เงินไม่สำคัญแต่เป็นสิ่งแรกที่คิด

ทุก ๆ วันในที่ทำงานมีเพื่อนคนหนึ่งจะสนิทกันพอสมควร  เธอมีแฟน  มีลูกสองคนชายหญิง  แฟนทำงานเงินเดือน  35,000  บาทเพื่อน  1,5000  บาท  มีบ้าน มีรถต้องผ่อน มีพ่อแม่ต้องเลี้ยงเธอใช้เงินได้ตามที่เธอต้องการอยากได้อะไรก็ได้ตามใจ  ทำกับข้าวไม่เป็นชื้อกินทุกอย่าง  ดอกไม้ไหว้พระวันละหลายร้อยบาททำประกันทุกอย่างให้ลูก  และตัวเธอเอง  แฟนเธอมีแค่ประกันสังคม  พออยู่กันหลายคนบ้านที่เคยอยู่ได้เกิดคับแคบขึ้นมาเนื่องจากลูกโตขึ้น  ที่จอดรถไม่พอ  มีรถสองคัน  จึงต้องหาชื้อบ้านใหม่สอบถามราคาก็เริ่มต้นที่  3 ,000,000   บาท  บ้านหลังแรกไปจองจ่ายเงินไปสามงวดแล้วประมาณ  100,000  บาทได้  ไม่ถูกใจเลยขอยกเลิกไม่เอา  หาหลังใหม่จึงทำเรื่องขอกู้ธนาคาร  ธนาคารแรกไม่ผ่าน สองไม่ผ่าน  ธนาคารให้ความเห็นว่ารายได้ไม่แน่นอน 

แล้วมาวันที่  27  มีนาคม  2553  แฟนเธอเกิดเป็นเส้นเลือดในสมองตีบต้องอยู่ในห้อง  ICU   มาหลายวันแล้วยังไม่ได้ออกเลย  เงินค่ารักษาพยาบาลต้องจ่ายเองหมด ถึงวันนี้แล้วไม่รู้ยอดไปอยู่ที่เท่าไรแล้วเป็นโรงพยาบาลเอกชน มาถึงวันนี้เพื่อนคนนี้ถึงจะเริ่มประหยัดใช้เงินน้อยลงจากเคยกินกาแฟแก้วละ  90  บาท ก็ลดลงเหลือแก้วละ 30  บาท  แต่ผู้เขียนก็ยังคิดว่ามันแพงอยู่ดี  คนเรานะถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองก็จะยังใช้ชีวิตเกินความจำเป็นคิดแต่ว่ายังหาเงินได้ 

ถ้ารู้จักพอเพียง  บางที่คนที่มีบ้านใหญ่โตแต่ไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันแล้วจะมีประโยชน์อะไร  หาเงินได้แต่หาความสุขไม่ได้หันไปทางไหนก็มีแต่หนี้  จริง ๆ แล้วความสุขของคนเราถ้าไม่บูชาเงินมากไป  เงินแทบจะไม่จำเป็นเลยก็ได้ ข้าวที่กินทุกวันมากกว่า  แต่ถ้าคนไม่เคยอยู่ในต่างจังหวัดจะคิดไม่ออกเลยว่าจะทำวิธีไหนถึงจะทำให้มีข้าวกินได้นอกจากชื้อกิน   มาถึงตรงนี้คนต่างจังหวัดจะได้เปรียบคนกรุง  บางคนอาจจะอยู่ในสายเลือดแล้วแต่ยังไม่มีเวลาจะทำแค่นั้นเอง

คนกรุงจะปลูกพริกต้นเดียวดูจะเป็นอะไรที่อยากมาก หรือคิดว่าชื้อกินก็ไม่กี่บาท  คิดไม่ออกเลยว่าผักกว่าจะได้มากินต้องผ่านเคมี กินเข้าไปก็เอาเคมีเข้าไป  คิดแล้วยาวจังพอก่อนฝากบันทึกไว้บ้านสวนพอเพียงค่ะ