ลูกรัก แม่ขอโทษจริงๆ ที่เอ็ดหนู

เอาเรื่องมาเล่าให้ฟังเล่น ๆ เนื่องจากว่า บางท่านอาจได้อ่านมาแล้วบ้าง อ่านแล้วมันโดนใจจริงๆนะคะ บางครั้งเรามองข้ามมันไป

ฉันเดินชนคนแปลกหน้า  ฉันเอ่ยขอโทษไม่ตั้งใจ

เขากลับตอบ "ขออภัย  ผมเองไม่ทันเห็นคุณ" เราต่างสุภาพ  ถ้อยทีถ้อยอาศัยแสดงน้ำใจ  แม้ไม่รู้จักกัน

แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น ฉันทำอาหารอยู่ในครัว  ลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลัง ไม่ทันระวังฉันหันกลับมาชนเธอล้มลง

"อย่ามายืนเกะกะ"  ฉันดุใส่ ลูกสาวเดินจากไป  หัวใจเธอปวดร้าว

คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจ กับคนแปลกหน้าเจ้าสุภาพได้กับลูกรักชิดใกล้  ทำไมทำได้ลงคอ

ดูที่พื้นครัวสิดอกไม้หลากสีที่ลูกอุตส่าห์เก็บมาหวังให้เจ้าแปลกใจตกเกลื่อนอยู่ทั่วไป น้ำตาเธอใหล  เหตุใดไม่แลเห็น"

ฉันเพิ่งรู้ตัว  เลยค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงลูก

"ตื่นเถิดคนดีดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ"

ลูกตอบ "  ใช่ค่ะ  หนูเห็นดอกไม้บาน สวยงามเหมือนคุณแม่ รู้ว่าคุณแม่ต้องชอบโดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน"

ฉันตื้นตันใจนัก  " ลูกรัก แม่ขอโทษจริงๆ  ที่เอ็ดหนู"

"แม่จ๋า  ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่  "

"แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก  โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ้ะ"

หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้

อีกไม่กี่วันนายจ้างก็หาคนใหม่มาทำแทนได้

แต่ครอบครัวที่อยู่ข้างหลังอาจโศกเศร้าไปชั่วชีวิต

ลองคิดดูว่าคุ้มไหมหากเราจะทุ่มเทตัวเองให้กับงานมากกว่าครอบครัว

รู้ไหมคำว่าFAMILY  ย่อมาจาก

  FATHER

AND

MOTHER

I

LOVE

YOU.

ให้เวลากับพ่อ-แม่ของคุณมากขึ้นยามท่านแก่ตัวลง

 รู้จักแบ่งเวลาให้กับงานและคนที่บ้านให้สมดุลกัน

 หากมีใครมาบอกให้จัดความสำคัญเสียใหม่

 จงย้อนถามกลับไปว่าครอบครัวสำคัญน้อยกว่าหรือไร?