บันทึกธรรมชาติ

      
        
คำปรารถ ของพระไพศาล วิสาโล
     ......ธรรมชาติมิใช่เป็นแค่ทรัพยากรสำหรับการดำรงชีวิตหรือสิ่งสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจเท่านั้น หากยังสามารถน้อมใจให้สงบเย็น และเป็นสื่อนำพาเราให้เข้าถึงธรรมอันลุ่มลึก การได้อยู่ใกล้ชิดกับธรรมชาติเป็นประสบการณ์อันล้ำค่าที่มีความหมายต่อจิตใจ ผู้ที่ปรารถนาความสุขและความเจริญงอกงามในจิตใจจึงมักแสวงหาอาศัยธรรมชาติเป็นวิหารธรรมอยู่เนืองนิตย์
ต้นไม้สอนธรรม (๒๔ มกราคม ๒๕๕๓)
                ต้นไม้ไม่เคยดูดน้ำและปุ๋ยจากดินมาเลี้ยงตัวอย่างเดียว  หากยังคายน้ำและทิ้งกิ่งใบให้เป็นปุ๋ยกลับคืนผืนดิน อีกทั้งยังให้อาหารและที่พักพิงแก่สรรพชีวิต  แผ่คาคบให้นกสร้างรัง เพื่อตอบแทนที่ช่วยหว่านเมล็ดพันธุ์ไปทั่วป่า
                มนุษย์เราก็เช่นกันไม่ควรเป็นผู้รับฝ่ายเดียว ควรรู้จักตอบแทนผู้มีพระคุณ และทำตนให้เป็นประโยชน์แก่โลกด้วย
                ต้นไม้สูงใหญ่ได้ มิใช่เพราะมัวแต่แทงยอดขึ้นฟ้าเท่านั้น หากยังหยั่งรากลึกลงไปในดินด้วย  ยิ่งสูงเท่าไร ก็ยิ่งมีรากลึกเท่านั้นจึงสามารถตั้งมั่นอยู่ได้ แม้ลมกล้าพายุฝนกระหน่ำก็ไม่หักโค่น
                ผู้ที่มีฐานะสูงเด่น สามารถฝ่าฟันอุปสรรค  ยืนหยัดมั่นคงได้มิใช่เพราะมัวแต่สร้างผลงานให้ผู้คนประจักษ์ หากยังเพราะมีฐานใจที่หยั่งลึก จึงไม่หวั่นไหวกับความผันผวนปรวนแปรของโลกธรรม  ยิ่งสามารถหยั่งลงไปถึงต้นธารแห่งความสุขภายใน จิตใจย่อมแช่มชื่นเบิกบานอยู่เสมอแม้จะจนทรัพย์ไร้เกียรติยศไม่มีผู้คนสรรเสริญ  เช่นเดียวกับไม้ใหญ่ที่เขียวขจีตลอดปีแม้ในฤดูแล้งที่แห้งผากและร้อนผ่าวก็ตาม
                พินิจให้ดีต้นไม้ยังรู้จักเปลี่ยนแสงแดดให้กลายเป็นร่มเงา เปลี่ยนขยะมูลฝอยหรืออาจมในดินให้กลายเป็นดอกไม้งามและผลไม้หอมหวาน
                มนุษย์เราก็เช่นกันควรรู้จักเปลี่ยนปัญหาให้กลายเป็นปัญญา เปลี่ยนความล้มเหลวให้กลายเป็นบทเรียน เปลี่ยนเคราะห์ให้กลายเป็นโชคและเปลี่ยนทุกข์ให้กลายเป็นสุข
      หากถือเอาต้นไม้เป็นครู ชีวิตย่อมสงบเย็น เป็นสุขและมีคุณค่าอย่างยิ่ง