แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง " พี่อ๊อด "

        ขี้ยางเที่ยวสุดท้าย ขายไปในราคา โลละ 40 บาท

   เช้านี้มีนัดกับ สมาชิกบ้านสวนพอเพียง ที่เดินทางมาจากต่างจังหวัด

    พี่อ๊อดเป็นสมาชิกบ้านสวนพอเพียงผู้ที่ ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน

           พี่อ๊อดบอก ได้อ่านบล็อก ที่น้องมะโหน่งเขียนบริจาคสิ่งของช่วยเหลือชาวบ้านตามแนวชายแดน บวกกับพอได้อ้านบล็อกที่ คนหน้าตาดี อย่างคุณลำใย เลยตัดสินใจมาทันที

         ได้คุยกับพี่อ๊อดเพียงไม่กี่ครั้ง พี่อ๊อดบอกพี่จะมาคนเดียว

  ไม่ต้องเตรียมอะไรต้อนรับใด ๆทั้งสิ้น พี่มาแบบสบาย ๆ ง่าย ๆ ไม่เป็นภาระ

 พี่ต้องการมาทำบุญ มาช่วยเหลือชาวบ้านที่ขาดแคลน พี่ขอแค่ที่พัก 1 คืน

เช้าวันจันทร์ที่ 14 มกราคม 2556 ทุกชีวิตในสวนทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ

    อ้วนดำกับมะนาว เวลาเดินผ่านกล้วย เป็นต้องรอแม่เหมือนทุกครั้ง

      ไม่ว่าคนหรือหมา กล้วยยังเป็นอาหารหลักประจำวันในสวน 

         แม่ก็หิวเหมือนกัน แต่ก็กินไม่ลงเมื่อลูกสองตัวก็หิว

                           เดินมาชมสวนป่า

                          หน้าแล้งก็แบบนี้ทุกปี

             ต้นไม้เล็ก ๆที่ปลูกใหม่ ตายบ้างรอดบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดูแลอะไร ปล่อยให้ธรรมชาติดูแลกันเอง ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าสวนป่า ต้นไม้ต้องดูแลกันเอง

          แปดโมงกว่า ๆ ป้าอ๊อดมาถึง อ้วนดำก็เริ่มโชว์

          เด็กใจร้อน เปิดน้ำยังไม่เต็มเลย ลงไปก่อนแล้ว

            อากาศตอนแปดโมงในสวน ยังเย็นอยู่ แต่ไม่เป็นปัญหา เพราะ บางวันอุณภูมิ 13-12องศา ตี1ตี2 อ้วนดำก็ตื่นมาเล่นน้ำไม่หลับไม่นอน

              พี่หมีอยากโชว์ด้วย แต่น้องจองก่อนแล้ว

                หนาวนะลูก แค่นี้ป้าอ๊อดก็ชื่นใจแล้วล่ะ

   อาจจะเป็นเพราะเห็นขนมที่ป้าอ๊ิอดขนมาเต็มรถ ทำให้โชว์นานหน่อย

      มะนาวก็ยากลงด้วย แต่เสียใจโชว์นี้งานถนัดอ้วนดำจองแล้ว

             โชว์นานเกิน แม่กับป้าอ๊อดเบื่อแล้ว ปล่อยไว้แบบนี้แหละ

           หลังจากนั้นก็ไปแจกของ ป้าอ๊อดรวบรวมของบริจาคมาได้ เต็มสองคันรถ เป็นเเสื้อผ้า เครื่องกันหนาว อุปกรณ์การเรียน ขนม ของเล่น  ฯลฯ บอกไม่หมด มันเยอะจริง ๆ ตาเวทย์ก็ไปด้วย มีน้องจากที่ทำงานแดงมาช่วยกัน 3 คน มีน้องนก  น้องหน่อง น้องนิด สองคนหลังเป็นคนบ้านเดียวกับตาเวทย์ รวมคณะเดินทางทั้งหมด 6 คน

             แจกที่แรก เป็นศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้านหุ่งหลวง มีเด็ก และชาวบ้านมารับของ งานที่เราไม่ได้บอกล่วงหน้า เพราะอยากให้ป้าอ๊อดมาเห็นสภาพจริง ๆ ว่าชาวบ้านอยู่กินกันยังไง

               ไม่นานนักก็มีเด็กจากศูนย์พัฒนาเด็กเล็ดบ้านพะเนียดมารับของ ใช้เวลาไม่มากนัก เพราะไม่ต้องมีพิธีการอะไร คนมาก็มาช่วยจริง ๆ ไม่ได้มาเป็นภาระ มาเพื่อผลประโยชน์อะไรทั้งสิ้น ๆ ชาวบ้านก็งง คนพามาอย่างแดงกับตาเวทย์ก็ยังงง 

