วันนี้ทำอะไร...และต้นน้อยๆที่ขออยู่ด้วย

วันนี้ทำอะไร...และต้นน้อยๆที่ขออยู่ด้วย

...งานชิ้นสุดท้ายที่ทำเสร็จบรรจุลงกล่องส่งคืนต้นทางไปแล้ว คงได้พักอีกนานเพราะนี่เป็นงานชิ้นสุดท้ายตามข้อตกลงว่าจ้างในการทำงานแลกเงิน เงินที่นำมาแลกอาหาร เสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค

แต่หากทำได้อุดรอยรั่ว ลดขั้นตอนนำเงินมาซื้ออาหารด้วยการปลูกพืชผักกินได้เอง นั่นย่อมหมายความว่า ไม่เปลืองทรัพยากรโลกด้วย การที่ต้องขนส่งจากแหล่งปลูกกว่าจะถึงมือผู้บริโภค  ต้องจ่ายทรัพยากรพลังงานของโลกคือ “น้ำมัน” เวลา แรงงาน และทุนรอน

...วันนี้ได้เยี่ยมชมต้นน้อยๆ ...ก็มีหลายครั้งบอกตัวเองว่า ภูมิหลังคนเราแม้ต่างกัน แต่สามารถเรียนรู้วิธีคิดของกันและกันแล้วทำเข้าใจกันได้ มุ่งอยู่ด้วยกันสัมพันธ์พึ่งพากัน เราก็จะอยู่กันได้อย่างผาสุกระดับหนึ่ง ใครมีความสามารถใดนำความสามารถนั้นมาใช้ อุปนิสัยใจคออย่างไรยอมรับกันและอยู่ที่เราเองเปิดใจกว้างๆ   ....อย่างวันนี้

ที่ต้นน้อยๆขอเติบโตในพื้นที่เล็กๆอย่างนี้

(ที่จริงเพาะคาโมมายล์แต่มีต้นฟักขึ้นแทน)...อย่างนี้ (ไม่ตรงความตั้งใจ)

และอย่างนี้(ผักโขมขึ้นที่ซอกพื้นปูน)

แล้วก็อย่างนี้(ต้นหญ้า ต้นน้ำนมราชสีห์เล็ก-ใหญ่ และหญ้าอื่นที่ไม่รู้จักชื่อพยายามเบียดตัวเองอย่างอาจหาญผ่านซอกเล็กๆรับแสงแดด)

อย่างน้อยๆเมื่อยอมรับเขาได้บ้าง แม้เขาจะพูดไม่ได้ พูดไม่เป็น ทำให้เราเข้าใจเขายังไม่ได้ทั้งหมด

แต่ยอมรับกันสักหน่อย

อย่างน้อยก็เป็นสีเขียวสดใส  ...มีรากชอนไช ฝนตกน้ำซึมลงใต้ดินง่ายขึ้น

ส่วนต้นนี้อาจให้ความหวังว่าสักวันจะมีผลให้ลิ้มชิมรส...ทรหดมาก เป็นต้นที่ไม่ได้ปลูก แต่เมล็ดคงร่วงหล่นลงดินที่ซอกหินปูพื้น เมื่อเมล็ดได้น้ำ ได้ธาตุอาหารก็ค่อยๆงอก จนเป็นต้น ...ให้เวลากัน ทำความเข้าใจกัน เรียนรู้ความละเอียดอ่อนที่แตกต่างกัน ไม่คาดหวังมากมาย  ไม่เอาเปรียบ ไม่ทำร้ายกัน ไม่ทิ้งกัน แต่ดูแลกันพอควร

     วันนี้ทำอะไร ใช่ค่ะ วันนี้เรียนรู้ความแตกต่างจากต้นไม้น้อยๆที่หวังอาศัยอยู่ในพื้นที่น้อยๆนี้  เรียนรู้ว่าผืนแผ่นดินแห่งนี้อุดมสมบูรณ์ เรียนรู้ว่าเราสร้างอาหารโดยไม่ต้องซื้อเสมอไป และเพื่อเรียนรู้คำว่าความ"พอเพียง"ที่เหมาะกับตัวเราแต่ละคน ในละสถานการณ์...