไม่สูง แต่ก็ถือว่าเป็นรายได้ที่ดีสำหรับมือใหม่เริ่มต้นอย่างผม เงินหลักร้อยกับการลงทุนเพียงแรงงานของตัวเองและค่าเมล็ดพันธุ์ที่ซื้อจากตลาดไม่เท่าไหร่ เท่านี้ก็ถือเป็นกำไรมากแล้ว ที่สำคัญคือ ความภาคภูมิใจจากผลผลิตของตัวเอง ที่เพาะปลูกด้วยตัวเองคนเดียว  เติบโตงอกงามจนสามารถสร้างรายได้ให้เกิดขึ้น ผมยิ้มอยู่นานกับเงินร้อยแรกที่ได้รับจากการขายผัก มันไม่ใช่ความสุข แต่มันคือความสงบเย็น เป็นความรู้สึกดีแห่งชีวิต ผมรับรู้ถึงอิสรภาพภายใน แหงนหน้ามองฟ้า แล้วก้มหน้าดูดิน ผมมองเห็นแล้วว่าจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร และจะทำอะไรต่อไป ความสำเร็จไม่ใช่เป้าหมายของผม การลงมือทำจริงๆ ต่างหาก ที่จะนำพาความสำเร็จมาสู่ชีวิตของผม และถ้อยคำของในหลวง “เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง” จะยังคงเป็นคาถาวิเศษของผม ตราบนานเท่านาน

 ………………….