ค่อยทำไปวันละนิด เดี๋ยวก็เยอะเอง

           แดงมีเวลาทำงานในสวนวันละไม่เกินชั่วโมง กว่าจะเสร็จภารกิจในบ้าน มาถึงสวนประมาณ 6 โมงเช้า งานในสวนให้อาหารหมู รดน้ำผัก เหลือเวลาวันละไม่ถึงสามสิบนาทีในการเพาะต้นไม้

            เมื่อวานตอนเย็นไปเก็บลูกยางนา กลางหมู่บ้านมีต้นยางนา ก้ม ๆเงย ๆเก็บอยู่คนเดียว ยุงก็เยอะมาก ๆ บางคนมองแล้วก็ผ่านเลย บางคนก็หยุดถามเก็บอะไร เอาไปทำไม พอตอบ ว่าเอาไปเพาะจะปลูกในสวน บางคนยิ้ม บางคนทำหน้างง มีคนนึงหลุดปากออกมาว่าบ้า ต้นไม่เยอะแยะ เอาไปปลูกบ้าแล้ว เป็นเมื่อก่อนจะหลุดปากพูดสวนออกไปทันที แต่หลัง ๆโดนบ่อยจนชินแล้ว เลยได้แต่ยิ้ม

ไม่รู้จะเพาะขึ้นไหมเพราะร่วงมานานแล้ว แต่ก็ต้องลอง เย็นนี้จะไปเก็บมาเพาะอีก

   นั่งเพาะอยู่คนเดียว มีแต่ลูกชายหมีเท่านั้นที่วนเวียนอยู่ไม่ห่างแม่

           พี่หมีไม่กลับบ้าน ส่วนน้องสองตัวไม่ต้องพูดถึง อยู่แต่กับแม่เอื้อง วันนี้ตอนเที่ยงพ่อก็ไปสวน บอกคิดถึงหมา ตั้งแต่หมาสามตัวไม่อยู่ บ้านเงียบมาก พ่อกับแม่บ่นคิดถึงหมาทุกวัน

     สามสิบนาทีเพาะได้แค่นี้ น่าจะได้ประมาณเกือบหกสิบถุง

            แม่เป๊บซี่มีสภาพแบบนี้ตั้งแต่คลอดลูกคอกที่ 2 ท้องย่อนลงจนติดดิน แต่ไม่แสดงอาการป่วย หรือเจ็บปวดเราก็ไม่รู้จะทำยังไง ปล่อยไว้แบบนี้ จนแม่เป๊บซี่เป็นสัดอีกครั้งที่ 3 เราก็เลยเอาพ่อพันธุ์หมูมาผสมพันธุ์ พอคลอดลูกออกมาน้ำนมก็น้อย แทบไม่มีเลย นี่อาจจะเป็นอีกสาเหตุที่ไม่มีน้ำนม ต่อไปคงไม่ให้แม่เป๊บซี่ตั้งท้องอีกแล้ว

     ตอนนี้เด็ก ๆทุกตัวร่าเริงแข็งแรง นมก็ไม่ต้องป้อนตลอดวันแล้ว

              จับป้อนนมบ่อย หลัง ๆมาไม่ค่อยกลัวคนแล้ว

       แม่แฟนต้าก็ลุ้นทุกวันเวลามาสวน เพราะครบกำหนดคลอดแล้ว

ถ้าน้องรามไม่เดินมา วันนี้ก็คงไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวมะนาวกับลูกชายหล้าฮวก

                     07.30 น. ได้เวลากลับบ้าน

                                                             โปรดติดตามตอนต่อไป...................