            หลังจากนั้นคณะเราก็เดินทางต่อ ระยะทางสิบกว่ากิโล แต่ใช้เวลาเดินทางชั่วโมงกว่า ไม่มีภาพบรรยายอะไรมากนัก เพราะคนนั่งก็เบรคช่วยคนขับไปตลอดทาง

หลังจากที่ขึ้นเขาลงห้วย หัวสั่้นหัวคลอน ช่วยคนขับเบรคตลอดเส้นทาง เราก็มาถึงบ้านโหง่นขาม

                        ลูกหมาตัวเล็ก ๆวิ่งมารับ

  อาหารกลางวันของเด็กที่นี่ วันนี้มีเพียงนมโรงเรียน 1 กล่อง กับก๊วยจั๊บ

             มีเด็ก ๆกับชาวบ้านมารับของจากพี่อ๊อด

          เราใช้เวลาไม่มากนัก ขนมของเล่น เครื่องเขียนแบบเรียนก็แจกเด็ก ๆ ส่วนเครื่องกันหนาว ก็ให้ผู้นำชุมชนพิจารณาแบ่งปันชาวบ้านกันเอง

          เราออกเดินทางต่อ ถึงหมู่บ้านดงนา หมู่บ้านเลยป้ายไปอีก ลงไปติดแม่น้ำโขงเลย ทางลงก็ช่วยคนขับเบรคไปตลอดทาง เรื่องถ่ายรูปเป็นไม่มี ช่วยคนขับก่อน

กว่าจะลงถึงหมู่บ้านเล่นลุ้นกันทั้งคัน เพราะคนขับ พี่อ๊อดก็เพิ่งครั้งแรกที่มา

           หมู่บ้านนี้ไม่มีพื้นที่ทำนา เพราะอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติผาแต้ม  ชาวบ้านมีอาชีพหาปลา หาของป่า ขุดกลอย จักตอก ปลูกข้าวโพด มันเทศ ถั่วลิสง ถั่วพุ่ม หอม กระเทียม ขายบ้าง ส่วนใหญ่จะเอาไปแลกข้าว

            คุณยายคนนี้  เป็นคนเดียวกันที่ถ่ายให้น้องมะโหน่งเขียนบล็อก แกนั่งเข็นฝ้ายอยู่คนเดียว  คนหนุ่มสาวไปทำงานในเมืองบ้าง ออกไปทำไร่ทำสวนหาปลาบ้าง

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนของประเทศไทย ทุกคนรักพระเจ้าอยู่หัว แดงเห็นครั้งแรกยังขนลุกเลย

             คนรวยก็รวยล้นฟ้า คนจนก็แทบไม่มีข้าวจะกิน

         ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้านดงนา หมู่บ้านนี้เราลงของช่วยเหลือไว้เยอะที่สุด ข้างในทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่กำลังรับของจากพี่อ๊อด ทุกจุดที่แจกเราใช้เวลาไม่มากนัก

        แจกของเสร็จได้เวลากินข้าวเที่ยง แต่เวลาเลยบ่ายไปนานแล้ว

                  คณะเราขอมานั่งกินข้าวริมฝั่งแม่น้ำโขง

        กับข้าวก็เอามาเอง ไม่อยากมาเป็นภาระของชาวบ้านที่นี่

               แดงเป็นคนในพื้นที่  สิ่งของที่ชาวบ้านได้รับจากทางราชการบ้าง ผู้ใจบุญมาบริจาคบ้าง ส่วนมากจะเป็นผ้าห่มเครื่องกันหนาว ซึ่งของพวกนี้ จากที่พี่อ๊อดนำลงมาช่วยครั้งนี้ แดงว่าน่าจะเพียงพอแล้ว

             สิ่งที่ชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้าน บ้านโหง่นขาม กับบ้านดงนา ทุกครัวเรือนต้องการและจำเป็นจริง ๆตอนนี้คือข้าวสารเหนียว

           ขากลับ มองย้อนกลับไป ภาพสองแม่ลูก แม่สะพายของ ส่วนลูกหิ้วขนมของเล่น เป็นภาพที่มองแล้วชื่นใจแทนคนนำของมาจริง ๆ

