ผิดหรือที่แนะนำหลาน

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

เข้าใจในความหวังดี ความรักและความห่วงใยของพี่นะคะ  แต่พี่ต้องยอมรับว่าเขาโตแล้วจริง ๆ ชีวิตเป็นของเขานะคะ เราต้องเคารพการตัดสินใจของเขาถึงบางครั้งมันอาจจะดูว่า.ไม่ใช่.ในสายตาผู้ใหญ่อย่างเรา ยิ่งเรื่องในครอบครัวยิ่งพูดยากเข้าไปใหญ่ แต่เชื่อเถอะค่ะเขารับรู้ถึงความห่วงใยของพี่ที่มีต่อเขาแน่นอน

ลองใช้หลักของพระพุทธศาสนาดูนะครับว่าคุณวังดาวจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร

ประการแรกที่จะบอกคือว่า การเตือนหลานชายไม่ให้ดื่มเหล้าเพราะอาจจะไปทะเลาะวิวาทกับคนอื่นได้ ต่อให้เค้าจะเชื่อฟังหรือไม่เชื่อฟังก็ตาม ก็ถือว่าคุณวังดาวทำถูกต้องแล้ว การเตือนสติหลานชายเป็นสิ่งที่ดี ถือว่าไม่ผิดและเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง การให้สติคนอื่นไม่ให้เห็นผิดเป็นชอบถือว่าเป็นการทำดี เตือนไปเถอะครับ วันหนึ่งเวลาเค้ามีสติเค้าจะรู้ได้ว่าเค้าดีได้เพราะคุณน้าของเค้า การเตือนลูกหลานไม่ให้ประพฤติผิดเป็นสิ่งที่กระทำได้

ประการที่สองที่จะบอกคือว่า การที่ให้ความช่วยเหลือแก่หลานสาวเป็นสิ่งที่กระทำได้ เพราะเรามีความเมตตาต่อเค้าและสงสารคุณแม่ของเค้า เค้าอาจจะเรียนไม่จบแล้วไปอยู่กินกับผู้ชายแล้วมีครอบครัวไปแล้ว เราในฐานะที่เป็นน้า เรามีความเมตตากับเค้าได้ แต่อย่าให้เหตุผลที่ว่าเค้าเรียนไม่จบชิงสุกก่อนห่ามมาเป็นอคติให้เราเห็นว่าเค้าทำสิ่งที่ผิด ถ้าความเมตตาที่เราให้ต่อเค้ามาจากอคติเหล่านั้น ถือว่าเป็นเมตตาที่มีอคติ บวกลบกันไปจะมีค่าเท่ากับศูนย์ เราก็จะไม่สบายใจที่หลานไม่ได้เป็นในอย่างที่เราต้องการ ก็จะมีความทุกข์ ต้องกลับไปย้อนคิดให้ได้ว่าเราให้ความเมตตาหลานอย่างไร ก่อนอื่นคุณวังดาวต้องมีความเข้าใจในพื้นฐานของเรื่องราวทั้งหมดก่อนดังนี้

๑ หลานสาวตัดสินใจไปใช้ชีวิตอยู่กินกับผู้ชายคนนั้น หลายปีแล้ว จนมีลูกด้วยกัน ในขณะที่ตัวเองต้องทิ้งการเรียน ถ้าเค้าไม่มีความรักแท้ หรือหลงผู้ชายคนนั้นแท้ๆ ก็คงไม่ทำตามนั้น เราเป็นน้าเรามีความรักต่อหลาน และควรให้อภัยเค้า ถ้าคุณวังดาวยอมรับได้ในจุดนี้ก็ถือว่า เรายอมรับในการตัดสินใจของเค้า และความเมตตาที่เรามีให้เค้าเป็นสิ่งที่ไม่มีอคติใดๆ

๒ ในที่สุดหลานสาวก็มีปัญหาครอบครัว สามีไปมีเมียน้อย ต้องหอบลูกกลับมาหาน้า น้าให้ที่พักพิงกายและให้ที่พักพิงใจ ถึงตอนนี้แล้วคุณวังดาวต้องถามตัวเองเองแล้วล่ะครับว่า ที่เราให้ความข่วยเหลือเค้าไปนั้นเพราะเรารักและเมตตาหลานสาวเราใช่มั๊ย และก็เนื่องมาจากเราสงสารพ่อแม่เค้าที่เค้าเป็นทุกข์อยู่ใช่มั๊ย ถ้าตอบว่าใช่ก็ถือว่าเราทำถูกต้องแล้ว เราอยู่ในฐานะที่ให้ความช่วยเหลือเค้าได้ และเรามีความเมตตากรุณาต่อเค้าเพราะเป็นหลาน ก็ขอให้คิดเสียว่าเราทำถูกต้องแล้ว

