ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง

    หวัดดีอีกครั้งยามดึกครับพี่น้อง มาตามรอยความพอเพียงกันนะครับ เนื่องมาจากบล็อกแรกนะครับ รอบนี้มาดูพืชผักของผมที่ก่อนหน้านี้ผมได้ลงไว้ เพื่อเสริมรายจ่ายและรายได้ในระหว่างที่รอการเติบโตของยางพารา ตอนนี้อายุของสวนยางก็สองปีเมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ต้องใช้เวลาในการบำรุงรักษาอีกกว่า 5 ปี ถึงจะเปิดกรีดได้ ซึ่งยาวนานพอสมควร ซึ่งผมต้องสร้างสมรายได้เพื่อปากท้องตั้ง สี่ปากสี่ท้อง ถ้าเป็นไปได้อยากจะมีสักสิบมืออย่างทศกัณฐ์ สนุกผมแหละครับ

  ค้างมะระที่เริ่มจะโรยราไปตามอายุขัยครับ มาช่วยผมรื้อออกด้วยกันนะครับ

  กับค้างถั่วฝักยาวก็ต้องมีอันเป็นไปครับ

 นี่แหละที่ผมได้จั่วหัวเรื่องไว้ ไม่มีอนัตตาครับ เหมือนหรือละม้ายคล้ายกันกับชีวิตคนเราครับ

   ยังมีร่องรอยของความ...

  ทิ้งไว้แห่งรอยอาลัยครับ

  อดีตที่เคยสวยงามครับ

  อึดจริง ๆ ครับ สำหรับมะระขี้นกยักษ์ เกือบ 5 เดือน ที่ให้ประโยชน์แก่ผมเป็นค่ากับข้าว ค่าขนมเด็ก ๆ ครับ

  นี่คือความแตกต่างหรือ แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่างดีครับ บวบเหลี่ยมมายังไงกะไม่รู้ ครับผม

  ส่วนมุมนี้เป็นมุมการบ้านของเพื่อนสมาชิกที่ให้ความกรุณาครับ บวบขาควาย ใช่หรือเปล่าครับ

  ถั่วฝักยาวแดงของพี่เสินพี่เก้ครับ ได้กินแล้วครับผม

  นี่ก็ผลผลิตที่ได้รับจากพี่เสินพี่เก้ครับ

นี่ก็เช่นกันครับ เป็นถั่วมีคม ทั้งพร้าและอีโต้ มีชมจันทร์แซมอยู่ด้วยครับ

  มะละกอก็มีให้เก็บทั้งกินทั้งขายและแจกครับ

  แขกดำครับผม

   แบบที่นอนราบกับพื้นก็มีครับ

  ร่องรอยแห่งความยุ่งยากที่ต้องกำจัดออกไปครับ การใช้ค้างตาข่ายเมื่อหมดอายุพืชผัก หากจะปลูกครั้งต่อไป ของเก่าไม่ปล่อยให้ระเกะระกะในสวนเด็ดขาดครับ จะเป็นภาระครับ ราตรีสวัสครับผม

   ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงครับ ขอบคุณครับ