ยกคำร้อง

 ฝนยังคงเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย แม้นจะไม่ใช่การกระหน่ำซ้ำซัด  ดั่งวสันต์เชลล์ แต่เหมันต์นี้ก็ดูเหมือนว่าจะอ้อนหล้าเต็มทีและสมยอมให้ฤดูแห่งเม็ดฝนมากลืนกิน   ดั่งการฮั่ว..ของฤดูกาล  เสริมซ้ำให้กับพี่น้องชาวสวนยาง   ที่ว่างเว้นจากรายรับอันพึ่งมีพึ่งได้มาเป็นแรมเดือน  ถูกสะกดให้นิ่ง  นับรอวันคืนที่ฟ้าแจ้งแปร่งแดด  เหยียดยาวกายอยุ่บนที่นอนต่อไป  ถึงแม้นจะมีการพักยกตกบ้าง  เพื่อให้เคลื่อนกายย้ายที่ แต่เมื่อหมดเวลา  ระฆังแห่งฝนฟ้าก็ตั้งหน้าตั้งตา  ยืดเวลาร่ายมนต์แห่งสายน้ำฝนต่อไป   อย่างไม่รู้จักเหนื่อย อย่างไม่รู้จักคำว่าพอ

  แม้จะเหน็บหนาว  จากความเย็นเยือกของหมอกม่านฝนปนหนาว  ที่พร้อมเพียงกันเข้ามา แต่ภายในหัวใจ  กลับร้อนรุ่มไปด้วยอุณหภูมิแห่งภาระค่าใช้จ่าย  ที่คงเส้นคงวา เสมอต้นเสมอปลายในทุกๆหย่อมหญ่าหลังคาเรือน.... เสียงพร่ำบ่นทยอยความดังระงมแข่งเคียงกับม่านสายฝนที่ตกเท....ต่อไปและต่อไป  

จากที่ บร็อค ก่อนได้ภูมิใจนำเหนอ การปลูกถั่วฝักยาวแบบอินทรีย์ไปแล้วนั้น  บัดนี้ก็จะมานำเหนอความก้าวหน้าอีกขั้น เป็นความก้าวหน้าที่ผสมคราบน้ำตาของความใจหาย ความหวังดีที่กลับมาทำร้ายผักของผม จนถึงขั้นที่ต้องจำหน่ายออกจากสารบบอินทรีย์ เข้าสู่กระบวนการทางระบบ สาร(เคมี)

แยกแตกสำนวนที่เพียรทำมาเป็นแรมเดือน ถูกยกคำร้องจากขั้นตอนที่ผิดกติกา ข้อบังคับง่ายๆขั้นตน

 แต่ทุกอย่างย่อมเดินทางต่อไปได้ 

“เริ่มต้นได้ เริ่มใหม่ได้ ไม่มีอะไรสาย และไร้คนผิด” มาดูกัน

แม่ถามผมว่า ชายใหญ่ ปลูกผักอะไรมันถึงได้ ”กราด ใบโบ๋วเบ๋โหวงเหวงอะไรปานนั้น”.

..”อินทรีย์ชีวภาพครับแม่” ผมตอบอย่างภูมิใจ   พร้อมคำอธิบายขมๆลิ้นทางวิชาการจนแม่พะยักคอเหมือนจะเข้าใจ ขณะที่มือผมก็พลิกใบถั่วโบ๋งเบ๋...ไปมาเพื่อเช็คดูอาการ

 ผมกลืนคำตอบและข้อห้ามอีกมากมายโดยมิได้กล่าวอะไรให้แม่ได้ฟังอีก หลังจากสิ้น อวัจนพยักของแม่นั้น

อาทิตย์ต่อมาหลังจากการเดินทางไปทำธุระ...ของผมที่กระบี่

 ฝนยังคงตกทุกวันเช่นเดิม ความงดงามที่เห็น มันหมายถึงความสำเร็จขั้นต้นของเราด้วย

...อยู่เล็กๆในมุมของความภูมิใจที่ใครที่ไหนก็มิอาจรับรู้ นั่นคือ อาการของคนที่ยิ้มอยู่คนเดียว

