ชีวิต ต้องคอยเฝ้าดูแลกันและกัน .....

ต้องนึกถึงคนอิ่นด้วย เอาใจเขามาใส่ใจเรา

...........มันไม่ใช่เรื่องของฉัน...แล้วฉันจะต้องเดือดร้อนทำไม... เฉย ๆ ดีกว่า

ปัจจุบันนี้ สังคมเมืองส่วนใหญ่ ก็เป็นแบบนี้แหละ

ขนาดบ้านมีรั้วติดกัน ยังไม่รู้จักกันเลย

บางเรื่อง ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่รู้สึก.... ไม่เข้าใจ 

จนกว่าจะเจอเข้ากับตัวเอง....  แต่มันก็คงจะสายไป...

ชอบจังเลยน้องแอนชีวิตต้องดูแลกันจริงๆ อยู่ในสังคมเดียวกันการทำอะไรซักอย่างน่าจะมีต้นกระทบซึ่งกันและกัน

สังคมชนบทยังมีความผูกพันและเอื้ออาทรต่อกัน แต่สังคมเมืองความลุ่มหลงในศิวิไลซ์ของวัตถุมันทำลายสายใยสัมพันธ์เหล่านี้จนแทบไม่เหลือให้ยึดโยง ก็ได้แต่หวังว่า..อย่าให้สังคมชนบทติดเชื้อโลภหลงจนขาดมโนสำนึก..ว่าแต่ว่า แล้วแอนมีคนคอยเฝ้าดูแลกันและกันรึยัง (เอาแบบใกล้ชิดนะ ไม่ใช่เหมาโหลในบ้านสวน)

ยังมีการดูแล แบ่งปัน ช่วยเหลือกันอยู่

ถึงแม้ว่าอาจจะมีเปลี่ยนแปลงบ้างเพียงเล็กน้อย

ชอบค่ะ

เวลาจะทำอะไร  ก็จะนึกถึงใจผู้อื่นเสมอค่ะ

มีเรื่องจะสารภาพ  ไม่รู้ว่าฉันผิดหรือเปล่า  เรื่องมีอยู่ว่า...

วันจัดกิจกรรม...เมื่อเสร็จงาน..ก็จะมีการเช็คชื่อเด็ก...แต่เด็กในที่ปรึกษา 4 คน  ..ไม่ได้เช็ค... เด็กวิ่งมาบอก...เพื่อนๆได้เช็คแล้ว....ฉันเข้าไป ....ขอชี้แจง..ว่าต้องเช็คให้นะ  เขาร่วมกิจกรรมตลอด...ไม่ได้หนี...เสียงผู้เช็คโวยวาย...ด่าเด็กสารพัด....(ที่จริงเขาคงด่าฉันนี่แหละ)...จนฉันกะว่า..ต้องจัดการ...แต่พอฉันเงยหน้าขึ้น...ตกใจ...พูดไม่ออก...เห็นหน้าเขาเหลืองโทรม....ตาเหลืองมาก...ได้แต่หันมาบอกเด็กว่า..กลับบ้านเถอะลูก  ไม่เช็คก็ไม่เช็ค...ไม่เป็นไรนะ..เด็กกลับบ้านไปแล้ว..แต่ฉันยังใจไม่ดีเลย  คนนั้น  เขาเป็นโรคที่ปอดเพราะสูบบุหรี่จัด  ตอนนี้ต้องพบหมอทุกเดือน  อาการกำลังลาม