..........ที่มา( ๒)...........

อาจเป็นช่วงต้นปีหรือปลายปีที่แล้ว(๒๕๕๒) ผมทำมีดเล่มเล็กๆ ไปสองเล่ม ฝากน้องชายไปให้พ่อใช้งานเบาๆ ในบ้าน ทำจากเหล็กหมุดรางรถไฟและเหล็กแหนบหู..ตั้งคมบางเฉียบ...

พ่อพลิกดูไปมาแล้วเดินไปที่ตู้เก็บของจิปาถะ รื้อค้นได้เขาของสัตว์กีบอะไรซักอย่างที่พ่อเก็บไว้ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ มาเทียบกับมีดแล่ปลายแหลมที่ผมทำให้ ก่อนจะยื่นให้น้องชายเข้าด้ามก่อนเปรยเบาๆ 

“เออ...มันยังเหลือคนนึงจนได้”

“อะไรนะพ่อ” น้องผมถาม

“ สมัยโน้น ปู่เอ็งตีเหล็กเป็นอาชีพ ยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ตั้งโรงตีกันเป็นล่ำเป็นสัน มีลูกน้องด้วย…พ่อรักงานไม้ เลยไม่ได้รับไว้  สุดท้ายเพื่อนปู่ก็รับไป” น้องชายพยักหน้าเข้าใจ...ก่อนเปรยเบาๆ เหมือนพ่อ

“มันอยู่ในสายเลือด”

ใช่ครับ...เหตุผลที่ผมชมชอบสีสันของเหล็กร้อนที่กลายสภาพเป็นเครื่องมือเครื่องใช้ มองการทำงานของช่างพื้นบ้านแก่ๆ อย่างตกตะลึงปนทึ่งในความสามารถทำให้เหล็กแข็งอ่อนยวบ ก่อนจะกลายรูปร่างแล้วเสกให้แข็ง กร้าว แกร่ง หรือเด้งหยุ่นในยามที่ใช้แรงกระแทกได้ตามต้องการราวมีเวทย์มนต์

ที่สำคัญ มันเป็นงานศิลป์ที่รับใช้มวลชนอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นคนใช้แรงงานหรืองานสะอาดในห้องครัวหรู

ช่วงวัยรุ่นเรียนหนังสืออยู่แถวนครศรีธรรมราช ผมเฝ้ารองานเดือนสิบทุกปี เพียงเพื่อจะได้ดูการประกวดมีดพร้าเหน็บหู เหล็กไฟตบ ฯลฯ ยืนมองสรีระของมีดพร้า ด้ามที่คดโค้งสวยงามอย่างหลงใหล คิดฝันไว้ว่าสักวันหนึ่งเราจะมีในครอบครองให้ได้

...แค่คิดครับ เพราะสนนราคาที่ติดไว้ที่ด้ามบอกราคาหลักพันถึงครึ่งหมื่นขึ้นไปแทบทั้งนั้น ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงการทำเอง เพียงอยากได้ อยากซื้อ อยากขอฟรี ก็แค่นั้นเอง

ครั้งหนึ่งในการเดินทางเก็บภาพตามหลังนักวิจัยรับจ้างเกี่ยวกับธรรมชาติและวัฒนธรรมในถิ่นยะลา ปัตตานี และนราธิวาส ได้มีโอกาสเดินตลาดนัด อ.แว้ง...ที่นั่นผมจ้องมองมีดสองชนิดอย่างไม่วางตา

อันหนึ่งคือพร้าโอ อีกอันคือมีดเหลาตอก ด้ามกลึงตามแบบของวัฒนธรรมท้องถิ่น แต่ตัวมีดเหมือนคุ้นตาว่าน่าจะมาจากโรงมีดมีดน้ำน้อยจังหวัดสงขลา เดินเวียนไปเวียนมาอยู่หลายรอบเพื่อที่จะพบว่าตัวเองตัดสินใจซื้อติดเป้กลับบ้านในเวลาต่อมา

ถึงวันนี้ผมยังมีสองเล่มนั้นติดบ้าน เป็นมีดครู(ต้นแบบ)ที่ผมจะต้องทำให้เป็นให้ได้

กลับมาอยู่ที่บ้านสวนทำไร่ทำนาประสาชาวบ้าน ใช้จอบ ใช้มีด ใช้ขวาน ใช้เสียม แทบทุกวัน บางส่วนของชีวิตเจียดให้กับความบันเทิงกึ่งความรู้ในของเครือข่ายของโลกเสมือน  เข้าไปพูดคุยสนทนากับมิตรหลายท่านในแวดวงของการทำ,ซื้อขายมีด

ที่นี่เองที่ทำให้ผมกลับมาสู่สิ่งที่ชอบที่ชอบอีกครั้ง

....คราวนี้ผมทำ

มิตรอาจมองเห็นความตั้งใจดีของผม เลยส่งมีดของพ่อครูคนหนึ่งแถบถิ่นชัยภูมิ อิสาน มาให้ผมใช้แบบไม่ต้องเกรงใจ เอาให้พังคามือพร้อมรีวิวให้เว็บและทีมงานคนทำมีดเล่มนี้ ประสาที่ผมเป็นคนใช้มีดในการยังชีพเกินอาทิตย์ละสี่วัน

มีดเล่มนั้น....“มีดมรดกพ่อ”มีดอีเหน็บบ้านๆ ที่ผ่านการผสมผสานความรู้ทางด้านโลหะวิทยาโดยคนรุ่นใหม่ และใช้ฝีมือของคนรุ่นเก่าในการผลิต กลายเป็นมีดที่คนใช้ต้องหยิบมาพินิจพิเคราะห์อย่างงงงวยว่า มีดหญังหว่า?....คมทน,น้ำหนักในการฟันช่างเหมาะเหม็งและเหมาะมือโคตรๆ

....ถึงตอนนี้ยังมีการจองข้ามปี โดยราคาไม่เคยตก นี่เป็นมีดครู(ต้นแบบ)อีกเล่มที่ผมใช้เป็นแบบในการตีขึ้นรูปฝึกฝีมือ

มิตรดีย่อมเจือจุนกับด้วยความรู้และเครื่องมือในการประคับประคองและสนุนมิตรด้วยกัน - ผมคิด,นิยามเอง

....ผมโชคดีที่มีมิตรดี การค้นพบมิตรดีอาจยากเหมือนการ “ถางป่ามาทะกัน” ตามภาษิตโบราณของคนปักใต้ ป่ารกกว้างใหญ่ ดันเจาะช่องแหวกทางมาเพื่อพบเจอกัน เหมือนมีคนกำหนด

ใช่ครับ....ไม่ใช่เหตุบังเอิญที่ทำให้เราหลายคนพบกัน ไม่ว่าจะด้วยวิถีไหนก็ตาม  

ด้วยเหตุผลเดียวกันผมคิดถึงคำของน้องชายหลังจากได้ยินพ่อบอกว่ายังมีเหลือติดตระกูลอยู่คนหนึ่ง และคนๆ นั้นดันเป็นผมที่รับวิชานี้มาโดยไม่รู้ที่มาที่ไปมาก่อน

“มันอยู่ในสายเลือด”

ใช่...มันอยู่ในสายเลือด

- และผมเชื่อ!!

         ............................................................................

ภาพประกอบจากมีดน้องล่องจุ๊น สมาชิกบ้านสวนจากกระบี่ ซึ่งสั่งมีดที่ผมทำคนคนแรกๆ ในเว็บบ้านสวนพอเพียง