มนุษย์เงินเดือน

          เนื่องมาจากการที่ตัวกระผมได้พลัดหลงเข้ามาในบ้านสวนพอเพียงฯ ทำให้กระผมได้มองสำรวจตัวเองในหลาย ๆ ด้าน ซึ่งมีความรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง ส่วนลึกในจิตใจอยากเป็นอิสระอยากปลดแอกให้กับตัวเอง แต่ในทางปฏิบัติมันกลับกัน หรือว่ามันยังไม่ถึงเวลาบางครั้งเมื่อได้มีโอกาสนั่งเงียบ ๆ คนเดียว จิตใจมันคิดคิดและก็คิด หาทางลงให้กับตัวเอง เพราะว่า อะไหรดี มันสับสน เบื่อคำสั่ง เบื่อการเดินทาง(บ้านกับที่ทำงานระยะทางไปกลับร้อยกว่ากิโล)นะทำงานมาก็นานโขแต่ก็ยังไปไม่ถึงไหนสักที ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าอยากไปให้ถึงไหน แต่เมื่อได้นำมาเปรียบเทียบกับการปลูกผัก ปลูกหญ้า สร้างสวนทำไร่ตัวเราเองกลับมองเห็น มองเห็นไดถึงความก้าวหน้าของเนื้องานที่เราได้สร้างทำ และมองเห็นโอกาส ซึ่งในที่ทำงานเรากลับมองไม่เห็นแถมยังมืดแปดด้าน แต่ก็แปลกตัวผมกลับอยู่มาได้สิบกว่าปี  ผมทำงานในโรงงานครับ โรงงานบีบสกัดน้ำมันปาล์มดิบของ บริษัท ทักษิณอุตสาหกรรมน้ำมันปาล์ม(1993)จำกัด ในตำแหน่งหากเรียกให้หรูสักหน่อยเขาเรียกว่า supervisor หรือหัวหน้ากะ เหนื่อยครับ เหนื่อยทั้งกายและใจ เขาเรียกหนังหน้าไฟ ตามใจเจ้านายมากก็ไม่ได้ลูกน้องด่า ตามใจลูกน้องเกินไปเจ้านายก็ดุ แต่ที่บ้านผมก็สร้างสวนยางตอนนี้อายุขวบกว่าแล้วกำลังน่ารัก ครับผม เมื่อใดที่ได้เข้วสวนตัดหญ้าใส่ปุ๋ย มันมีความสบายใจบอกไม่ถูกเหนื่อยเหมือนกันแต่มันก็เปรียบกันไม่ได้กับตำแหน่งหัวโขนที่เขาสวมให้ จึงอยากจะบอกว่า " รักบ้านสวนพอเพียง" ครับและทุกคนที่อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันครับผม ขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี ขอบคุณเพื่อนสมาชิก ทุกท่านครับ