บล็อกของ sailomloy

1.ในความทรงจำ

ยังมีความทรงจำบางอย่างเกี่ยวกับขี้ค้างคาวและการดำนาปลูกข้าวตกค้างอยู่ในจิตสำนึก   

เมื่อครั้งยังเป็นทโมนน้อยที่ไม่ค่อยได้วิ่งเล่นกับเพื่อนเท่าไรนัก ด้วยว่าต้องเป็นแรงงานหนึ่งในท้องทุ่ง  แรงงานเล็กๆ ด้วยสองมือน้อยๆ ช่วยดึงหญ้าที่พ่อแม่ลากมากกองๆ ไว้ก่อนที่จะขนไปกองไว้บนคันนา โปะคันนาให้กว้างขึ้นหนาขึ้น  และเป็นการเตรียมแปลงก่อนปักดำต้นกล้า

“ผมไม่ค่อยมีหรอก...แค่อยากจะให้..............ให้แ_่งทั้งที่ไม่มีนี่แหละ..”




 (ขอบคุณภาพจาก Aey KohYor)

ผมขลุกอยู่กับตัวเองมานานหลายปี ที่บอกว่า ขลุกอยู่กับตัวเองหมายถึงจ่อมจมอยู่กับความรู้สึกที่ตัวเองเป็น,มีและเกิดขึ้นอยู่เช่นนั้น อย่างนั้น ทุกเมื่อเชื่อวัน เสียงที่พร่ำพูดกับตัวเองเหมือนบทพูดที่ดังก้องออกมาจากข้างใน ไม่ใช่แค่ความคิดแต่เป็นถ้อยคำจริงๆ 

1.แม้ว่าหนังสือจะสามารถเปิดโลกทัศน์ต่อโลกนี้ได้อย่างไม่รู้จบ แต่สำหรับชีวิตวัยหนุ่ม การเดินทางเป็นตัวจุดประกายอะไรบางอย่างในชีวิตได้ดีกว่า นัยว่าหนังสือคือทฤษฎีและการเดินทางออกไปในโลกกว้างเป็นการปฏิบัติ หลายคนอ้างอิงทฤษฎีหรือแนวทางในหน้าหนังสือเพื่อใช้ประกอบการเดินทาง อาจจะเหมือนหรือแตกต่างกันบ้างตามแต่โลกในยุคนั้นๆ หรือตามแต่เหตุการณ์เฉพาะหน้า

ผมก็เหมือนกับคนธรรมดาคนอื่นๆ นะครับ เห็นความพรั่งพร้อมของคนอื่นๆ มากกว่าของตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะด้วยบ้านเรือน ปัจจัยสี่ สุขภาพ ยวดยาน สิ่งอำนวยความสะดวก ฯลฯ เพียงแต่ผมมองสิ่ง(หรือปัจจัย)เหล่านั้นด้วยสายตาที่ชื่นชม บางอย่างถึงขั้นอยากมีไว้ในครองครองด้วย แต่ไม่ได้อิจฉาริษยาจนไร้ความสุขในการใช้ชีวิต

จริงๆ ผมน่าจะทำตัวให้วินัยต่อการเขียนถึงต้นไม้ ดอกไม้ และสรรพสิ่งรอบตัวให้มากกว่านี้ ผมอยู่กับพวกเขาทุกวัน ใช้เวลามากบ้างน้อยบ้างตามแต่งานอื่นจะเรียกตัวเพื่อเอาเวลาไปจากนี้

เป็นที่ดินที่เกือบจะรกร้างว่างเปล่าแห่งหนึ่งหลังห้องแถวชั้นเดียวใกล้ตลาดสด  ด้านหนึ่งขนาบด้วยห้องแถวทอดตัวยาวแนวตะวันออก-ตะวันตกทางด้านทิศใต้  

ผมเข้าเว็บบ้านสวนฯเพราะอะไรยังงงๆ อยู่ จับพลัดจับผลูมาเขียนบล็อก มาวนเวียนก๊อกแก๊กเขียนนั่น แซวนี่ไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งกลายเป็นคนของเว็บไปในที่สุด แม้จะไม่ได้มาบ่อย แต่ยังถึงว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนที่อบอุ่นที่สุดแห่งหนึ่งในโลกไซเบอร์อยู่ดี