ประโยชน์ซ่อนเร้น

    เช้าวันนั้น ... พระอาทิตย์เจ้า คงใจดี ... รึดื่มกาแฟยังไม่เสร็จ .... ก็สุดจะทราบได้  รังสีของท่านจึงยังไม่กราดเกรี้ยวนัก ...

    ข้าพเจ้า จึงยังทู่ซี้ ใช้ "ดาบยนต์" ประหารหญ้าในสวน ไปเรื่อย ๆ ... สายตาจ้องส่ายตามด้ามดาบประหาร ที่ร่อนส่ายไปมา ... คมดาบที่หมุนติ้ว จนมองไม่เห็นใบ ... พุ่งเข้าตัด เฉือน ยอดหญ้า ที่ยืนเริงแดดยามเช้า เป็นรัศมีเกือบครึ่งวงกลม รุกหน้าไปเรื่อย ๆ ตาม “อารมณ์อยาก” ของผู้ถือด้ามดาบ ... ก็ตัวข้าพเจ้านี่แหละ

    “อยาก” ... เป็นสัญชาติญาณ ของชีวิน ทั้งหมด ...

    พัฒนาการ จะ เป็น บวก หรือ ลบ ก็เพราะ “อยาก” ... นี่แหละ

    “อยาก” ... เป็นเหตุปัจจัยให้ “คน”   เลือก ...

    เลือกเอาแต่ที่ตน “อยากได้” ได้มา ก็ “พอใจ” ... อย่างน้อยก็ชั่วระยะหนึ่ง ดังนั้น “คนส่วนใหญ่” จึง ...

       เลือกหยิบ ฉวย เอาเฉพาะสิ่งที่ตน “อยากได้”

       เมิน หรือ บางครั้ง ถึงขั้น “ผลักไส” สิ่งที่ตน “อยากให้ไปห่าง ๆ” ... ทั้ง ๆ สิ่งที่อยากผลักไส ยังประโยชน์ ได้อยู่

    จะพูดว่า มองข้าม ประโยชน์ซ่อนเร้น  ก็ไม่น่าจะผิด

    ข้าพเจ้า ขณะนั้น ก็มี “อารมณ์อยาก” ... คือ

       “อยากให้ภูมิทัศน์ ใน ‘สวนของกู’ เรียบสวย” ... “อยากผลักใส” ยอดหญ้า ที่สูงรก ให้สูญไป ...

    ยอดหญ้าจำนวนไม่น้อย ... ถูกความอยากของข้าพเจ้า ตัดออกมาเกลื่อนสวน ... เห็นแล้ว ฉุกคิด ...

         ‘อื ม ม ม ...!  มันไร้ประโยชน์ ด้านความสวยงามก็เหอะ ... มันก็มีประโยชน์อย่างอื่น แหละ’

                ดังนั้น ตัดเสร็จทั่วสวนแล้ว ... คว้าคราดมาจัดการ ตามที่ตริ ไว้ ...

   ต้นทุเรียนต้นเล็ก ๆ ... ก็เอา ลอมแค่นี้นะ ... 

                    ต้นใหญ่ ... ก็เอาลอมใหญ่ขึ้นหน่อย ...

     ไม่ได้มีหลายมาตรฐาน หรอกนะ ... แต่ให้ตามความต้องการในการบริโภค

ทุเรียน ทุกต้น ทั้งสวน ... มีอาหารจานสมุนไพร บริโภคกันถ้วนต้น ...

มาก น้อย ... จัดให้ตาม อัตภาพ ... มิได้ลำเอียง แต่ประการใด

    มีเหลือ กองประมาณนี้ 5 – 6 กอง ... 

    ลอมกอง ทิ้งไว้ในสวนนั่นแหละ ... รอพอหมาด ๆ

           ขนไปรวมกอง ... 

       ถอนหญ้า ... ถอนครับ ไม่ใช่ถาก หรือ ดาย จากแปลงผักสวนครัว ตามโครงการ มากองร่วม

       ราดด้วยน้ำหมัก จุลินทรีย์ (หมักจากผลลองกอง)  คลุมด้วยผืนพลาสติก ...

     แค่นี้ ... ข้าพเจ้าก็ได้ ปุ๋ยผสมขี้กองหนึ่ง แล้ว .... ฮึ ๆ ๆ ... ผสมกะ “ขี้เกียจ” นะขอรับ

     เป็นอันว่า หน้าที่ข้าพเจ้าในเรื่องนี้ .... The End ลงแล้ว ...

     จะใช้เป็นปุ๋ย ได้เมื่อไร ... ไม่ใช่ เรื่อง หรือหน้าที่ ของข้าพเจ้าอีกต่อไปแล้ว

     ขืน “อยาก” ให้เป็น ... เมื่อนั้น เมื่อนี้ สิ่งที่จะเป็นก่อน ก็ “ข้าพเจ้า” นี่แหละ

                    ก็ ... “เป็นทุกข์” ... ไงครับ