นันเวิปเบิล คอมมิวนิเคชั่น (อวัจนภาษา)

“พี่  แม่อยู่ไหน”

“นอนอยู่เห็นบ่นว่าเพลียๆ ไม่มาดูแม่หน่อยหรืออออ”

“โอออ.....  พี่ผมยุ่งอยู่ช่วงนี้ แค่นี้เองจะไปตอนไหนก็ได้ ว่าแต่แม่เป็นอย่างไรบ้าง”

“ก็คงไม่มีอะไรมากหรอก  เห็นบ่นว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับบ”

“บอกแม่ด้วย วันแม่นี้ผมกลับบ้านไม่ได้นะ  บอกแม่ว่าผมเป็นห่วงนะครับพี่ เดี๋ยววันแม่นี้ผมจะโทรไป”

“จะโทรทำไม...ทำไมไม่กลับมาบ้าน อะไรกันนักหนานะ ถ้าอยู่ไกลก็ว่าไปอย่างนี่ขับรถมาชั่วโมงกว่าๆก็ถึง”

“โถพี่ ก็มันใกล้นะซิผมถึงจะกลับตอนไหนก็ได้ ผมก็โทรหาแม่เช้าเย็นอยู่แล้วนี่ แค่นี้แหละพี่ หลานสบายดีนะ”

วางสายไป

ผมนิ่งอยู่พักใหญ่เพื่อการเชื่อมต่อความรู้สึกให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งแม้สายจะถูกตัดไป ผมมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือพร้อมๆกับทบทวนช่วงเวลาที่ผ่านมา มันเข้ามาเชื่อมต่อเติมเต็มชีวิตของเราแต่ละคนพี่น้องให้ได้ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเชื่อมต่อความห่วงหาอาทรจากแดนไกลผ่านโสตเสียงที่แจ่มชัด เราแต่ละคนคุยกับพ่อแม่ คุยกับลูก เราคุยกับพี่น้อง กับเพื่อนฝูง แทบจะทุกวันและถี่พอๆกับการหายใจ จนเหมือนเป็นความคุ้นเคย   เราสังเกตความรู้สึกอารมณ์ใครต่อใครผ่านช่องทางน้ำเสียง เราแทบจะจำเสียงทุกคนได้ แต่จะจดจำใบหน้าเจ้าของเสียงว่าเป็นอย่างไรนั้นอีกเรื่องหนึ่ง   หลายๆปีก่อนหน้านั้นเรามักจะรอคอยกันละกันในช่วงวาระเทศกาลประจำปีต่างๆ  ที่จะกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันเพื่อเติมเต็มส่วนที่มันเคยมีในวานวัยเด็ก.....หน้าที่ ครอบครัวทำให้เราแต่ละคนต่างต้องแยกย้ายกระจัดกระจายออกห่างกันไป แต่กระนั้น เราก็จะคงเฝ้าหวังเฝ้ารอกงล้อช่วงเทศกาลกลับมาหมุนเยือน  ข้าวปลาอาหารของฝากถูกจัดเตรียมล่วงหน้าเป็นอาทิตย์และบางอย่างอาจจะเป็นเดือนๆ

 ผมยังจำเงาะต้นหวานที่ว่างเว้นจากการเก็บเกี่ยวทั้งๆที่ผลแดงจนหนวดดำเพื่อเก็บไว้รอลูกรอหลาน ผมยังจำสางสาดที่เหลืองปนดำอยู่บนต้น ยืดช่วงเวลาให้แตนต่อได้อิ่มหนำสำราญกับความหอมหวานต่อไปอีกหลายวัน เพียงเพื่อ รอคอยลูกหลานมาเก็บกอบกิน เฝ้ารอเห็นภาพหลานๆกัดเคี้ยวลังสาดจนน้ำหวานเลอะแก้ม

ไม่แปลกหากคนรุ่นปู่ทวดของเราท่านจะปลูกผลไม้นานาชนิดไว้รอบบ้าน ก็คงจะมีไว้เพื่อยั่วรอให้ลูกหลานได้กลับมาเยี่ยมมาเยือนในแต่ละช่วงของปี  ไม่แปลกที่เราในสมัยเด็กๆจะต้องไปนอนไปกินไปอยู่ที่บ้านปู่บ้านย่า บ้านตาบ้านยาย จนไม่อยากจะกลับบ้าน  เพราะนั้นหมายถึง ของกินที่มากมาย มีพี่น้องในวัยเดียวกันให้ได้เล่นสนุกสนานอย่างเต็มที่ ลุงป้าน้าอา พร้อมหน้าครบสรรพ หากจะโชคดีสองชั้นก็คงจะเป็นตอนที่รถน้ำแข็งบอกผ่านแวะเวียนมา ถื่อเป็นกลยุทธ์ทางภูมิปัญญาที่ละเอียดอ่อนและงดงาม

 ช่วงระยะเจ็ดแปดปีมานี้ดูเหมือนว่าความสำคัญของการรอคอยอย่างนั้นจะค่อยๆทยอยจางหายไป

มันเหมือนกับชีวิตนี้มันขาดอะไรไปสักอย่างที่คุ้นเคย เราคุยเหมือนจะชิดใกล้กัน แต่นับวันรู้สึกเหมือนกับว่าช่างห่างไกลออกไป ทุกทีๆ

การสื่อสารที่รวดเร็วฉับไหวปานใจคิด เราคุยกับคนที่เราไม่รู้ว่าเขาเป็นใครได้นานนับชั่วโมงผ่านตัวอักษร  ผ่านการสนทนาเสียง  ผ่านช่องทางรับรู้ต่างๆมากมาย  เราติดตามผู้คนที่น่าสนใจหลงใหล ตั้งแต่ ตื่น อาบน้ำ กินข้าว  ล่วงเลยจนถึงยามหลับยามนอน  รับทราบแม้แต่กระทั่งรสนิยมทางเพศของเขา ไม่มีข้อจำกัดใดๆเป็นกรอบให้เราต้องนำมาขบคิด ไม่มีความหมายใดๆที่ต้องขบเค้นเฟ้นหา ผ่านมาผ่านไปเหมือนสายลมแรงที่พัดโชกแรง  เราอาจจะพยายามไล่ แต่ก็เหนื่อยเหลือเกินที่จะติดตามทัน

 เหมือนมีหลากความหมายมากมายพุ่งมาให้คว้าสัมผัส  แต่จับต้องเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้

เหมือนจะใกล้ชิด  เหมือนจะอบอุ่น แต่มันไม่เคยได้อิ่มหนำเลยสักครั้ง

แววตา สัมผัส โอบกอด หายไป แต่เราก็ยังคุยกันได้  ทุกวัน

หลายคนละเลยที่จะไปหา ละเลยที่จะกลับบ้านทานข้าวกับครอบครัว เพราะเหตุที่ว่าเราได้คุยกันแล้วทุกวัน

การสื่อสารด้วยคำพูดแม้จะทำให้เราได้รับรู้ชื่นสัมผัส แต่ก็เพียงสัมผัสวูบเดียวที่ได้ยินผ่าน กักเก็บไว้แค่ชั่วนิทราสัมผัส

เราบอกว่า  รัก  คิดถึง   ห่วงใย ใครต่อใครได้เป็นร้อยเป็นพันครั้ง

แต่มันจะมีค่าอะไรเมื่อเทียบกันไม่ได้เลยกับการเห็นหน้าและสัมผัสโอบกอด มองตา ประโลมใจ แค่เพียงครั้งเดียว

ขอกอดสักทีเถอะ...

แล้วหลังจากนั้น  เราค่อยมาคุยกันต่อ