ชีวิต @ ภาระงาน และการเดินทาง

   ก่อนวางโน๊ตบุ๊ค เดินทางสางภาระงานที่ไม่ต้องใช้เครื่อง แต่ใช้หัวใจศรัทธา ประสบการณ์ชีวิต และพลังสร้างสรรค์ ขอฝากรักไว้ในบ้านสวนพอเพียง บ่อยครั้งที่ถูกถามว่ามีครอบครัวมั้ย หรือถูกสรุปว่าสบายจังไม่มีครอบครัว  ในมุมมองส่วนตัวแล้วอยากบอกพี่น้องว่า พี่หยอยมีครอบครัวทีใหญ่มาก และข้ามพ้นความเป็นครอบครัวแบบผัวเมียหรือสัญญลักษณ์การแต่งงานไปแล้ว ด้วยประสบการณ์ชีวิตและประสบการณ์ทางธรรม  ส่งให้มีภาระงานสร้างครอบครัวโลก บนเส้นทางที่เชื่อมั่นและศรัทธา  มีพี่น้องร่วมโลก มีพี่น้องร่วมสายโลหิตที่บ้านที่ต้องดูแลตามกำลังปัญญาและกำลังทรัพย์  ระยะนี้ทำหน้าที่อาสาสมัครเชื่อมโยงวัฒนธรรมไทยญี่ปุ่นบนฐาน "งานผ้าสีธรรมชาติ" และยึดสาระงานมาก่อนบุคคล ใครก็ได้ที่มาเชื่อมโยงงานผ้าสีธรรมชาติ หรือยึดการทำสวนพอเพียงเป็นวิถี เราถือเป็น..คนครอบครัวเดียวกัน

 "อาสามัคร" หรือ "จิตสาธารณะ" ทำให้ชีวิตได้เดินทางเรียนรู้โลกกว้างอย่างมีเป้าหมาย  ๒ ปีที่แล้วเดินทางไปแบ่งปันประสบการณ์เรื่องผ้าสีธรรมชาติให้กับอาสาสมัครชาวญี่ปุ่น ที่อยากใช้ผ้าธรรมชาติ ในญี่ปุ่นกลุ่มอาสาสมัครเข้มแข็งมาก ดูจากวิถีที่เขาเลือกและเปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง มีระบบระเบียบ บนฐานวัฒนธรรมดั้งเดิม และเอกลักษณ์ชัดเจน

ก่อนเริ่มกิจกรรม เราตั้งเครื่องเซ่นไหว้ผีบรรพชน ชาวไอนุ ไม่ต่างจากพี่น้องบ้านนกรำที่มีบทขับกล่อมเจ้าป่า และนางพญาผึ้ง (เหลิดผึ้ง)ก่อนตีรังผึ้ง เอาน้ำผึ้งมาใช้ ศรัทธาอย่างนี้มิใช่เรื่องไร้สาระ แต่แสดงถึงกตัญญูรู้คุณ ส่วนตัวยามเดินทางไกลต้องเข้าไปไหว้รูปพ่อแม่บอกให้รู้จนติดเป็นนิสัย

เราใช้เวทีกลางแจ้ง โปร่งโล่ง สบาย อิสระ เป็นธรรมชาติ เพื่อให้ทุกคนได้แสดงออกถึงความสามารถในตัวเต็มที่ ต่างกับบ้านเราเวทีกิจกรรมปรุงแต่งไม่รู้จักความเรียบง่ายที่แท้

การแสดงดนตรีพื้นบ้าน เป็นศิลปะแขนงหนึ่งที่มนุษย์ได้ใช้พลังสร้างสรรค์เต็มที่ เครื่องดีด สี ตี เป่า ( แต่บ้านเรากลับไม่นิยม มันไม่ทันสมัยอย่างดารานักร้องในจอทีวี กระมัง อาจเอามาใช้บ้างก็เพียงสร้างภาพลักษณ์หน่วยงานอนุรักษ์ดนตรีพื้นบ้าน อนุรักษ์กันให้ตายไปเลย  ) โรงเรียนสอนดนตรีพื้นบ้าน มันทำยาก หาเงินยาก  แต่ในญี่ปุ่นมีกลุ่มดนตรีพื้นบ้านที่เห็นนี้ อาสาสมัครแสดงตามวัดเซนทั่วญี่ปุ่น และกิจกรรมสังคมส่วนรวม เผยแพร่และสร้างนักดนตรีใหม่ขึ้นมา ในเมืองไทยรู้สึกจะมี วงผู้สูงอายุ ชื่อ วงกล้วยไม้ (ห้ามผวน) นอกนั้นใครเห็นที่ไหน วานบอก

อาสาสมัครส่วนใหญ่มีงานผลิตจากฝีมือเป็นอาชีพเสริมบ้าง เป็นอาชีพหลักก็มี  (แต่คนในภาพนี้ปักผ้าตลอดเวลาเพราะรัก)เหมือนตัวเองที่พบว่าทำงานผ้าไม่รุ่งแน่  เพราะเราไม่ใช่ช่างทอ แต่ทำอาหารขายให้คนได้กินดีมีสุข น่าจะรุ่ง ชีวิตเดินทางมาจะย่าง ๕๐ ปีต้องเลือกอยู่ อย่างมีเวทีที่เป็นตัวเองสักอย่างหนึ่ง แล้วสร้างสรรค์ไปอย่างพอเพียง

ปลูกฝังความรักธรรมชาติกันตั้งแต่เด็ก บ้านเราไม่ได้เลยนะ ลูกใครปล่อยให้เดินดินละแย่เลย ยังไม่อยากให้พูดภาษาถื่นด้วยซ้ำ 

แน่นอน..พี่หยอยยังต้อง เชื่อมโยงผู้คนที่ใช้ผ้าครามให้ไปถึง"ต้นฝ้าย"ต้นคราม" ใบไม้สีเขียวๆชนิดเดียวในโลกที่ให้สีน้ำเงินธรรมชาติบนผ้าฝ้าย มาดั้งแต่ดึกดำบรรพ์

และเชื่อมโยงไปถึงช่างทอผ้าในแต่ละชาติพันธุ์ แต่ละถิ่นฐานที่ได้สร้างสรรค์เอกลักษณ์ผ่าน" มือผ่านหัวใจรักในวิถีงาน วิถีชีวิต " 

ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงที่สร้างพื้นที่ให้อาสามัครงานผ้าสีธรรมชาติ ได้บันทึกเรื่องราวบอกเล่าพี่น้อง ยังประโยชน์มากน้อยแล้วแต่ใจเปิดรับของแต่ละคน พบกันใหม่ บนเส้นทางวิถีวัฒนธรรมผ้าพื้นบ้านในซอกหลืบของสังคมใหญ่จากอีสานไปถึงหลวงพระบาง เพราะเราเป็นครอบครัวใหญ่ในโลกของธรรมชาติ และศรัทธาภูมิปัญญาพื้นบ้าน