ไกล้วันครบรอบ สิบปี (แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม)

อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบ 10 ปี ของการมาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาแล้ว ซึ่งวันที่ 10 กรกฏาคม ที่จะถึงนี้ก็ครบ 10 ปีพอดี ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้ามาในอานาเขตุบ้านหลังนี้ ที่หวานใจเป็นผู้ก่อตั้งและจัดหาไว้ต้อนรับที่ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้เลยว่าจะได้ศรีภรรยาเป็นคนไทย เดิมแล้วแฟนเป็นฝรั่งชอบทำสวน และปลูกผักทานเองมาตั้งแต่เด็กๆ โดยมีพ่อแม่เป็นผู้ปลูกฝังนิสัยการกินและการอดออม และได้รับการฝึกอบรมณ์ให้เป็นคนรู้จักคำว่าพอเพียงเหมือนคนไทยทั่วไป และถูกสอนให้เป็นคนติดดิน รู้จักประหยัด รู้จักค่าของเงิน และการอยู่ร่วมกับคนอื่นในสังคมทุกระดับ

เพียงก้าวแรกที่เข้ามาสัมผัสในบ้านนี้ ตอนนั้นรู้สึกว่า เหมือนอยู่เมืองไทย เพราะทุกครั้งที่คิดถึงบ้าน คิดถึงท้องไร่ท้องนา ก็จะเข้ามาเดินเล่นในสวนนี้ดูต้นไม้ใบหญ้า ทำให้หายคิดถึงบ้านและอาการ"home sick" 

ทุกอย่างภายในบริเวณบ้าน หวานใจจะถามเราทุกครั้งว่าอยากได้อะไรมาปลูกบ้าง เอาต้นนั้น  ต้นนี้ ไว้ตรงใหน ต้นนี้เราสองคนไม่ชอบขุดทิ้งดีใหม!!! แล้วจะเอาอะไรมาปลูกแทนดีล่ะ!!! เราสองคนจะถามกันก่อน ตกลงกันก่อนทุกครั้ง และเป็นแบบนี้มาตลอด  9กว่าปีที่ผ่านมา

มีการทะเลาะกันบ้างบางครั้งถึงเรื่องการทำสวน แต่ไม่ถึงกับมีปากเสียงกันรุนแรง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องมากกว่า ตามธรรมดาของลิ้นกับฟัน  

ตรงนี้จะเห็นว่ามีท่อน้ำโผล่ขึ้นมาระหว่างกลาง เมื่อก่อนแฟนเคยปลูกดอก "ลั่นทม" เขาบอกว่าได้กิ่งมาจากคนข้างบ้าน บอกว่าดอกมันหอมดี แต่พอเรามาอยู่ เห็นดอกไอ้นี่แล้วนึกถึงคนไทยสมัยก่อน ที่บอกว่าห้ามปลูกดอกลั่นทมในบริเวณบ้าน จะทำให้ไม่มีความสุข จะระทมเหมือนชื่อ ไอ้เราก็หัวโบราณ ไปเชื่อว่าเป็นต้นไม้อัปมงคล ก็เลยบอกให้แฟนจัดการขุดทิ้งซะ ไม่ชอบ มันเป็นดอกไม้ปลูกในป่าช้า ว่างั้น..เท็จจริงแค่ใหนไม่รู้ค่ะ รู้แต่ว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ จะให้ชอบได้ยังไงล่ะ!!! แล้วท่อน้ำก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้เอาออก เลยโยนเมล็ดข้าวโพดของวิศิษฐ์มาทิ้งไว้แถวนี้ เผื่อว่ามันจะงอกให้กระรอกกิน เฟี่ยงออกมานอกหน้าต่าง โยนทิ้งตั้งแต่ปากช่องแต่ดันมาตกที่แอลเอเนี่ย...

ทุกครั้งที่ถอนหญ้าหรือ "ทำรุ่น" ภาษาชาวสวน ใจก็อดนึกถึงพ่อไม่ได้ เพราะพ่อชอบทำสวนแบบนักวิชาการ ชอบหอบหญ้าไปทิ้ง แกบอกว่ามองดูไม่สะอาดตา เป็นอะไรที่เบื่อมากเพราะแกใช้เราหอบหนิ!!! พ่อทำสวนแบบสวยงาม ปลูกผักต้องเป็นแถว ตรงเปี๊ย ห้ามคด ห้ามแตกแถว ไม่งั้นต้องถอนทิ้งปลูกใหม่ และเป็นปัญหาครอบครัวทำให้แม่เบื่อไม่อยากทำงานร่วมกับพ่อ เพราะแม่จะทำแบบลวกๆ แต่ได้ผลผลิตเต็มร้อย ไม่มีหลักการอะไร (มีแต่วิชามาร ทำแบบมั่วๆ) แม่จะกลบหญ้าหรือวัชพืชไว้ที่โคนต้นเลย ไม่มีการหอบไปทิ้ง ถ้าหญ้ากอใหญ่ แม่จะจับหงายขึ้นตากแดดให้รากแห้ง มันก็จะตาย แล้วก็เปื่อยเป็นปุ๋ยให้กับผักต่อไป

