บทความสวนไผ่อาบู ตอน เรียนมาทั้งชีวิตกลับคิดไม่ได้

#เรียนมาทั้งชีวิต!...กลับ...#คิดไม่ได้!

     หลายคนถามผมว่า ทำไมอาบูไม่รับเป็นวิทยากรบรรยายนอกสถานที่บ้าง! จะได้มีโอกาสถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ให้กับผู้อื่นได้ครั้งละหลายๆ คน!

     ผมเข้าใจนะ!...ว่าการให้คนคนเดียวออกไปหาคนหลายคน...ย่อมเป็นเรื่องที่ง่ายกว่า...การนำคนหลายคน เข้ามาหาผมที่นี่!

     แต่ผมก็ตอบกลับไปว่า...อย่าให้ผมไปเป็นวิทยากรเลย!...ถึงผมจะไปพูดแนะนำหรือบอกเล่าประสบการณ์ให้ใครต่อใครฟัง...มันก็เสียเวลาของเขาเองเปล่าๆ!

     เพราะในความเป็นจริง!...#ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนความคิดของใครได้!

     เขาต้องคิดได้ด้วยตัวของเขาเองก่อน! ทัศนคติมันเป็นเรื่องของจิตวิญญาณ...ที่อยู่ในจิตใจ ในวันหนึ่งที่เขาคิดได้ เขาจะรู้ด้วยตัวของเขาเอง

     ถึงตอนนั้น เขาจะออกไปค้นหาคนต้นแบบ...โดยที่เราไม่ต้องร้องขอให้เขามาด้วยซ้ำ เขามาเพราะใจเขาเปิดรับสิ่งที่เขากำลังค้นหา...หรือที่เราเรียกกันว่า...#การระเบิดจากข้างใน!

     ด้วยเหตุนี้...ใครที่ติดต่อผมเข้ามาเพื่อขอให้ผมเป็นวิทยากรนอกสถานที่ หรือ ขอพาคณะเข้ามาดูงาน...แล้วผมปฏิเสธ!...ก็อย่าได้โกรธหรือน้อยใจนะครับ!

     #ที่นี่ไม่ใช่ศูนย์เรียนรู้!...มันเป็นมากกว่านั้น สำหรับผมมันคือมหาลัยชีวิต!...ที่นี่ผมไม่สอนแบบเน้นจำนวน...แต่ผมเน้นที่ผลสัมฤทธิ์ 

     #ความรู้ต่างๆที่ถ่ายทอดมาจากการถอดบทเรียนของชีวิตจริง!...#ไม่มีสอนในรั้วสถานศึกษา...เพราะสิ่งที่ถ่ายทอดมันยิ่งใหญ่กว่าความรู้ในตำรา!

     ที่สำคัญ...ผมไม่เคยบอกให้ใครมาทำอย่างผม!...ผมแค่พยายามถ่ายทอดให้ทุกคนได้รู้ว่า...#คนเราทุกคนสามารถกำหนดวิถีชีวิตของตัวเองได้!...และ...#มันทำได้ง่ายมาก!

     หลายคนติดอยู่กับชีวิตแบบเดิมๆ วนๆ ซ้ำๆ ส่วนหนึ่งติดอยู่เพราะคิดว่าชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้มันใช่สิ่งที่เขาใฝ่หาแล้ว! เป็นความสุขกับสิ่งที่เป็น!

     ในขณะที่บางคนติดเพราะข้ออ้างของความไม่พร้อม!...อ้างโน่นอ้างนี่! จนสุดท้ายก็วนเวียนติดอยู่กับกรอบความคิดเดิมๆ 

     ดูได้จากคนเราในยุคปัจจุบัน...เรียนจบกันมาสูงๆ ทั้งนั้น...#แต่ครั้งจะพาตัวเองออกมายืนในจุดที่ต้องการ!...#กลับทำไม่ได้!

     ที่ยิ่งไปกว่านั้น!...หลายคนเรียนเยอะจนหลงทาง #คิดว่าความสำเร็จในชีวิต...#คือความสุขในชีวิต! 

     ยอมใช้เวลากว่าครึ่งชีวิต เพื่อเรียนให้สูงขึ้น #เรียนกันครึ่งชีวิต!...#เพื่อมาก้มหน้าก้มตาเป็นลูกจ้างเขาไปทั้งชีวิต!

     เมื่อเรียนสูงขึ้น หน้าที่การงานก็สูงขึ้น รายได้ก็สูงขึ้น...#แต่ความสุขจากการมีคุณภาพชีวิตที่ดีนี่สิ!...#มันสูงขึ้นด้วยหรือเปล่า?

     คนส่วนใหญ่มัวคิดแต่จะหาความสำเร็จในชีวิต!...คนทั่วไปจึงไม่สามารถหลุดออกมาจากกรอบความคิดเดิมๆ ได้เสียที

     #ชีวิตมันง่ายกว่านั้นเยอะ!...แค่เราลองหยุดคิด!...#ว่าระหว่างความสำเร็จในชีวิต!...กับ...#ความสุขในชีวิต!...เราควรไขว่คว้าอะไรกันแน่!

