บล็อกของ วรพจน์ เอียดจันทร์

      หายปวดเมื่อยแล้วครับผมแต่ความอ่อนล้าอยู่ข้างหน้าพักเหนื่อยที่ศาลาหลังบ้านสด ๆ เลยครับฝนตกปรอย ๆ ตัดง่ายหนอยครับยังเหนื่อยอีกหลายวันครับผมอย่างนี้จิ๊บ ๆ ครับ ยังมีให้เซอร์ไพร์รอชมครับผม

        มีกบตัวหนึ่งที่เฝ้าสังเกตุการเดินของตะขาบตัวหนึ่งอยู่เสมอเวลาผ่านไปนานเข้า เกิดเป็นความงุนงงสงสัยขึ้นในใจ ครุ่นคิดว่า " ตัวข้าเองมีเพียงสี่ขา ยังเคลื่อนไหวไปมาได้ลำบาก แต่ไฉนตะขาบที่มีขานับร้อยจึงเดินได้ปลอดโปร่งเพียงนี้ ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก ยามเดินเหินตะขาบทราบได้อย่างไรว่าจะหยุดขาข้างไหน ขยับขาข้างไหน จากนั้นก้างชาข้างไหนตามออกไปกันเล่า

          นานอีกแล้วเน็ตรวนปั่นป่วนจิต      ทำชีวิตยุ่งเหยิงบันเทิงฯเศร้า

 
สูงเทียมหลังคาศาลาเลยครับ