บ้าน-สวน-ครัว,กวี

ฉันออกเดินทางอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่บ้าน-สวน-ครัว

แหล่งพำนักซึ่งฉันจะปลดปล่อยพันธนาการทั้งปวง

สวนเล็กๆ ในรั้วของบ้านขนาดกระทัดรัด

ก้าวแรกเยี่ยมเยือน โชยหอมของดอกเล็บมือนางกำจาย

ดอกไม้เล็กๆ รูปทรงอรชร - งามคล้ายเรียวนิ้วนางในวรรณคดี

เจ้าของบ้าน- แนะนำฉันรู้จักต้นไม้กินได้นานาชนิด

ด้วยการงานที่ทำต้องสอดคล้องกับชีวิต

ในฐานะอาจารย์ประจำสถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน (L.I.F.E)

จึงต้องมีแปลงผักพอกิน มีพริก มะเขือ อัญชัญ ถั่วฝักยาว ฟักทอง

มะละกอ ตำลึง ฯลฯ

ทุกวันนี้มีความสุขกับชีวิตแล้วหรือ ?

ได้มุ่งมั่นกับการงานที่รัก ได้กินดี สุขภาพดี อาชีพดี - พอแล้ว

เสมือนเป็นแก่นแกนการใช้ชีวิตที่ควรพิจารณา

กินดี , แต่ละมื้อ เรากินอะไร เป็นคุณเป็นโทษ

อย่างเช้าล่าสุด เจ้าของบ้านทำครัว 'แกงเลียงดอกน้ำเต้า'

ครั้งแรกไม่คุ้นชื่อ นึกหน้าตาต้นชื่อประหลาดแต่อร่อยไม่ออก

ถามไปถามมา ก็ดอกฟักทองนี่ล่ะ , ไม่ต้องปรุงรสใดมาก เหยาะน้ำปลาหน่อยเดียว

กลิ่นพริกไทย หัวหอม กับความหวานของดอกน้ำเต้า ก็ปรุงให้กลมกล่อมได้

เป็นเช้าแรก-ที่ฉันกินข้าวสองจาน และมองหาหม้อข้าว.. (แต่ก็เกรงใจ)

สุขภาพดี - ปัจจัยสำคัญสำหรับการใช้ชีวิตเลย

สุขภาพดีทำอย่างไร ฉันนึกถึงกระแสสุขภาวะพื้นฐาน ออกกำลังกาย กินอยู่ จิตใจ

ปรับสมดุลธาตุต่างๆในร่างกาย ทุกอย่างล้วนเริ่มต้นจากการกิน

อาชีพดี - รักในสิ่งที่ทำ จึงเลือกทำในสิ่งที่รัก

คำนี้ก้องหูฉันตั้งแต่ครั้งเรียนมัธยมฯ จึงตลอดมาที่ฉันนำพาตัวเองไปสู่วิชาชีพที่รัก

สู่การงานที่อธิบายความเป็นชีวิต , คุณก็เช่นกัน ไม่ว่าตำแหน่งหน้าที่จะเป็นอย่างไร

หากคุณรัก คุณก็จะเป็นสุข ชีวิตก็ง่ายดาย

....

ขอเรียนรู้ เป็นเด็กรดน้ำต้นไม้สักสี่ห้าวัน

เพาะบางเมล็ดพันธุ์-ชุมชนพึ่งตนเอง

พลันนึกถึงบทเพลงที่ฉันเคยเขียนไว้ให้พี่ชายNGO

ทำประกอบหนังสั้นสิ่งแวดล้อมประกวดของช่องสาม

..

เขียนเพลงด้วยเนื้อร้องทำนองนี้ไว้เมื่อราวสี่ห้าปีที่แล้ว

ฉันจำได้กระท่อนกระแท่น ร้องแทนต้นไม้ใบหญ้าในไร่แห่งหนึ่ง

ฉันรู้สึกถึงพลิ้วไหวของดอกใบ ลมต้องให้ไหวเอน

ชีวิตชาวไร่ที่มองอย่างโรแมนติคด้วยสายตาคนเมือง

ยังคงประทับใจ แม้แดดจะร้อนหรือลมจะอ้าวเพียงใด

ฉันสุขเสมอยามได้เป็นส่วนหนึ่งกับผืนดิน

เมล็ดพันธุ์งอกช้าช้า

โตจากต้นกล้าเป็นต้นไม้

ให้ร่มเงาให้เป็นป่าใบ

ให้หัวใจเล็กๆได้เติบโต

ดอกไม้สีขาวใบไม้สีเขียว

สองมือใจเดียว

เฝ้าคอยรดน้ำ

แต่จะรู้บ้างไหมที่ต้นไม้งอกงาม

ใครจะตอบคำถามว่าต้นไม้กว่าจะโต

เจ้าเหนื่อยบ้างไหม

ต้นไม้จึงตะโกนถามท้องฟ้า

คงใช่นะ พระอาทิตย์ที่ส่องแสง

ให้ต้นไม้ดื่มแดดแล้วมีแรง

เหมือนดื่มนมแล้ววิ่งแข่งชนะเลย.

ฉันเห็นแง่มุมบางอย่างจากการเข้าครัว รดน้ำต้นไม้และปลูกผัก

ฉันรู้สึกถึงความสงบโดยไม่จำเป็นต้องนั่งนิ่งในสมาธิ

ฉันรู้สึกถึง 'ภาวะกวี'

'บางขณะ

แดดบ่ายร้อนเหลือใจ

ฉันว่างด้วยระวางทุกสิ่ง

คิดจะเป็นนักบวช แต่ขอบวชเป็นกวี -

เปลี่ยนทำวัตรเช้าเย็น เป็นเดินเล่นในสวน

ทักทายดอกไม้ใบหญ้า ชบากันเกรา

กล่อมและเห่มวลโลกด้วยถ้อยคำ

อาจไม่ถึงนิพพาน

ทว่ายามอักขระสุดท้ายปรากฎ

ปรีดาแห่งฉันผลิบาน

ง่ายงามเพียงนั้น

จึงเป็นอยู่.'