............เรื่องเล็กๆ จากคนเล็กๆ .........

“ผมไม่ค่อยมีหรอก...แค่อยากจะให้..............ให้แ_่งทั้งที่ไม่มีนี่แหละ..”




 (ขอบคุณภาพจาก Aey KohYor)

1. ถ้อยคำพวกนี้วิ่งวนอยู่ในตัวเองมาพักหนึ่งแล้ว หาที่ลงอยู่ว่ามันจะไปลงตรงไหนอย่างไร  กระทั่งเมื่อวาน(30/08/58)มีเถ้าแก่เจ้าของกิจการขายพวกเครื่องมือเครื่องใช้ทางการเกษตรพวก มีดกรีดยาง มีดพร้าตัดอ้อย มีดพร้าขอ(หรือมีดงอภาษาบ้านผม)หอบหิ้วมีดดิบ(ยังไม่ชุบแข็ง)พร้อมลูกหลานมาเรียนวิชาโลหะวิทยาบ้านๆ จากผมถึงโรงตีเหล็ก

ไอ้เราก็คนบ้านๆ ไม่ได้มั่งมีร่ำรวย ถึงขั้นอดๆ อยากๆ ด้วยซ้ำ

เราก็บอก มาเลย...มา สอนให้ เอาวิชาไปใช้ในการขายให้ร่ำรวยเพิ่มขึ้น เราเองอยากเปลี่ยนแปลงโลก เราต้องเริ่มจากเราก่อน ใครจะว่าเตี้ยอุ้มค่อมก็ว่าไป

ใจเรากว้าง...ว่างั้น 

โลหะวิทยาเพื่อการทำมีดใช้งาน ถ้าเปิดใจเรียนรู้จากระดับนายทุนแล้ว  ผลสืบต่อเนื่องก็จะตกทอดมายังผู้ใช้งาน นั่นหมายถึงชาวสวนชาวไร่ที่ซื้อเครื่องมือเครื่องใช้ที่ผ่านการอบชุบอย่างถูกสุขลักษณะ อย่างที่มีดใช้งานชนิดนั้นๆ ควรเป็น และนายทุนเองก็ได้รับค่าตอบแทน(คุ้ม)ตามภาษานายทุนเอง

ธรรมาภิบาลของนายทุน จะเกิดหรือไม่ อาจขึ้นอยู่กับการถ่ายทอดความรู้เล็กๆ น้อยๆ จากช่างบ้านๆ แบบผมก็ได้ใครจะรู้  
   
นี่คือเรื่องเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่มากชิมิ และ.. ผมได้บุญชิมิ?


บางคน(หลายคน)อาจเคยได้ยินว่า ถ้าชีวิตไม่พร้อม.....จะไม่ช่วยเหลือคนอื่นเด็ดขาดเพราะกลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน ด้วยว่ายังไม่พร้อม

ชีวิตคนเราไม่มีคำว่าแน่นอนเราอาจจะพูดคำนี้เมื่อวาน...วันนี้ตายห้าไปแล้วก็ได้ ใครจะรู้  


ดังนั้น..กลับไปอ่านคำโปรยข้างบนอีกหนสิ... 


 ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
 


2. ผมป่วย...จำได้ใช่ไหม


หลายคนที่นี่รู้จักผม จะรู้ว่าผมป่วยมาสองปีแล้ว ป่วยจนทำอะไรไม่ได้....เอ๊ะ...หรือว่า ป่วยทำอะไรไม่ได้ = จน? 