            ขากลับเราแวะชมวิวที่วัดสวนหินผานางคอย

                      ภาพคู่แบบนี้แดงกับตาเวทย์มีไม่บ่อยนัก

                       สองตายาย

                         ข้างทางมีลูกไม้ป่า

              ดูคล้ายกล้วย แต่ไม่มีใครรู้จักชื่อ

        ยังไม่ค่ำนัก คณะเราพาพี่อ๊อดไปเที่ยวสามพันโบก

สามพันโบก ฤดูหนาว เป็นช่วงที่น่าเที่ยวที่สุด เพราะแดดไม่ร้อน ลมเย็นสบาย

         นั่งเรือชมแม่น้ำโขง ค่าบริการ เที่ยวสั้น 500 บาท ราว 40-50 นาที  เที่ยวยาว 1,000 บาท 1-2 ชั่วโมง  ซึ่งไปกันหลายคนก็ถือว่าไม่แพงมากนัก เพราะเป็นเรือของชาวบ้านที่นี่จริง ๆ

      คนขับเรือพาเราแวะขึ้นชม หินภูเขาไฟ ซึ่งมีบริเวณประมาณ 2 ไร่

        ตอนลงเรือมีน้องหน่องกับน้องนิด ไม่เอารองเท้าขึ้นมาด้วย เพราะไม่คิดว่าจะขึ้นฝั่งเดินบนหิน  เดินต่อไม่ไหว ชาวบ้านคนขับเรือต้องหาเก็บรองเท้าขาดที่มีคนทิ้งไว้

                 ใช้เชือกอวนดักปลาเก่า ๆ ร้อยหูรองเท้า

ในที่สุดก็ได้รองเท้าใช้ ขอบคุณน้ำใจจริง ๆ รองเท้าคู่นี้ น้องหน่อง เอากลับบ้านด้วย

                    คนขับเรือ พาแวะชมภูเขาทราย

เดินเลยออกไปหน่อย เราก็เจอ ถั่วพุ่ม ที่ชาวบ้านใช้ภูมิปัญหาโบราณ ปลูกโดยไม่มีการรดน้ำใส่ปุ๋ย

                  พี่อ๊อดตั้งชื่อให้ว่าถั่วพุ่มทะเลทราย

                          มีไมยราพยักษ์ด้วย

                      ถั่วลิสงทะเลทรายก็มี

           ขากลับมีขโมยเพิ่มขึ้นอีกสองคน พี่อ๊อดกับตาเวทยฺ์ขโมยถั่วพุ่มทะเลทรายไปด้วย หลักฐานเต็มกำมือ  เห็นบอกว่าจะแข่งกันปลูกด้วย

ตัวเลขบนหิน คนเรือบอก ทหารฝรั่งเขียนไว้สมัยเกิดสงคราม เอาไว้ดูระดับน้ำเวลาเดินเรือ

    ขอบคุณพี่อ๊อดที่จ่ายค่าโดยสารเรือ แถมทิปให้คนขับอีก ส่วนเมียตาเวทย์ ประโยชน์ไม่เกิด แถมมีโทษอีกต่างหาก จบการเดินทาง คณะทุกคนถอดเสื้อชูชีพคืน  ส่วนแม่หมูแดงลืมไม่ยอมถอด คนขับต้องบอกร้องขอคืนด้วย 

           เกือบหกโมงเย็นเราก็เดินทางกลับบ้าน

ไม่ห่างจากสามพันโบกมากนัก มีกองทุนปลา ชาวบ้านหาปลามาได้ก็เอามาเข้าธนาคาร

                  เราแวะซื้อปลากลับไปทำกับข้าว

          มีปลามากมายสด ๆจากแม่น้ำโขงให้เลือกซื้อ

           ไม่ต้องถามว่าใครทำกับข้าว อาหารวันนี้และทุกวันของบ้านนี้ ฝีมือเชพเวทย์ แต่แม่หมูแดงก็ได้โชว์ฝีมือการทำไข่เจียว ที่ทุกคนต้องช่วยกันกินเพราะสงสารคนทำ

   ประมาณสามทุ่มกว่า ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พี่อ๊อดพักกับแดงในสวน

          เช้านี้ป้าอ๊อดกลับไปแล้ว บอกว่าจะกลับมาใหม่ เอาต้นไม้มาปลูกด้วย จากคนที่ไม่เคยรู้จัก เคยเห็นหน้า ขับรถมาเพื่อจะแจกของช่วยเหลือชาวบ้าน เดินทางมาคนเดียว ระยะทางครึ่งประเทศ ไม่มีคำใดจะบรรยายแทนคำขอบคุณได้ ขอพระบารมีแห่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ได้โปรดดลบันดาลให้ทุกท่าน ที่ช่วยบริจาคสิ่งของ และผู้มีส่วนร่วมในเวบนี้ทุกท่าน จงประสบแต่ความสุข ความเจริญทุกเมื่อ เทอญ 

                                                              โปรดติดตามตอนต่อไป.......