ดีกว่าอยู่เปล่าๆ ....

      เหตุ .... เกิดเช้าอีกแล้วครับท่าน ....

         หลังกิจวัตรเช้า ออกมาหน้าบ้าน ได้ยินเสียงนกบินหลา(นกกางเขน) จ้อกันอยู่ในพุ่มลำไย ไม่ทราบว่าคุยกันเรื่องอะไร ก้มตัวสอดส่ายสายตาลอดกิ่ง ใบ หาต้นเสียง (ประเภทสอดเห็นครับ) เห็นคุยกันไป กระดกหางไป เออ .... เห็นแล้ว ตัณหาก็ลด ความอยากหมดไป

   ...... ละสายตาลงมา ก็ .... จ๊ะเอ๋ กับสิ่งนี้

   ใช่ครับ ... มะม่วงเบา

       ไม่สนใจหลายวัน .... ผลโต สนองตัณหาได้แล้ว

      ภาพนี้ .... พอจะยืนยัน ว่าอยู่ในวัยที่จะสนองลิ้นได้เป็นอย่างดี ใช่ไหมครับ

      สายตายังไม่ละจากช่อมะม่วง แต่ปาก ......

          “ แม่ ... มะม่วงเบาได้ที่แล้วนะ” ส่งเสียงบอก แล้วต่อด้วยประโยค

          “ทำน้ำปลาหวานให้ลูกๆ กินไหม?” คล้ายขอความเห็น ต่อแม่บ้าน(ป้าอี๊ด)

          “ก็เก็บมา ซี”  มีเสียงตอบกลับมา คล้ายออกคำสั่งเบ็ดเสร็จ

   จัดการหัก .... พรากลูก ... พรากแม่  2 ช่อ นำเข้าไปวางบนชั้นวางของในห้องครัว ..... เดินออกมาดูต้นไม้อื่นๆ ข้างบ้าน ครู่เดียว กลับเข้าไปใหม่

    ..... ป้าอี๊ด เตรียมเครื่องปรุงพร้อมสรรพ

     .... ข้าพเจ้า  ... คว้าครกซึ่งบรรจุกุ้งแห้ง มาตำ เพราะอยากมีส่วนร่วม

  ป้าอี๊ด ยก หม้อน้ำตาลปี๊บ + กะปิ  ขึ้นตั้งไฟ ครู่เดียว ก็มีเสียงถามหากุ้งแห้ง

ข้าพเจ้า ส่งให้ทั้งครก

...... แล้วเดินออกจากครัว ......

   นั่งเข้าเว็บบ้านสวนฯ หลุดๆ ติดๆ ไม่นาน ป้าอี๊ด ก็เดินผ่านด้านหลัง พร้อมเสียง ...... “เสร็จแล้ว กินไหม?”

      ข้าพเจ้าหันไปดู .....

         ....... ก็เห็นอย่างนี้ แหละ ครับ ....

                ไม่ต้องบรรยาย .....

แต่ก็ออกปากปฏิเสธไป ... เพราะไม่ค่อยชอบ ..... ก็รส ... มันเปรี้ยวน่ะ .....

                                 แล้วท่านละ ..... ชอบไหม?