วิศวกรรม หรือ วิศวกรรมเกษตร ตอนที่ 10 เรียนรู้…ที่จะล้ม!

 ตอนที่ 10 เรียนรู้…ที่จะล้ม!

          ในช่วงชีวิตของคนเรานั้น ต้องผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มากมายจนแม้แต่ตัวเราเองก็ไม่อาจจำได้ทั้งหมด ซึ่งแต่ละคนต่างพบเจอกับเรื่องราวที่แตกต่างกันออกไป ไม่มีเหตุการณ์ใดของใคร จะเหมือนกับเหตุการณ์ของใคร อาจจะคล้ายคลึงกันบ้าง แต่ผลของเหตุการณ์ ที่มีต่อความรู้สึกของคนๆ นั้นย่อมแตกต่างกัน หลายคนเจอเรื่องราวที่ผิดหวังเกือบตลอดทั้งชีวิต แต่ก็ยังคงยิ้มสู้อยู่ได้เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็มีคนอีกจำนวนไม่น้อยที่ ท้อแท้หมดหวัง หมดกำลังใจที่จะสู้และยิ้มรับกับความผิดหวังจากการต้องสูญเสียอะไรบางอย่าง ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเอง “ไม่มีใคร…ไม่เคยผิดหวัง…ฉันใด! ก็ ไม่มีใคร…ที่จะสมหวังกับทุกเรื่อง…ฉันนั้น!”

          ผมเป็นแค่คนธรรมดาที่เผอิญผ่านความเจ็บปวด ผ่านความผิดหวังมาบ้าง แม้เป็นเพียงความผิดหวังในช่วงเสี้ยวหนึ่งของชีวิต แต่ก็มากพอที่จะทำให้ผมได้บทเรียน เพื่อที่จะเตรียมตัวรับกับความผิดหวังที่จะผ่านเข้ามาอีกในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่

          หลายต่อหลายครั้งที่ผมเฝ้าถามตัวเองว่า “ทำไมอะไรๆ ในชีวิตผมมันถึงได้ยากขนาดนี้?” ทุกเรื่องที่เหมือนจะง่ายจะสมหวังในตอนเริ่มต้น สุดท้ายมักจะจบลงที่ความผิดหวัง ความเศร้าเสียใจเสมอ ตั้งแต่เรื่องหน้าที่การงาน การเงิน และ ความรัก! ทุกเรื่องเริ่มต้นด้วยความสวยงามเสมอ แต่กลับจบลงที่ความผิดหวังเสมอเช่นกัน

          เมื่อก่อนผมมักจะโทษว่า ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราเกิดจากการกระทำของคนอื่น เพราะการกระทำของคนอื่นทำให้เราต้องเป็นอย่างทุกวันนี้ ไม่มีเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่ผมจะโทษตัวเอง! ไม่เคยแม้แต่จะสำรวจตัวเราเองว่าเรามีจุดบกพร่องอะไร ทำไมถึงต้องมาเจอกับเหตุการณ์ต่างๆ เหล่านี้

          นั่นเพราะในช่วงเวลานั้น ผมเอาตัวเองเป็นศูนย์รวมของสิ่งต่างๆ ของเหตุการณ์ต่างๆ ทุกอย่างต้องเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ อนาคตจะต้องเป็นแบบนี้ เมื่อเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง จึงเอาทุกๆอย่างมาผูกไว้กับความคาดหวัง! และสุดท้ายเมื่อบางสิ่งบางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวัง จึงรู้สึกว่า “ทำไมคุณทำกับผมอย่างนั้นละ? ทำไมเราไม่ทำแบบนี้ละ?” แต่ก็ทำได้แค่เฝ้าถาม เพราะสุดท้ายก็จบที่ ความผิดหวัง ความเสียใจอยู่ดี!

ผมสูญเสีย…หน้าที่การงานที่ดี!

สูญเสีย…ความมั่นคงทางรายได้!

สูญเสีย…ความนับหน้าถือตาจากญาติพี่น้องและคนรอบข้าง!

และสุดท้าย สูญเสีย…ผู้หญิงที่ผมรัก!

          ความสูญเสียทั้งหมดเกิดขึ้น เป็นลูกโซ่ มันเกิดแบบ “สึนามิ”  คือ แรงและเร็วมาก เร็วมากจนผมไม่สามารถตั้งหลักที่จะรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้

          เมื่อย้อนกลับไปนึกถึงวันวานที่ผ่านมา ถ้าผมไม่ใช้ความรู้สึกส่วนตัว และการเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่งทุกอย่าง “อคติ!” ในการตัดสินใจลาออกจากการเป็นวิศวกรในตอนนั้น เรื่องต่างๆ ก็คงไม่เกิดขึ้น หรือ อาจจะไม่รุนแรง ไม่ต้องสูญเสียสิ่งต่างๆไปมากขนาดนี้!

จากผู้ชายคนหนึ่งที่มีหน้าที่การงานที่ดี กลับกลายเป็น ชาวสวนเพียงแค่ข้ามคืน!

จากผู้ชายคนหนึ่งที่มีรายได้มั่นคงใช้จ่ายไม่ติดขัด กลับกลายเป็น คนที่ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด!

จากผู้ชายคนหนึ่งที่มีคนนับหน้าถือตา กลับกลายเป็น คนที่หลายคนแยกไม่ออกว่าคนไทยหรือแรงงานต่างด้าว!