๓ สามีของหลานและพ่อแม่ของสามีเค้าอยากให้เค้ากลับไปสิชล ในขณะที่คุณวังดาวเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจปัญหานี้ออกอย่างชัดเจน ถึงตอนนี้เรารู้ว่าเราไม่อยากให้หลานเรากลับไปเพราะคิดว่าปัญหาเค้ายังแก้ไม่ได้ การที่ผู้ชายคนหนึ่งหายออกจากบ้านไปแล้วไปอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง คงไม่สามารถทิ้งผู้หญิงคนใหม่นั้นแล้วกลับมาหาผู้หญิงคนเดิมได้ง่ายๆ ความลุ่มหลงของหลานเขยเลยต้องทำให้เกิดปัญหาครอบครัว ด้วยความกังวลที่คุณวังดาวมีอยู่ กับความที่เรารักและเมตตาหลานสาวเรามาก เพราะเราให้คำแนะนำหลานสาวไปแล้วและเค้าก็ไม่เชื่อฟัง แถมพูดจาทำให้เราน้อยใจ คุณวังดาวก็เกิดความทุกข์และเสียใจเลยมาขอคำปรึกษาจาก สมช ถึงตอนนี้แล้วสิ่งเดียวที่คุณวังดาวต้องยอมรับให้ได้คือว่า "สิ่งเหล่านี้เป็นเวรเป็นกรรมของเค้า เราไปแก้เวรแก้กรรมให้เค้าไม่ได้" เพราะฉนั้นก็ต้องยอมให้หลานสาวกลับไปอยู่กับสามีเค้า เวรกรรมเค้าอาจจะยังมีเยอะ เพราะเค้าต้องกับไปต่อสู้กับอะไรต่อมิอะไรที่สิชลอีกเยอะ ต้องยอมรับให้ได้นะครับ อย่าไปถือโทษโกรธหลานเลยที่เค้าไม่เชื่อฟังเรา ให้คิดเสียว่าเราให้ความเมตตาและมีความกรุณาต่อเค้าได้เต็มที่แล้ว ถ้าเค้ากลับไปอยู่กินกับสามีได้อย่างมีความสุข เราก็ต้องดีใจกับเค้าด้วยนะครับ นั่นคือเรามีมุทิตาต่อเค้าเพราะเราดีใจที่เค้ามีความสุข 

๔ หากหลานกลับไปอยู่กับสามีแล้ว ไม่มีความสุขขึ้นมา คุณวังดาวต้องถามตัวเองอีกว่าเราทำใจได้มั้ย เคราะห์กรรมของเค้าอาจมีมากครับ เค้าต้องแก้ปัญหาเค้าเองเพราะเค้าเลือกหนทางเค้าแล้ว แต่อย่างไรก็ตามคุณวังดาวก็อยู่ในฐานะที่ช่วยเหลือเค้าได้ ถึงตอนนั้นก็ต้องให้ความช่วยเหลือหลานสาวอีก จนเวรกรรมของเค้าหมดไป

ถ้าถามว่าจะทำอย่างไรให้เวรกรรมของเค้าหมดไป ผมขอแนะนำว่าให้หลานสาวทำตัวนิ่งๆทำมาหากินอยู่เลี้ยงลูกไปสักพักหนึ่ง และไม่กลับไปสร้างกรรมร่วมกับสามีอีกและให้อโหสิกรรมในสิ่งที่สามีทำไป กรรมเหล่านี้ก็จะหมดไปเอง มันไม่ใช่เรื่องง่ายหลอกครับ ที่สามีเค้าไปมีผู้หญิงอื่นแล้วจะกลับมามีชีวิตปรกติสุขกับภรรยาคนเดิม กรรมมันสร้างกันไปเรื่อยๆ ถ้าไม่หยุดอยู่กับที่สักพักหนึ่งมันก็จะไม่หมดไป

ขอเอาใจช่วยนะครับและด้วยความปรารถนาดีครับ 

อ่านแล้วเห็นใจเลยค่ะ ว่าคุณวังดาวหนักใจแค่ใหน ปัญหาโลกแตกแบบนี้อ๊อดเองก็เคยเจอมาแล้ว เผชิญมาทุกอย่างทุกลูกแบบ เบื่อที่จะต้องมานั่งแก้ปัญหาของคนอื่น บางครั้งเรารักลูกหลานมากเกินไป จนลืมรักตัวเอง สงสารแต่คนอื่นจนลืมสงสารตัวเอง ต่อไปนี้เอาใหม่ดีกว่า "เห็นแก่ตัวซะบ้าง" สบายดีไม่มีปัญหา  โนพอมแพม...