จนแปลว่าไม่มีจะแ_กนั่นแหละ 


ก่อนหน้านั้นผมทำมีดขาย พอเลี้ยงชีพได้ มีรายได้มากพอที่จะสะสมซื้อเครื่องมือทุ่นแรงมาช่วยในการทำมีดได้บ้าง หลายปีต่อมา จู่ๆ ก็พบว่าตัวเองป่วยเป็นรูมาตอยด์ ข้อมือข้างที่ถนัดอักเสบและเจ็บจนน้ำตาไหล เจ็บจนทำงานไม่ได้อีกเลย ไปหาหมอตรวจเลือดแล้วพบว่าตัวเองเป็นรูมาตอยด์ โรคที่เกิดจากภูมิในตัวเอง

ช่วงนั้นผมอ่อนแอ ร่ำไห้เกือบทุกวัน โรคซึมเศร้าจ่ออยู่ที่คอหอย


ผมเองก็เหมือนคนอื่นๆ ความเศร้ามันเกาะกินเหมือนโรคร้ายอีกโรค ผสมโรงเป็นสองเท่า โหมให้ร่างกายทรุดตามหัวใจไปอีก

จะว่าไปใครๆ เขาก็เป็นกันแบบนี้นะ ไม่เกี่ยวกับวันวัยว่าอ่อนหรือแก่ เกิดก่อนหรือหลัง บทจะเศร้ามันก็เศร้าโคตร

ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะกดมันไว้หรือจะปล่อยโฮออกมาแค่นั้นเอง

ช่วงที่รักษาตัว  ผมใช้ทักษะทางการเย็บซองหนังทำมีด  มาใช้ในการเลี้ยงชีพโดยการทำกระเป๋าหนังขายพอให้ยืดชีวิตต่อไปได้  สำหรับคนเจ็บป่วยเป็นโรคข้ออักเสบแบบผม  การเย็บหนังใช่ว่าจะง่ายนะ...ดึงด้ายแต่ละที เจ็บแปล๊บๆ

ปีนี้(2558)ข้อมือผมพอจะใช้งานได้อย่างไม่หนักมาก ฝึกมือซ้ายไว้รองรับการทำงานตีเหล็กซึ่งเป็นงานที่ผมรัก หลงใหล อาจไม่ใช่มีด เป็นเครื่องประดับบ้าง ของแต่งบ้านบ้าง ฯลฯ

โชคดีทีความรู้ทางโลหะวิทยาจากที่ศึกษามายังพอใช้งานได้อยู่ แม้จะไม่เก่งกาจเหมือนเพื่อนๆ หรือน้องๆ ที่ทำมีด เก่งๆ ผมจบเส้นทางของการการทำมีดเป็นอาชีพด้วยโรค นับว่าเป็นการจบที่สวยงามแล้ว เหลือความรู้พวกนี้ไว้ทำเครื่องมือเครื่องใช้เพื่อรองรับงานที่จะทำให้อนาคต – นับว่าเพียงพอ

ทักษะพื้นฐานจากการงานพวกนี้ยังพอเลี้ยงชีพในเส้นทาง "คนตีเหล็ก" ได้

ปีนี้ผมจึงเปิดตัวอาชีพของตัวเองในการงานที่ตัวเองชอบ รัก และหลงใหล ตีเหล็กขึ้นรูปงานร้อนเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ ตามแต่จะสามารถรังสรรค์ขึ้นมาได้

งานพวกนี้ฝรั่งเรียก Blacksmith ช่างตีเหล็ก – บ้านเราไม่รู้จะเรียกอะไร เพราะมันครอบคลุมงานซึ่งกว้างมากจนมีคำพูดเท่ห์ๆ ของศิลปิน(ฝรั่งเรียกตัวเองที่ทำงานพวกนี้ว่าอาร์ตติส) คนหนึ่งประมาณว่า “ ผมไม่รู้หรอกว่างานแบล็กสมิทนี่ครอบคลุมงานแบบไหนมั่ง ผมรู้แต่เพียงว่า .... กูทำแม่งทุกอย่างเนี่ยะ... ”

(เท่ห์เกินไปไหมเพ่?)



