............ที่มา ๑๕ (ยาก) ...........

หลายปีมาแล้วที่ผมทำงานฝีมือจากเศษไม้ฝากขายที่นั่นที่นี่ในกทม. ขายส่งบ้าง ขายปลีกโดยการฝากไว้ตามร้านของพรรคพวกบ้าง

งานทีผ่านการรังสรรค์โดยมือของผมเองตั้งแต่ตัด โกลน เหลา ขัด แต่ง จนเสร็จเพื่อส่งให้อีกแผนกร้อยเชือกจบงาน และส่งขาย

สิ่งที่ยากที่สุดของคนแบบผมคือ การตั้งราคา

เพราะผมเห็นทุกกระบวนการของชิ้นงาน เหมือนเด็กน้อยที่เติบโตจากแบเบาะจนกลายเป็นหนุ่มเต็มตัว และออกโผบินไป จะตั้งราคาถูกก็ดูเหมือนไร้คุณค่า นับเวลาแต่ชิ้นแต่ละอันก็แสนนานจนน่าตกใจ 

จะตั้งราคาจนแพงสุดกู่ก็ดูเหมือนพวกหวังร่ำรวยจากงานที่ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร แค่ถูกจริตระหว่างคนทำและคนรับไปดูแล การค้าขายแลกเปลี่ยนก็เกิดและดับไปในเวลาอันรวดเร็ว..

ความผูกพันระหว่างคนซื้อกับคนขายยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะไม่ได้สนทนากันตัวต่อตัว ไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่มีสายใยอะไรที่ต้องเกื้อกูลต่อกัน

กระทั่งผมมาทำมีด...งานที่ผมรักอีกอย่างหนึ่งในบรรดาหลายงานฝีมือที่ผ่านมือผม  ทำทิ้งทำเก็บ(เพราะอาย)ทำแจก และทำขายในที่สุด

ปัญหาเดิมก็ยังตามมากรัดกร่อนความรู้สึกผมอยู่เช่นเดิม คือการตั้งราคา

หลายเดือนที่แล้วผมตียืดเศษสปริงชิ้นส่วนม้าเหล็กเป็นมีดเล่มหนึ่ง ใส่ด้ามไม้แบบประกบฝากให้น้องชายไปตกแต่ง แล้วกลับมานอนแน่นิ่งอยู่ในลิ้นชักความทรงจำอยู่หลายเดือน โดยรวมไม่เป็นที่น่าพึงใจ

ปะเหมาะเคราะห์ดีผมหยิบมาปัดฝุ่น ตัด เหลา เปลี่ยนรูปทรงและวัสดุด้ามใหม่จนกลายเป็นมีดอีกเล่มหนึ่งซึ่งผมตั้งใจจะเก็บไว้ใช้เองหรือบางทีอาจเอาไว้แลกเปลี่ยนกับเครื่องมือบางชิ้นที่ผมอยากนำมาใช้ในงานทำมีด

หลังวันแม่เพียงหนึ่งวันก็เกิดเหตุให้ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเครื่องขัดคู่กายที่ผมใช้มาหลายปีต้องมีอันแยกทาง....ควันขึ้นใช้การไม่ได้ในที่สุด จะซ่อมก็ไม่คุ้มกับมูลค่าดั้งเดิมที่ซื้อมา ในขณะที่งานตามสั่งยังค้างคาอยู่อีกหลายชิ้นงานที่ต้องจบงานโดยเร็ว(งานไม่เร่ง แต่ผมเร่งครับ – ฮา)



มีดเล่มนี้จึงต้องการผู้อุปการะนับแต่นาทีนี้เป็นต้นไป เพื่อเปลี่ยนเป็นเครื่องมือเดิม(ตัวใหม่)โดยเร็ว

                          ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

--------------------------------------------------