วันนี้ .... เราเป็นค่าง

      “อยาก ... กินเนื้อ เป็นยักษ์ ....... อยาก ... กินผัก เป็นค่าง”  วลีข้างต้นพระเดช พระคุณ หลวงพ่อพุทธทาส อินทปัญโญ ท่านกล่าวสรุปไว้ หลังจากท่านได้ทดลองเรื่องการขบฉัน ที่จริงแล้วก็อยากเรียกท่านว่าอาจารย์เหมือนกัน แต่ไม่กล้า เพราะท่านสั่ง และจารึกไว้เป็นลายลักษณ์ อักษร ว่า “ไม่ทำตามที่สอน อย่ามาอ้อนเรียกอาจารย์” ซึ่งอาจเรียกว่าพินัยกรรมอีกฉบับ ก็น่าจะได้

     ที่คุยเรื่องนี้ขึ้นมา ก็เพราะว่า เช้าวันนี้ .... เดินออกมา ข้างบ้านบริเวณที่รื้ออิฐมอญออก เอาพื้นที่เข้าร่วมโครงการฯ ที่เคยขึ้น บล็อก สวนครัว ... สวนค้า  ไปก่อนหน้านี้ โดยไร้เหตุผลใดๆ ......

    วันนี้ เห็นเจ้านี้ .... สวยน่าทาน ... ครับ ... “ใบชะพลู”

     ทำอะไรทานดี .... ข้าวยำรึ? .... กุ้งแห้งเอาไปทำน้ำพริกเผาซะแล้ว

   ยำมันกิน ดื้อๆ เป็นไง ..... เออ ... เข้าที

  ...... อย่างเดียว จะทานไง .... แน่ะ ... ปรุงแต่งอีกแล้วเรา.....

   ขยับสายตาขึ้น ใกล้ดงชะพลู (แฮะๆ ... ให้เว่อร์ ไว้ก่อน)

     นี่ไง ... ได้มาอีกอย่าง .... ใบมะกรูด ครับ

     จำได้ว่าตอนขึ้นมาจากสุราษฎร์ฯ (ตอนนี้อยู่คอนฐม) ได้เด็ดใบพาโหม ใส่ถุงมาด้วย และป้าอี๊ด ล้างใส่กล่องถนอมอาหาร ไว้ แต่ไม่แน่ใจว่าใช้หมดรึยัง ถามป้าอี๊ดดู ปรากฏว่ายังมีเหลืออยู่ ตัดสินใจว่าก็ยังดี พอถูไถไปได้ ถึงแม้ใบไม้จะน้อยชนิดไปหน่อย

     นี่ถ้ามี ประดาใบๆทั้งหลาย มาร่วมวงด้วยก็จะสมบูรณ์ขึ้นเยอะ ไม่ว่า ใบขมิ้น ใบกะทือ ใบยอ ใบทนดี ฯลฯ

     พอนึกใบทนดี ก็เกิดความจำคลับคล้ายคลับคลาว่า ได้ถ่ายรูปไว้ด้วย เปิดแฟ้มภาพ ได้ภาพ เถาพาโหมแถมมาด้วย เอ้า .... ดูพร้อมๆ กันเลยครับ

       นี่คือ ต้น ทนดี หรือ ตองแตก ครับ

      แล้วนี่ ..... ซุ้มพาโหม ครับ ทางอีสาน เรียก ตดหมู ตดหมา ครับ

      ใบขมิ้น เหรอครับ ที่นี่อย่าหาซะให้ยาก ไม่เหมือนตลาดปักษ์ใต้บ้านเราหรอก แต่อยากได้กลิ่นขมิ้น

     เลยคุ้ยหา .... แล้วได้มา ... นี่ไงครับ

     เหง้าอ่อนขมิ้นชัน ... หั่นเป็นเส้นฝอย ..... ที่จริงจะเอาขึ้นมาหั่นใส่เป็นผัก ในแกงน้ำเคย(เคยปลา) ครับ

     เอามาทิ้งไว้หลายวัน เลยออกแก่ไปนิด แต่ก็เอาอยู่ดี

            จึงเป็นอันว่า  ... วันนี้ ... ข้าพเจ้า ขอเกิดเป็นค่าง

  ... ตามวัตรแห่ง ปฏิจสมุปบาท สักชาติ

                                ........ เพราะ .... อยาก ... กินผัก