ถึงชายชราที่รัก

เกือบปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันได้แค่ถามสาระทุกข์สุขดิบผ่านคนรักอีกคน

ชายชราที่รักเป็นคนพูดน้อยไม่ชอบพูดคุยผ่านโทรศัพท์............... 

เย็นวันที่ 11 มกราคม 2554 ได้มีโอกาสเดินทางไกลไปหาชายชราที่รัก

ซื้อตั๋วรถทัวร์ เพื่อเดินทางจาก กรุงเทพกลับสู่ถิ่นกำเนิดอีกครั้ง

ตัวยังอยู่ กทม. แต่ใจ....ลิงโลดไปไกลหลายร้อยกิโล

สิบเอ็ดชั่วโมงที่ต้องทนนั่งบนรถแสนจะเมื่อยล้า

ตื่นมาดูเวลาเป็นระยะๆ หกโมงเช้า ใกล้แล้ว

ใกล้จะถึงที่หมายแล้ว...โทรศัพท์ดังขึ้นมาทันที ถึงไหนแล้ว

ใกล้หรือยัง...เดียวออกไปรับ

.......ใกล้ถึงแล้ว........

โอ้.....สุดท้ายก็ถึงที่หมาย

เก็บสัมภาระต่างๆ ลงจากรถ

สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าคือรอยยิ้มอันอบอุ่นของชายชราที่รักมายืนรอรับ

คิดในใจอยากวิ่งเข้าไปกอดเหลือเกิน.......................

มีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับบ้านแม้ว่าจะอยู่เพียงแค่ไม่กี่วัน

พ่อก็คือพ่อ ไม่ว่านานแค่ไหนพ่อก็ยังรักและห่วงใยลูกเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือ พ่อผอมลงมาก,ผมขาวเริ่มจะมากกว่าผมดำ

เย็นวันเสาร์ที่ 15 มกราคม 2554 ได้เวลาเดินทางกลับ

เข้าไปกราบขอพรจากพ่อ

เสร็จแล้วก็บอกพ่อว่า...ขอกอดหน่อยนะ

พ่อยิ้มเป็นการตอบรับในที่สุดพ่อกับลูกก็ได้กอดกัน.........

“นานแค่ไหนแล้วที่คุณไม่ได้กอดท่าน เราควรจะแสดงความรักต่อท่านก่อนที่ท่านจะไม่อยู่ให้เรากอด”

By : tantawan-ตะวัน