พัฒนาการของเธอและฉัน

         นับแต่วันที่ได้เธอมา...จากการไปเยี่ยมการปลูกผักของชมรมผักปลอดสารพิษเมื่อ  2 เดือนก่อน...  ฉันเห็นเธอและเพื่อนเหี่ยวแห้ง..อยู่บนแคร่ไม้ไผ่ผุๆ ... .วันนั้นฉันจำได้ว่า ...ก่อนนำเธอมา ..ฉันตะโกนบอกป้าเล็กว่า..ป้าๆๆน้อยขอไปเค้าเป็นเลี้ยงนะคะ.... ป้าเล็กอยู่ตัดผักหวานในสวนยาง ...ไม่รู้ได้ยินเสียงฉันหรือไม่... แต่ฉันก็พรากเธอมาแล้ว...ด้วยหวังจะฟูมฟักเธออย่างดี... กลับมาถึงคลีนิก...ไม่รอช้า..ฉันรีบจับเธอลงน้ำ.เพื่อจะให้เธอสดชื่น... ฉันปล่อยให้เธอเริงร่าในอ่างน้ำ..ก่อนจะนำเพื่อนๆอื่นๆไปหาสมาชิกในสวนหน้าคลีนิก แพทย์แผนไทย.. สมาชิกในสวนต่างยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่..จนถึง 5 โมง ...ฉันรีบร้อนคว้ากระเป๋าไปบ้านสุขภาพ...เพราะมีคนมารอ... ตายล่ะ ฉันลืมเธอไปสนิท...ที่ห้อง หนูยิ่งเยอะอยู่ด้วย "เธอจะโดนทิ้งหรือเปล่านะ"คืนนั้นฉันครุ่นคิดทั้งคืน

       รุ่งขึ้น ฉันรีบตื่นและอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว รีบบึ่งรถคู่ใจไปถึง หลังจากแสกนลายมือแล้วฉันรีบจ้ำไปที่ห้องทันที โดยไม่เถลไถลแวะหาใคร...ทั้งที่ปกติก่อนถึงห้องทำงาน ...สาวน้อยอารมย์ดีอย่างฉัน..ต้องแวะ กระเซ้าคนโน้น แหย่คนนี้ไม่ได้ขาด ทันทีที่ถึงห้องฉันไม่รีรอที่จะไปหาเธอ..."โอ้.... เด็กน้อย เจ้าแช่น้ำทั้งคืน โดยไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย เจ้าหนาวมากไหม"... แย่แล้ว...ทำไมตัวเธอบวมเป่ง...ผิวที่เผือดขาวของเธอ...สร้างความตื่นตระหนกให้ฉันยิ่งนัก..ฉันรีบคว้าผ้าบาง..มาซับและห่อหุ้มตัวเธอไว้...แล้วฉันจะทำอย่างไรกับเธอต่อดี...โถ..หนูน้อย...เจ้าคงหนาวมากละซิ...เมื่อตั้งสติได้...ฉันจำได้ว่า..ป้าเล็กคยบอกฉันว่า.. ห่อเจ้าไว้สักคืนแล้วเจ้าจะดีขึ้น...เมื่อนึกได้เช่นนั้น..ฉันรู้สึกสบายใจและมีสติขึ้น..ค่อยนำเธอที่ถูกโอบคลุมด้วยผ้าขนหนูอันอ่อนนิ่ม..วางลงในตะกร้าอย่างแผ่วเบา...และเริ่มต้นทำงานประจำวันต่อไป...วันนี้ก็ช่างยุ่งเหยิงซะเหลือเกืน... คนไข้ที่นัดก็มาต่อเนื่อง....รายงานต่างๆๆก็ยังไม่ได้ส่ง...แล้วยังต้องประชุมช่วงบ่ายอีก...ฉันมัววุ่นกับงานตามเคย จนกระทั่ง...เสียงเพื่อนตะโกนถาม..ว่ายังไม่กลับบ้านหรอ..จึงลุกขึ้นเก็บอุปกรณ์ข้าวของต่างๆเข้าที่ ...และแวะเวียนไปดูเธออีกครั้ง

