ชาวนา

เหนื่อย ร้อน คัน ทำให้ผมนึกถึงบทเพลงที่ น้าหงา คาราวาน

ได้ขับขานผ่านบทเพลง จากการถ่ายทอดของนักสู้และนักเขียน

ชื่อจิตร ภูมิศักดิ์ ผู้เห็นความเหนื่อยยากของชาวนา เป็นกำลังใจให้คับพี่แดงและพี่เวทย์

................

เปิบข้าวทุกคราวคำ
จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกิน
จึงก่อเกิดมาเป็นคน

ข้าวนี้น่ะมีรส
ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังซิทุกข์ทน
และขมขื่นจนเขียวคาว

จากแรงมาเป็นรวง
ระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราว
ล้วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็น

เหงื่อหยดสักกี่หยาด
ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น
จึงแปรรวงมาเปิบกิน

น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง
และน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือดกูทั้งสิ้น
ที่สูซดกำซาบฟัน

เปิบข้าวทุกคราวคำ
..จงสูจำเป็นอาจิณ
..เหงื่อกูที่สูกิน
..จึงก่อเกิดมาเป็นคน
...............

ได้กี่เกวียนล่ะ รุ่นนี้ คิดถึงตอนเป็นเด็กๆ ที่บ้านก็เคยทำข้าวไร่

ยังประทับใจ 3 คำนี้อยู่ เลยเข้ามาอีกรอบ ดูเหมือนซีรี่เกาหลีเรื่องใหม่เลยนะ...พี่แดง

เพลี้ยแบบนี้เลยที่กำลังรุมถั่วฝักยาวสีม่วงอู...แย่เลยอ่ะ...กำลังออกดอกออกฝัก..แล้วพี่แดงทำไงบอกอูมั่งนะ..^__^..

         เดี้ยวนี้เวลาโดนฟางข้าวก็คันเหมือนกัน  แต่ตอนเด็กๆจำได้ว่าเวลาเขาเกี่ยวข้าวเสร็จใหม่ๆ เขาจะเอาฟางกองสูงเป็นลอมฟางเก็บไว้ให้ควายกิน บ้างก็โยนสุมไว้บนห้างไม้ อันนี้เราจะเรียกว่าซุ้ม ตกกลางคืนมาจะมีเด็กหนีพ่อแม่มานอนในซุ้มนี่เกือบ10คนเลยครับ ไม่รู้จักคัน รู้แต่ว่าอุ่น เมื่อก่อนอากาศจะหนาวกว่านี้ พ่อแม่ไม่ตามเพราะรู้กันว่าแอบมาหลบอยู่ในซุ้ม จะเข้มงวดอยู่อย่างเดียวคือห้ามมีใครเอาไฟมาเล่นโดยเด็ดขาด ไม่งั้นเดี้ยวได้มีเด็กย่างนอนเรียงกันเป็นแถว