บล็อกของ ธนนันท์

เป็นข่าวที่น่ายินดีและปลาบปลื้ม...ของชาวหมู่บ้านสวนพอเพียงแห่งนี้ พี่วัชรินทร์ ได้รับความสำเร็จจากความเพียร..มานะ..บากบั่น ทั้งที่มีเวลาอันน้อยนิด ยังปลีกตัวจากภาระการงานหน้าที่ต่าง ๆ ที่พวกเราเห็นจากการลงบล็อกงานที่ต้องทำในแต่ละวัน รวมถึงงานที่พวกเราไม่ได้เห็น ที่พี่ทำนอกเวลา....ซึ่งเยอะแยะหลายอย่างมาก...

ตื่นมาลงของฝากต่อค่ะ...ลงให้พี่หยอยก่อน เพราะพี่ตื่นตะึดึก...สว.ก็หยั่งงี้แหละ นอนมานานแล้ว....น้องก็เหมือนกันค่ะพี่หยอย...ไม่ต้องเสียใจ อิอิ

อ้่่าว!....ผิดภาพค่ะ ว่าจะฝากป้าเล็ก...ขอโทดดดดดดด...น้องนันไม่ตั้งใจ...

ถึงวันนี้ จะยังไม่ถึงปีใหม่ของไทยดี แต่ธนนันท์ฺก็อยากมอบของขวัญให้เพื่อน ๆ สมาชิกทุกท่าน 1 ปีกับอีก 4 เดือน  ต้องขอบอกว่า เป็นสมาชิกมา 1 ปี 4 เดือน นะคะ สมัครตั้งแต่ สิงหาคม 2553 แต่ไม่ได้เข้ามาเม้นท์ แค่แอบอ่าน จนที่สุดก็มีเหตุให้ต้องลืมรหัสเข้า (ขัดข้องทางเทคนิค)  เลยเพิ่งมาสมัครใหม่ เมื่อเดือน พค. 54 

ธนนันท์ก็อยากมอบความสุข ให้กับทุกคน ตามความชอบความพอใจของสมาชิกที่ธนนันท์ พอที่จะสัมผัสได้จากการพูดคุยกันในเวบบ้านสวน อาจจะตรงใจหรือไ่ม่ค่อยตรงนักก็ขอมอบให้ด้วยความรัก....

วันนี้กินอาหารเช้ากันแล้วก็ออกเดินทางต่อค่ะ จุดหมายคือน้ำตกที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้ำตกที่ใหญ่ที่สุดในเขตแม่น้ำโขงตอนล่าง หรืออาจจะใหญ่ที่สุดในเอเชียอาคเนย์ก็ได้ เพราะที่นี่ได้ชื่อว่าเป็น ไนแองการ่าเอเชีย คงจะไม่ใช่น้ำตกธรรมดาอย่างที่เคยวาดภาพไว้ในหัวค่ะ 

วันนี้ขอลงภาพก่อนค่ะ ต้องไปทำงานก่อนเดี๋ยวกลับมาเขียนบล็อกต่อ เพราะตื่นสาย ตีห้่าครึ่ง กว่าจะโหลดภาพเสร็จ....เดี๋ยวมาลงเรื่องต่อค่ะ ดูภาพไปก่อนนะคะ 

ถึงแล้วค่ะ บ้านเพื่อนสนิทพ่อลุง เป็นบุคคลที่อยู่ในสังคมชั้นสูงของเมืองลาว ทริปนี้ธนนันท์โชคดีจริง ๆ ค่ะ ที่พ่อลุงเป็นคนนำทาง และพ่อลุงเป็นคนกว้างขวาง มีมิตรสหายทั่วไปในเมืองไทยและเมืองลาว ใหญ่โตไม่ใช่เล่น...อะไรจะโชคดีขนาดนี้ ธนนันท์ 

วันนี้จะพาเข้าเมืองค่ะ เป็นเมืองปากเซ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแขวงจำปาสัก เรื่องการเมืองการปกครองก็รู้มาแค่นี้ค่ะ....แต่ถ้าเป็นการมุ้งการหมอนจะรู้มากกว่านี้...อิอิ

ต้องย้ำอีกครั้งค่ะ พาเที่่ยวลาวครั้งนี้เป็นการเที่ยวแบบฉบับของธนนันท์เอง ไม่เหมือนพาเที่ยวของคนอื่นที่เคยอ่านเจอ หนักไปในทางโม้...ถ้าน่าเบื่อ อย่าว่ากันเลยนะคะ สงสัยอยู่บ้านเก็บกด พอได้โอกาสก็ปล่อยซะเต็มที่...แถวบ้านไม่ใคร่มีใครอยากคบแล้ว พูดมากน่ารำคาญ...อิอิ

วันนี้ขอลงอีกบล็อกค่ะสำหรับวัดพู เป็นการส่งท้ายปราสาทหิน มรดกโลก  ใครที่เดินขึ้นมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย ก็ต้องภาคภูมิใจในตัวเอง เพราะมีสิ่งที่น่าประทับใจ ตื่นตาตื่นใจรออยู่  ธนนันท์ก็ไม่ค่อยจะได้ไปเที่ยวปราสาทหินแบบเป็นเรื่องเป็นราวในเมืองไทย จะมีก็ผ่านหูผ่านตา แว๊บ ๆ แต่มาเมืองลาว ธนนันท์มีบุญขนาด ได้มาเที่ยวมรดกโลกแบบไม่คาดฝัน หรือแบบไม่ตั้งใจค่ะ  หลงมาแท้ ๆ และก็โดนฟัน ในนาทีสุดท้าย ตามมาดูค่ะ ว่ามีอะไรในวัดพูแห่งนี้