ทุกครั้งที่ปลูกถั่วจะนึกถึงแม่ เพราะแม่ปลูกได้ฝักใหญ่ ยาว และไม่เคยฉีดยา ผักของแม่จะไม่เคยมีเพลี้ยมาจับเลยแม้แต่ตัวเดียว

แก้งมังกร คือผลไม้ที่แม่บอกว่า "บ่อแซบ" แต่แม่ก็กินจนหมดทุกครั้งที่ฝานไส่จาน วันนี้หามาปลูกซะเลย เพื่อหวนรำลึกถึงคนที่เรารัก

ใบหัวเสือ หรือหูเสือ เป็นผักสมุนไพรที่แม่ชอบเอามาไส่ต้มอึ่ง แกบอกว่า ดับกลิ่นคาวได้ดี และเปรี้ยวไส่แทนใบมะขาม แต่ฝรั่งที่นี่ เอามาไส่ยำพริกยักษ์ย่าง BBQ แบบอาหารอิตาเลี่ยน อร่อยไปอีกคนละแบบ

เสาวรส หรือ Passion fruit อันนี้ของใหม่ที่หวานใจซื้อให้เป็นของขวัญครบรอบ 10 ปี สำหรับเราสองคน ที่รักกันเหนียวแน่น อ่ะจ๊ากกก

ฟักทอง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ก็จะสอนแฟนให้พูดภาษาไทยว่า "ฟัก" ในภาษาไทยเป็นคำสุภาพ ไม่ใช่คำหยาบ นะจ๊ะที่รัก...แต่คุณหวานใจก็พูดแบบ แย๋ ๆ ว่าสุภาพแน่นะ...

ขึ้นชื่อว่า มะเขือ (ยกเว้นมะเขือเทศ) จะชนิดใหนก็แล้วแต่ คุณหวานใจทานไม่ด้ ออกอาการท้องเสียทันทีที่ทาน ไม่ว่าจะปรุงด้วยวิธีใดก็แล้วแต่ แต่เราก็ยังอยากปลูกอยู่ดี เพราะมันสวยน่ารัก จนหวานใจออกอาการงอลนิดๆ

มะเขือเทศอาสาสมัคร ไม่ได้ปลูก มันขึ้นเองจากเมล็ดที่โยนทิ้งไว้ ทำให้รู้ว่า DNA มันไม่ได้เปลี่ยนอย่างที่เราเข้าใจ อาจจะมีการกลายพันธุ์ไปบ้างแต่ก็ยังออกมาเป็นมะเขือเทศ ไม่ใช่มะเขือพวง แล้วจะมุ่งหวังอะไรนักหนากับการปลูกกินเอง ไม่ได้ปลูกขายซะหน่อย

อีกไม่กี่วันก็จะครบ10 ปี แต่การที่ได้มาอยู่ที่นี่ ไม่ได้แตกต่างกับตอนที่อยู่เมืองไทยเลย จากวันนั้นถึงวันนี้ เคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นตลอดมา และมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลงมือทำ จะขอเลือกเดินบนถนนสายนี้ไปจนสุดทาง จนกว่าจะไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินต่อไป  

ขอลาด้วยภาพนี้ มาทายกันเล่นๆดีกว่า ว่าดอกอะไร ไม่มีรางวัล ทายกันมันมันส์ ไม่ต้องกลุ้มใจ (เฉลยให้ตอนท้ายแล้วจ้า)

ห้ามขี้โกงนะ ลองนึกดูก่อน ถ้านึกไม่ออกแล้วค่อยดูคำเฉลย

(เฉลย: ดอกฝรั่ง ) ใครที่ยังมองไม่เห็นคำเฉลย ขอแนะนำให้ไปตัดแว่นนะจ๊ะ อิอิ

มีความสุขกับการปลูกผักกันทุกคนนะค่ะ ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงหลังน้อยๆและถนนสายนี้ที่ไม่เกี่ยงว่าใครจะเดินเข้ามา