     เคยถามตัวเองบ้างหรือเปล่า ว่าการได้ทำงานในตำแหน่งสูงๆ มีหน้าที่การงานที่ดี มีหน้ามีตาในสังคม มันทำให้เรามีความสุขจริงหรือเปล่า!

     ตื่นเช้าเห็นหน้าคนในครอบครัวแป๊บนึง เจออีกทีก็เย็นๆ ดึกๆ บ้างก็ต้องแยกกันอยู่ก็มี สามีอยู่ที่นึง ภรรยาต้องอยู่อีกที่นึง 
     ที่แล้วใหญ่คือ...การได้กลับมาเยี่ยมคนข้างหลังแค่ปีละครั้งสองครั้ง...มันใช่เหรอ? ชีวิตแบบนี้เหรอที่เราต้องการ

     แล้วแบบนี้เราจะสอนเรื่องความกตัญญูกตเวทีไปทำไมกัน ในเมื่อผู้มีความรู้สูงๆ ยังทำไม่ได้! ทำได้แค่กตัญญู แต่...กตเวทีทำไม่ได้! 
     กตเวทีด้วยการส่งเงินกลับไปให้ใช้...ผมว่ามันไม่พอนะ! การตอบแทนพระคุณของผู้ที่ได้ชื่อว่ามีความรู้!...มันควรทำได้ดีกว่านั้น!

     สังคมไทยมุ่งพัฒนาการศึกษาให้คนมีความรู้ที่สูงขึ้น!...แต่กลับไม่ได้พัฒนาให้เขามีความสามารถที่สูงตาม!

     ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้คนส่วนใหญลำดับความสำคัญไม่ได้...ระหว่างการมีความสุขในชีวิต!...กับ...การประสบความสำเร็จในชีวิต! ว่าเขาควรให้ความสำคัญกับอะไรมากกว่ากัน

     การที่เราเรียนกันสูงๆ ไม่ใช่แค่หวังเพียงเพื่อ...การนำความรู้มาพัฒนาความสามารถในหน้าที่การงาน!

     แต่มันควรทำได้มากกว่านั้น...#มันต้องสามารถนำความรู้มาพัฒนาคุณภาพชีวิต
     ด้วยการนำความรู้ที่มี...มาพัฒนาระบบทางความคิด ให้เรามีความสามารถในการเข้าใจชีวิตของตัวเองมากขึ้น!

     ด้วยอย่างนี้คนโบราณจึงมีสุภาษิตสอนคนรุ่นหลัง ที่ว่า...#ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด!

     เมื่อก่อนผมมองสุภาษิตนี้ไว้ว่า...เขาคงเอาไว้เตือนสติคนมีความรู้ ที่ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน 

     แต่เดี๋ยวนี้ผมมองว่า...มันหมายรวมไปถึงคนที่มีความรู้...แต่กลับไม่สามารถนำชีวิตมายืนในจุดที่ทำให้ตัวเองมีความสุข!...รวมอยู่ด้วย!

     สิ่งที่ผมถ่ายทอดที่นี่...ไม่ใช่แค่การทำเกษตร!...การทำเกษตรเป็นเพียงตัวอย่างที่ถูกหยิบยกมาถ่ายทอดเท่านั้น!

     แต่สิ่งที่ถ่ายทอดที่นี่ มันคือ...#วิถีชีวิต!...#วิถีชีวิตที่เราทุกคนสามารถกำหนดเองได้!...และ...

     สามารถทำได้ง่ายๆ!...แม้ว่าในขณะนั้นรอบตัวคนๆ นั้น...จะมากไปด้วยเงื่อนไขต่างๆ...ขอเพียงเขามีความรู้!

     #ความรู้ที่ผมหมายถึง...ไม่ใช่ความรู้ในตำรา...แต่มันคือ...#ความรู้ในวิถีชีวิต...ชีวิตที่ตัวของเขาเองต้องการให้มันออกมาเป็นแบบไหน!

     การมีระดับการศึกษาสูงเป็นเรื่องที่ดี!...แต่ทว่า!...การมีการศึกษาสูงจะเกิดประโยชน์สูงสุด!...ก็ต่อเมื่อ!

     #เขาคนนั้นสามารถใช้ความรู้ที่มี!...#เป็นเครื่องมือนำพาชีวิต!...#เพื่อพาตัวเองออกมายืนในจุดที่มีความสุขได้!...ต่างหากเล่า!

     พึงระลึกไว้อย่างหนึ่งว่า...ชีวิตที่ประสบความสำเร็จ!...อาจไม่นำมาซึ่งความสุขได้เสมอไป!

     แต่ทว่า...#การได้ใช้ชีวิตที่มีความสุข!...มันคือ...#การประสบความสำเร็จสูงสุดในชีวิต!...ของคนคนนั้นแล้ว!

     ว่าแล้วก็ลองวางตำรา!...#แล้วลองเขียนตำราชีวิตของตัวเองดูบ้าง!...ตำราที่เราถอดบทเรียนเอง เขียนเอง ถ่ายทอดเอง  จะเป็นเสมือนมหาลัยชีวิต!...ที่จะให้ความรู้ในระดับสูงสุด!...กับตัวเราเอง!

อาบู