ทัวร์ตลาดน้ำตลิ่งชัน

แ่อ่น...แอน...แอ๊น...นอนกันแล้วยังคะ....ท่านใดที่ไม่สามารถชมการถ่ายทอดบอลยูโรได้...มาดูถ่ายทอดไม่สดบรรยากาศเที่ยวตลาดน้ำตลิ่งชันกันนะคะ....ตอนจบในการผจญภัยของสาวน้อยในเมืองกรุง...หลังจากพี่ใหญ่ให้ที่พักพิง 1 คืนแล้ว...วันเสาร์ที่ผ่านมา..ยังใจดีนำเด็กน้อยอย่างเค้าไปเที่ยวบ้านสมช..ต่ออีก...ไปด้วยกันนะคะ.....

มาถึงแล้วค่ะ...บ้านสมช...แถวบางบังทอง...เมื่อครั้งน้ำท่วม..ทำเอาเจ้าของบ้านท้อใจ ทั้งบ้านทั้งการบ้านโดนน้องน้ำ เล่นงานซะน่วม..มาวันนี้ สิ่งที่เหลือไว้..คือ..การบ้านที่มากับสายน้ำ...ได้เก็บไว้ทำกับข้าว รวมทั้งแบ่งปันเพื่อนบ้าน เป็นต้นกระเพราชนิดใบใหญ่...

งอกแบบไม่ตั้งใจ...แต่งอกได้งดงามคงเพราะน้องน้ำพัดพาความอุดมสมบูรณ์ของดินมาให้ด้วย...ตรวจแล้วถือโอกาสขอมาเป็นการบ้านซะด้วยค่ะ  ที่บ้านยังไม่มีกระเพราแบบใบใหญ่..

นอกจากนี้ยังมีความสวยงามของไม้ดอก...ดอกไม้ปริศนา  เจ้าของบ้านบอกว่า ทุกครั้งที่สมช..มักถามชื่อ...จนบัดนี้ยังไม่ทราบชื่ออยู่ดี

ยังมีต้อยติ่งเทศสีชมพู...เพิ่มสีสีนให้สวนหน้าบ้านสดชื่นขึ้น

นี่ก็คงเป็นผลผลิต ที่มาหลังน้องน้ำ หญ้าใกล้ตัวที่มีสรรพคุณเยี่ยม ในด้านช่วยให้ผมดำ ...ส่วนบริเวณในบ้าน...เจ้าของบ้านขัดถูจนแทบไม่เหลือร่องรอยของน้องน้ำไปแล้ว แต่ร่องรอยในใจคงยังเหลือ อยู่....ขอให้น้องน้ำอย่าแวะมาเยี่ยมเยียนแบทะลักทะลายอีกเลยนะคะ

เมืื่อทุกคนพร้อม....เดินเดินทางต่อค่ะ....เป้าหมายคือตลาดน้ำตลิ่งชัน....ตามเจ้าของพื้นที่ไปเลยค่ะ

ถึงแล้ว.....เอ้า...มีชายหนุ่มมายืนคอยใครกันนะ.....

อ้อ....คอย หนุ่ม ๆสาว ๆกลุ่มนี้นี่เอง....จะไปไหนกันต่อหนอ

คราวนี้ถึงแล้วจริง ๆตลาดน้ำตลิงชัน...ยืนกันแบบไม่กลัวแดดเลยนะ

ถ่ายกันเพลิน ๆ...มีฝรั่งเดินเข้ามาแบบเนียน ๆ เฉยเลย....เดินได้ 20 ก้าว...ชักหิวกันแล้วค่ะ...งั้นไปหาอะไรทานในแพนะคะ

พี่กุ้งกำลัง..ลุ้นคำตอบจากพี่จาว่า........กุ้งไหนอร่อยกว่ากัน

นายนนท์บอกว่า....ปี้หน้ายังสู้อยู่ครับ...จะเปิด 2 บูท ให้พี่น้อย  นวด 1 บูท ..555...

ตอนอาหารมาลืมเก็บหลักฐาน...จนอาหารหมด...จึงขอกดสัก 2- 3แชะ..ไหนตากล้องหว่า

อ้อ....ตากล้อง...อยู่นี้....โห...หลักฐานมัดตัว...ดิ้นไม่หลุด...ตัวแค่เนี้ย...กินเยอะแท้หนอ...

มะโหน่งเอ๋ย....สังเกตุป่าว...กุ้งจ้องกุ้งตาเป็นมันแล้ว.....

จานนี้ สาวน้อยจอง...มาแบ่งกัน..ทานด้วยกันนะคะ...

ตามด้วย คอหมูย่าง....

กุ้งแม่น้ำ...ได้แต่จ้อง...เพราะเป็นโรคแพ้น้องกุ้ง...