      เธอ..คงหลับสนิทในตะกร้าใบน้อย...ฉันค่อยๆคลี่ผ้าห่มออกช้าๆๆอย่างกลัวเธอตื่น..."ตายละ..ทำไมผิวเธอ..ปริออก...ทั้งที่ตัวเธอก็ไม่ได้แห้ง...มีเส้นสีขาวๆโผล่ออกมาจากตัวเธอด้วย..แนจับตัวเธออีกครั้ง...เธอนิ่งสนิท...ไม่ไหวติง....ฉันไม่กล้าแม้แต่เขย่าเธอ...โอ้...เด็กน้อย... ฉันทำให้เธอเป็นอย่างนี้หรือ....ฉันหลับตานิ่ง..... 5 นาทีผ่านไป ฉันค่อยลืมตาช้าๆ..เรียกสติตัวเองคืนมา...และค่อยๆๆยื่นมืออันสั่นเทา...ไปประคับประคองเธอ...เพื่อนำเธอไปสู่ที่ๆเธอควรจะอยู่ตลอดไป

       จากเหตุการณ์วันนั้น....ใครจะรู้ว่า...พัฒนาการของเธอกับฉัน...จะเป็นอย่างที่เห็น... วันนั้นฉันเก็บภาพเธอไว้ในความทรงจำ....แต่ วันนี้...ภาพเธอชัดเจน ยิ่งขึ้นๆๆ.......เธอผู้ให้..ให้ความสุขสดชื่น..และอิ่ม(ใจ)..ให้ความภาคภูมิใจ..ในขณะที่ฉัน..ที่เฝ้าถนอมฟูมฟักเธอมากับมือ...กลับทำลายเธอด้วยน้ำมือฉันเอง...เพื่อใคร..ไม่ใช่เพื่อเธอ..แต่เพื่อฉัน...เพื่อให้ตัวฉันอิ่มท้อง..ฉันทำลายความสวยงามของเธอหมดสิ้น....ขอโทษนะที่รัก...ฉันจำเป็น..จำเป็นต้องทำอย่างนี้จริงๆๆ

        ฉันคิดว่าเธอแย่แล้ว...จึงนำเธอไปฝัง

   แต่...เธอก็เติบโตขึ้นมาได้...และที่พึ่งพิงที่อบอุ่น

ใครจะเชื่อ...วันนี้เธอโตได้เร็วมาก แต่ทำไมดูไม่สดชื่น

 โอ้...สาวน้อย..ดูเจ้าเริงร่าท้าทายแสงอัสดง..

    ยิ่งพลบค่ำ...ความงามของเจ้ายิ่งเจิดจ้า

   ใครกระชากลากถูเจ้าที่นี่....เราหรือนี่

ดูเจ้าสิ...ขนาดโดนเด็ดโดนทิ้ง...เจ้ายังยิ้มสดใสอยู่ไม่คลาย

 เรานี่ช่างใจร้าย...ทำลายเจ้าเสียยับเยิน...ไม่มีชิ้นดี

   ในที่สุดความสวยงามและความดีของเจ้า ก็ต้องมาสังเวยกับความไม่รู้จักอิ่ม...ของเราจนได้..

      ทุกสิ่งในโลกมีทั้งผู้ให้และผู้รับ...ที่ผ่านมา เมื่อใดที่มีแต่ผู้รับ...โดยไม่รูจักให้...เมื่อนั้นโลกเราจะเสียสมดุล...แล้วเราจะถูกตัดออกจากวงจรการให้และการรับ  

          เห้อ.....จบซะที.....แบบว่าตื่นเต้นดอกชมจันทร์บาน  เลยเป็นแรงบันดาลใจ...

   เ