ขอให้ผ่านปัญหานี้ไปได้ด้วยดีนะค่ะ...

ปัญหาโลกแตก ป้าว่า เรื่องที่หนูเจอมา ส่วนมากก็๋จะเป็นแบบนี้ละจ้ะ 

ป้าว่าอย่าไปคิดมากเลยจ้ะ ทำแล้วก็แล้วกันไป เค้าไม่เห้นค่า กลับว่าเราไม่ดี ก็ปล่อยเค้า

อยากบอกให้รู้ว่า ปัญหาแบบนี้ เจอกันมาทั้งนั้นละจ้ะ

เข้าใจความรู้สึกของน้องวังดาวนะคะว่ารักหลาน  คนเราจะอยู่เหนือ  อิสาน  ใต้  ถ้ารักและมีจิตใจที่มั่นคงรับผิดชอบครอบครัวก็จะมีความสุข  แต่ก็นั่นแหละนะมันก็อยู่ที่สันดารของแต่ละคนว่าจะมีความรับผิดชอบแค่ไหน  น้องวังดาวต้องปล่อยวางบ้าง  อย่าไปเป็นทุกข์แทนเค้า  ปิดหู  ปิดตาซะบ้างจะได้ไม่ซีเรียส

รูปปั้นจากวัดใหม่ศรีร่มเย็น เชียงของ  เชียงราย

ไม่ผิดหรอกคะ....เพียงแต่บางครั้งเจ้าตัวต้องเจอประสบการณ์และได้รับบทเรียนด้วย

ตัวเค้าเอง  บางครั้งเราก็รู้ว่าถ้าเค้าเลือกทางนี้อนาคตจะเป็นเช่นไรเพราะเราโตกว่ามอง

อะไรได้กว้างไกลกว่า  สมัยก่อนน้องก็พูดไม่ฟังเราเองก็ใจร้อนทะเลาะกันประจำ ตอน

หลังๆ เราพูดเตือนเค้าน้อยลงเอาแต่เรื่องหลักๆ ค่อยๆ ปรับค่อยๆ แต่งคอยประคองบาง

อย่างต้องให้เค้าเจอด้วยตัวเองถึงจะจำ เราเตือนแล้วถ้าไม่ฟังถอยออกมายืนเป็นกำแพง

ให้เค้าห่างๆ เวลาเค้าล้มจะได้มีที่พิง รักอยู่ห่างๆ แล้วเค้าจะเข้ามาใกล้ ( ประสบการณ์ส่วน

ตัวนะคะ ) พอตอนหลังเค้าเข้าใจอะไรมากขึ้น เจอเรื่องนอกบ้านมากขึ้น พอเค้าเล่า

ปัญหาเราก็คอยให้คำปรึกษาส่วนเค้าจะตัดสินใจอย่างไรขึ้นอยู่กับตัวเค้า เพราะเค้าโตแล้ว

ชีวิตเป็นของเขา เค้ามีสิทธิเลือกแต่ต้องยอมรับเมื่อตัดสินใจแล้ว ทีนี้เค้าถึงเข้า

ใจคำว่า..พี่..ไม่ว่าจะยังไงพี่ๆ กับแม่และทุกคนที่บ้านพร้อมช่วยเค้าเสมอเมื่อเค้าอยาก

ให้ช่วย หลังๆ หายพยศไปเลย ตอนนี้ไม่ว่าทุกคนจะอยู่ที่ไหนก็เหมือนไม่ไกลกัน

.......ส่วนเรื่องคู่ครองเป็นเรื่องบุพเพสันนิวาส เค้าผูกเวรผูกกรรมกันมาคะ หมดเวรหมด

กรรมกันเมื่อไรเค้าจะแยกออกจากกันเอง ทำใจยากแต่เราต้องทำใจถ้าเค้าไม่ผูกเวรผูก

กรรมกันมาเค้าไม่มาเจอกันแล้วสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจต่อกันดอกคะ