ทั้งหมดทั้งสิ้น งานพวกนี้คืองานที่ขึ้นรูปโลหะใดๆ ด้วยความร้อน การเผา แล้วทุบ ตี ตอก ย้ำ แทง ผ่า เจาะ ยึด สาน แยก รวม ฯลฯ ด้วยเครื่องมือต่างๆ เช่นค้อน สิ่ว เหล็กแหลม ฯลฯ ซึ่งโลหะพวกนั้นส่วนใหญ่เป็นเหล็ก เพราะถ้าเป็นเงิน ก็จะเรียกกันว่า Silversmith ทองคำก็เรียก Goldsmith ทองแดงก็เรียก Coppersmith ฯลฯ แยกสาขาย่อยอีก

เหล็กซึ่งผ่านการขึ้นรูปแล้วอาจจะนำไปประกอบกับวัสดุอย่างอื่นได้เช่น เหล็กประกับยึดเรือไม้  โซ่ กลอนประตู พลั่ว เสียม ช้อน กระทะ ตะหลิว ตะขอแขวนผ้า เกือกม้า บานพับประตู ยาวไปถึงเหล็กดัดงานร้อน ฯลฯ

ยังไม่นับงานศิลปะลอยตัวอย่าง Sculpture สำหรับจัดวางบนโต๊ะทำงานหรือในสวนสาธารณะ

ครับ...เขียนเล่ามายืดยาวเพื่อที่จะบอกว่า

งานวันเกิดเว็บปีนี้ ผมขอมีส่วนร่วมเล็กๆ เท่าที่กำลังกายและสมองพอมีทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ในสายงานนี้มาร่วมงานแทนตัวจริง



เป็นงานที่เกิดจากโลหะชิ้นเล็กๆ ที่ผมได้รับมาจากคุณประธานแจ้วนั่นเอง นำมาทำงานแบบนี้หลายชิ้นแล้ว มันคือตะปูกดรางรถไฟซึ่งผ่านการรื้อแล้วจากทางการรถไฟเองเพื่อเปลี่ยนเป็นหมอนปูนซีเมนต์แทนหมอนไม้แบบเก่า ใช้วิธีการแบบโบราณที่สุดเท่าที่พื้นฐานของตำราแนะนำไว้ โดยการเผาชิ้นงานให้แดงแปร๊ดแล้วผ่าด้วยสิ่วงานร้อนเป็นสามแยก จากนั้นฉีกแข้งฉีกขาออกจากกัน  แล้วตีแผ่ ยืดออกทีละอัน ตอกรายละเอียดก้านใบ

โลโก้ของบ้านสวนพอเพียงใบไม้เขาจะ อ้วนๆ นะ แต่คนทำมันผอมน่ะ เอาหุ่นคนทำเป็นที่ตั้งและกัน แล้วก็ เนี่ยะแหละ....อย่างที่เห็น (เกือบจะกลายเป็นโลโก้ของพรรคเขียวอยู่รอมร่อ – พรรคเขียวคืออะไร ลองไปหาเอาเองนะ...ไม่บอกตรงนี้หร็อก เดี๋ยวขำ - อ้อ อีกนิด ลองถามมิตรสหาย ร๊าสตะแม๋น ดูก็ได้นะ ฮรี่ๆ  )





ค่อยๆ ทำทีละใบ ทำใบไหนก็หุบใบอื่นไว้ก่อน ทำตอนร้อนๆ แดงๆ นั่นแหละ เหล็กจะนิ่มสีสวย น่ากิน  ผมทำเส้นใบโดยตั้งใจจะทำให้มันมีลวดลายคนละอย่างกัน เสมือนความแตกต่างกันของสมาชิกในหมู่บ้านนี้  แต่อยู่บนฐานของต้นเดียวกัน

กลายเป็น Door Knocker อย่างในภาพท้ายๆ บล็อกนี้


 



ให้ดูแค่นี้ก่อน

งานชิ้นนี้จะนำมาเพื่อประมูลหาเงินเข้าเว็บ รายละเอียดการประมูลอย่างไร ให้สมาชิกที่รับช่วงต่อทำต่อไปนะ



อีกอย่าง...ผมไม่รับค่าตัวจากการทำงานนี้นะ

ใช่ครับ....ผมไม่ค่อยมีเงินหรอก ที่เขานิยามว่าพวกคนจนน่ะ..

จนที่แบบว่าไม่มีจะแ_กนั่นแหละ  ลองขึ้นไปอ่านคำโปรยข้างบนโน้นสิ...

นะฯ  
















             ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