 ความงามที่โตวันโตคืน เหมือนเธอจะพยายามเอาใจคนชอบเดินทางอย่างผม กลับมามืดค่ำก็จะแวะเวียนมาทักทายเธอ ก่อนที่จะเข้าบ้าน ผมอาจจะยิ้มกว้าง  แม้ใบเธอจะเปล่งปลั่งประกายมันแวววาว  ดั่งอรุณแห่งสาวแรกรุ่น แต่ก็คล้ายเธอกำลังจะมีอะไรในใจ  ที่มิกล้าบอกผม   ท่าทางเธอเหมือนเธอจะเก็บงำความไม่สบายใจเอาไว้ และนานวันเข้าก็แบนหลบหน้ามิกล้าสบตาผม ดั่งที่เคยเป็นเช่นก่อน

 เช้าวันนี้...ในขณะที่สายฝนกำลังหลั่งริน ผมขนขี้เลื่อยจากบ้านเพื่อนมากองเอาไว้ และเร่งรุดไปในโรงรถเพื่อเอากากน้ำตาล ผมเจอเพื่อนเก่าสิ่งนึงเข้า รอยยิ้มกว้างทักทายที่ปากถุง  ทำให้ผมซาไปทั่วทั้งใบหน้า นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้เจอกัน เหมือนจะคุ้นชิน แต่วันนี้ เค้าไม่ได้คุ้นในหัวใจของผมเหมือนเก่าอีกแล้ว  แต่กลับต้องมาเจอเค้าอีกครั้งอย่างไม่เคยเอะอะใจ  เหมือนแฟนเก่า(ยูเรีย)....ผู้ทรงอิทธิพลในบ้านกลับมาเยี่ยมลูกเยี่ยมแม่  ในขณะแฟนใหม่ที่เพิ่งจะจีบกัน ก็นั่งอยู่มองตาผมแป๋วแห๋ววบนแคร่กับผม  เขามาทำอะไรที่นี่นะ ผมเร่งรุดออกมา เพื่อค้นหาคำตอบที่ขุ่นค้างระหว่างใจ ขอเถอะนะ อย่างให้เป็นเช่นนั้นเลย ผมภาวนา ....

 ผมเดินเข้าบ้านพร้อมกับคำถาม เสียงฮือ...ในลำคอเบาๆพร้อมๆกับอวัจนพยัก ก็ชัดเจนพอที่สุดแล้วสำหรับผม ว่าแฟนเก่า(ปุ๋ยยูเรีย)เข้ามานั่งในบ้านได้อย่างไร...ตั้งกิโลเหลือหกขีด ใช่.....ถั่วของผมไม่บริสุทธ์แล้ว เธออายเกินกว่าจะสบตาอย่างมั่นใจกับผม แต่เธอก็จะยังอยู่กับผมต่อไป...ในฐานะผักปลอดสารพิษ 

 ...เริ่มต้นได้ เริ่มใหม่ได้ ไม่มีอะไรสาย และไร้คนผิด....

ผมเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับบอกกับตัวเองอย่างนั้น....ในเมื่อเราเชื่อแล้วว่าสิ่งที่เราทำอยู่ มันคือสิ่งที่ดีและเป็นไปได้ ก็คงไม่มีอะไรที่จะมาเป็นอุปสรรคที่สำคัญสำหรับเรา ผมเชื่อว่า ตัวเราต่างหากคืออุปสรรคที่แท้จริง อย่าเริ่มด้วยการแปรเปลี่ยนความเชื่อ ความคิดของคนอื่น แต่ต้องเริ่มจากความเชื่อของตัวเอง ทำให้คนอื่นเห็น แล้วคนอื่นจะเชื่อเอง

 เออ...จริง ผักอินทรีย์ก็ปลูกได้...