ฝนตกจี่เคย

     เดือนสิบสิ้นเทศกาลทำบุญส่งตายายแล้ว ฝนตกพลัดดอกตกพรำไปจนสิ้นเดือนสิบเอ็ดวันลากพระ  จำได้ว่าเมื่อครั้งยังเป็นเด็กน้อย เวลานั้นเบี้ยหอยเงินตราหายาก คนใต้บ้านเราหาได้ลำบากอยากเข็น เพราะริมรั้วมีผักปลาหญ้าหอยให้ได้หาได้กิน  เมื่อฝนตกพรำๆก็ห่มผ้าเก่าไปนั่งผิงไฟหน้าเตาที่แม่หุงข้าว  หยิบเคยกะปิเคยดีนาทับมาปั้นเป็นก้อนกลมๆพอกไม้ตับผิงไฟ  พอหอมแล้วคลุกข้าวขาวที่เพิ่งปลงไฟควันกรุ่นๆ  ช่างหอมหนักแรงพี่เห้อน้องเห้อ  หวานคำข้าวเค็มมันเพราะเคยดี  แค่นี้ก็อิ่มหนำแล้ว  ของหวานหาได้ในครัว  กล้วยน้ำว้านั่นแลโยนเข้าไปหมกไฟในเตาให้น้ำหวานของกล้วยเยิ้มฉ่ำ  เปลือกกล้วยไหม้ดำแต่เนื้อในฉ่ำน้ำหวาน  หาได้เสียสตังค์ซื้อหาไม่  นี้แลวิถีคนใต้เรา  อยู่กันมาพรรค์นี้กินง่ายอยู่ง่าย

       หลายวันก่อนไปเดินตลาดนัด  พบเคยปลาที่พ่อค้ามาขายซื้อมาสิบบาท ไม่ใช่เคยกุ้ง  เคยปลามาแต่กระแสสินธุ์ สงขลาฟากกระโน้น  กลิ่นคาวหอม ต่างจากเคยกุ้ง  ลองจี่แล้วตำน้ำพริกดูก็หรอยลิ้นไปอีกรส  คนใต้เราอุดมอาหารมาแต่โบราณ  แต่ลูกหลานทิ้งบ้านทิ้งดินไปไกลถิ่น  นึกแล้วให้เสียดาย  คำใต้คำโบราณนับวันแต่จะสูญหาย จึงบอกลูกบอกเต้าว่า อย่าอายที่จะแหลงใต้  แหลงข้าหลวงแหลงได้กับคนบางกอก  กับคนใต้บ้านเราแหลงใต้กันให้หรอยหนาลูกหนา