และจากผู้ชายคนหนึ่งที่มีคนรักและมีความรักที่อบอุ่น กลับกลายเป็น คนที่ไม่สามารถปกป้องได้ แม้แต่คนที่ตัวเองรัก!

          บัดซบพอไหมกับชีวิต เพียงแค่เราตัดสินใจผิดพลาดเพียงครั้งเดียว! ผมกลายเป็นคนที่ “ล้ม…ล้มทั้งยืน!” ในสายตาของตัวเอง หมดความน่าเชื่อถือในสายตาของพ่อกับแม่และญาติพี่น้อง จะคิดจะทำอะไรก็ไม่มีคนสนับสนุน เสียงที่ดังก้องอยู่ในหูผมตลอด คือ “ความรู้ท่วมหัว…เอาตัวไม่รอด!”

จะทำอย่างไรเมื่อเกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายขนาดนี้

จะนั่งเสียใจกับการตัดสินใจที่ผิดพลาด?

หรือ จะสู้ต่อ แล้วยอมรับผลของความผิดพลาดที่เกิดขึ้น?

          ผมไม่เคยลังเลเลยที่จะ “ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง!” สู้เพราะผมเชื่อเสมอว่า คนเราทุกคนพลาดกันได้ ล้มกันได้ และ ก็เชื่ออีกว่า “เมื่อล้มได้ ก็ต้องลุกขึ้นแล้วเดินหน้าต่อได้เช่นกัน!”

          จากความผิดพลาดในครั้งนี้ ผมไม่ยอมล้มแม้แต่วันเดียว ถึงแม้ใจผมจะเสียใจกับการสูญเสียผู้หญิงที่ผมรักมากขนาดไหน ผมพยายามทำทุกวันให้เต็มความสามารถ และให้กำลังใจกับตัวเอง โดยบอกกับตัวเองเสมอๆ ว่า “เสียใจได้นะ!....แต่ต้องลุกขึ้นสู้…สู้เพื่อสิ่งใหม่ๆ…ที่กำลังจะผ่านเข้ามาในชีวิต!”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็เริ่มลงมือทำตามแผนที่วางไว้แต่ต้น

ทำโดยไม่มีคนสนับสนุน ไม่มีคนเห็นด้วย!

ทำโดยไม่มีเงินทุน!

ทำโดยไม่มีคนที่เรารักที่สุดอยู่เคียงข้าง!

ทำทุกวัน ทำอย่างสุดกำลัง เท่าที่สมองและสองมือเราจะคิดจะทำไหว!

          เมื่อเวลาผ่านไป 3 ปี ถึงตอนนี้สิ่งที่ผมทำเริ่มเห็นผล และจากผลของความตั้งใจจริงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้ก็เริ่มได้รับการสนับสนุนจากญาติพี่น้อง จากการเริ่มต้น จากไม่มีทุน ก็เริ่มมีรายได้ที่มาหมุนในการจัดการกับสวนได้คล่องขึ้น! จากไม่มีคนเห็นด้วยก็เริ่มมีคนมาขอความรู้ในสิ่งที่เราทำ

จะขาดตอนนี้ก็แค่กำลังใจจากใครสักคนที่เราจะรักและจะรักเราได้มากพอ!

          ในช่วงเวลาที่ผมตัดสินใจมาเป็นชาวสวนโดยเฉพาะในช่วงเริ่มต้น ผมมักจะถามตัวเองเสมอ เวลาที่มีบริษัทติดต่อและยื่นข้อเสนอ ให้ผมเข้าไปร่วมงานด้วย ผมถามตัวเองว่า  “นี่เราตัดสินใจถูกต้องแล้วใช่ไหม? กับสิ่งที่ผมทำอยู่ในตอนนี้! ตลอด 3 ปี มานี้มีบริษัทติดต่อให้ผมเข้าร่วมงาน ไม่ต่ำกว่า 3 บริษัท และรายได้ต่อเดือน สูงสุดที่บริษัทเคยเสนอให้ผม เพื่อให้ผมเข้าไปร่วมงานด้วย เป็นรายที่สูงมาก…มากขึ้นเรื่อยๆ…มากพอที่จะซื้อ Iphone5 ได้ 5 เครื่องต่อเดือนได้อย่างสบายๆ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเป็นรายได้ที่สูงจนน่าสนใจขนาดไหน? ผมว่า “ค่าของคน อยู่ที่ผลของงาน!”

          ถึงแม้ผมจะเป็นชาวสวน แต่ก็ยังมีหลายๆ องค์กรเล็งเห็นความสามารถของเรา ความเป็นวิศวกรมันอยู่ในตัวผม! มันอยู่ในความคิดของผม! สิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้เป็นเพียงงานที่ผมรับผิดชอบ! และผมจะทำมันให้ดีที่สุด

          ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร หรือ ทำอาชีพอะไร ทุกคนย่อมมีโอกาสผิดพลาด เศร้าได้เสียใจได้ ล้มได้ ท้อได้ แต่สิ่งสำคัญที่สุด คือ เมื่อล้มแล้วต้องพยายามลุกขึ้นแล้วเดินหน้าต่อให้ได้

          ผมขอเป็นหนึ่งในหลายๆ กำลังใจให้กับทุกคนที่กำลังเศร้าเสียใจในขณะนี้ และขอเอาใจช่วยให้เขาและเธอสามารถก้าวผ่านเรื่องราวร้ายๆ ในครั้งนี้ไปได้!