ปลาช่อนเผาเกลือ....อ้าว ๆ...แม่ค้าส่งมาผิดหรือปล่าวนี่.....

อิ่มแล้ว...เริ่มมีเวลาสำรวจรอบ ๆข้าง...เอ้า...พวกเราอยู่บนแพนี่นา...มิน่าทำไม รู้สึกโคลงเคลง...*-*

คราวนี้มาเดินสำรวจตลาดกันค่ะ....เจอมำขามป้อมแช่อิ่มลูกโต  แล้วเข็ดฟัน ตัดสินใจซื้อมา (ให้พี่ใหญ่ลอง 1 ถุง)

ในตลาดมีร้านต้นไม้เป็นส่วนใหญ่ แสดงว่าความต้องการของผู้ชมยังชื่นชอบในการปลูกพืชผัก...นานาชนิด

รวมทั้งไม้ดอกไม้ประดับ เห็นแล้วอยากยกไปทั้งสวนเลย....ราคายังค่อนข้างสูง สู้เด็ดมาปลูกเองไม่ได้....

นี่ก็ยังเป็นดซน ไม้ดอก ไม้ผล และผัก...

พี่รุ่งเริ่มมีของติดมือแล้ว...ข้าวเหนียวแก้ว ดูสีแล้วคงอร่อย

เอ๋...2 หนุ่ม นี่..ยังไงหนอ....                                           อ้อ...มองผิดมุม...นนท์เดินถือตะกร้าให้พี่ใหญ่ต่างหาก

                                 แล้ว ๆ........อีก 4 สาวไปไหนกัน...

เอ้า....มาเป็นางเอกกันซะแล้ว.....                                    ส่วนพี่กุ้ง..บอกว่า...ตามกระเป๋าเลยค่ะ....

                                  แอคชั่นกันจน เจ้าของร้านเริ่มเหล่..ป่าวซื้อกันนะคะ...ยืมมาถ่ายรูปแป้บ...นะเฮีย

เวลาผ่านไปรวดเร็ว...ถึงเวลา..ที่ต่างต้องแยกย้าย...พี่กุ้ง พี่จา มะโหน่ง นายนนท์ แยกไปทำธุระต่อ... พี่ใหญ่กับพี่รุ่ง ใจดีมาส่งที่สายใต้  พี่รุ่งยังห่วงว่านังรอรถจะเหงา..จะคอยอยู่เป็นเพื่อน....ไม่เป็นไรค่ะ...สายใต้ใหม่เป็นแหล่ง ช้อปปิิ้งระหว่างรอกลับบ้านไปแล้ว...สาวน้อยไม่เหงา...ขอบคุณนะคะพี่ ๆ ทุกคน...

หลักฐานที่เห็นคือสิ่งที่ได้มาระหว่างรอ...เดิน ไปมา 4- 5 รอบจนเริ่มเมื่อยขา มองหาที่นั่ง...แล้วมานั่งตรวจสอบของที่ซื้อ...

ไหงเป็นหนังสือทั้งนั้น..ที่ซื้อครั้งก่อนยังอ่านไม่หมด...แต่อดไม่ได้เมื่อเจอหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพและสมุนไพร...ไว้มีเวลา..จะมาตั้งถามแจกรางวัลบ้างนะคะ....

      จบตอนสุดท้าย..การถ่ายทอดบรรยากาศการพบปะ...ที่คงความประทับใจ...อีก1 ครั้งในชีวิตชาวบ้านสวนพอเพียง และจะยังมีครั้งต่อ ๆไปของของพวกเราชาวบ้านสวน...วันที่ไปเจอ พี่ตั้ม พี่กุ้ง มะโหน่ง พี่ดา พี่รุ่ง นนท์ นู่เล็ก ม.เกษตร..ครั้งแรก...กลับมา..คืนนั้นหลานสาวถามว่า..น้าน้อยเคยเจอน้า ๆเค้าก่อนแล้วหรอ...."ไม่จ้า...เพิ่งเจอครั้งแรก ที่ผ่านมาคุยกันผ่านเวบ...."แปลกจัง...ทำไมสนิทเหมือนกับคบกันมานานแล้ว.....นั่นสินะ....เป็นคำตอบ..ที่อธิบายยาก...แต่ไม่ยากที่จะเข้าใจ...มันอยู่ที่ใจ...และประทับอยู่ในใจ...จริงมั้ยคะ...

ขอบคุณบ้านสวพอเพียงที่ทำให้พวกเราได้มารู้จักกัน  ได้เรียนรู้การแบ่งปัน...และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตซึ่งกันและกัน...และได้สืบสานการเดินตามเท้าพ่อ..อย่างพอเพียง...