...........ที่มา ๑๖ - ชะตากรรม(กำ)ชะตา..........

นอกเหนือจากงานการที่ต้องทำประสาคนบ้านสวน มีวิถีเป็นเป็นปรกติเยี่ยงชาวบ้านทั่วไปแล้ว ผมคิดเอาเองในยุคที่เริ่มต้นออกจากงานประจำมาใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว ช่วงเวลาว่างอื่นๆ ในยุคแรกคือการเสาะหาเรื่องราวจากรอบๆ บ้าน รอบหมู่บ้าน กระทั่งไกลถึงหมู่บ้านอื่นๆ เท่าที่ตัวเองสามารถดั้นด้นไปถึง เก็บรายละเอียดของแง่มุมความคิด ถ้อยคำต่างๆ พืชพรรณ สิ่งของที่กำลังถูกปล่อยปละละเลย หลงลืมหรือทิ้งขว้าง

เคยคิดว่าตัวเองจะกลับมาใช้ชีวิตเยี่ยงชาวบ้านธรรมดา ไม่หวือหวา ไม่แปลกแยก สี่ห้าปี ก็แล้ว หกเจ็ดปีก็แล้ว ความไม่เป็นปรกติของตัวเองยังเด่นชัด ทั้งแนวคิด วิถีปฏิบัติ กระทั่งความเชื่อต่างๆ ในวิถีแห่งตนเองและคนใกล้ชิด

แม้จะมีการงานอันธรรมดา เช้าถึงเย็นก็เหมือนชาวบ้านทั่วไป กินอยู่ เมามาย ไร้สาระ ก็เหมือนแทบทุกกระเบียด – สุดท้ายก็พบว่ามิอาจเป็นไปอย่างที่อยากเป็นแต่เดิม

สิ่งที่เก็บซ่อนเร้นไว้ได้ด้วยกรอบของศีลธรรมบางข้อ เพื่อกดสันดานดิบเถื่อน เก็บความเหนือกว่าบางใครทั้งความรู้สึกและความรู้ เงื่อนไขบางข้อที่ลุงพูนเรียกว่าโลวโปรไฟล์ในวิถีของการดำรงชีพถูกนำมาบดบังความไม่เหมือนด้วยกลัวว่าจะเป็นความโดดเด่นเกินธรรมดา

อย่างไรก็แล้วแต่...สุดท้าย “ข้างใน” ของผมก็ยังบอกว่า มิอาจ มิบังอาจเป็นชาวบ้านธรรมดาได้ ด้วยว่าความเป็นชาวบ้านธรรมดามันยาก..มันยิ่งใหญ่เกินคนที่หลุดกรอบของความเป็นธรรมดาแบบผมจะปรับก้าวให้ย่างถึงด้วยวิธีคิดอย่างที่ผมเป็น

...หรือผมคิดมากไป? 

สามวันที่ผ่านมา ผมยังขลุกขลุยอยู่กับมีดแกะผลไม้ของคุณมาย คุณอิ๋ว และเจ๊โส เป็นงานที่ยากและจุกจิกจนทำให้อารมณ์กระเจิดกระเจิงได้วันละหลายหน ระหว่างที่ทำก็จะมีคนผ่านทางแวะมานั่งพูดคุยสอบถามโน่นนี่ ผมทำงานไปพูดคุยไปด้วยเกรงว่าหากมานั่งพูดคุยอย่างจริงจังแล้วตัวเองก็จะไม่ได้งานในที่สุด หลายวันเข้าเริ่มออกอาการเบื่อ เหนื่อยหน่าย

ผมแก้ไขโดยการเปลี่ยนงาน เป็นตัดหญ้า แต่งสวน ทำแปลงผัก ฯลฯ

ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่สนานเท่ากับการทำมีดยากๆ ที่เคยไว้แล้วออกมาในรูปแบบอื่นๆ เพื่อเป็นการบำบัดตัวเองไปในตัว

ผมทำมีดเล่มนี้ไว้เมื่อหกเดือนที่แล้วตอนที่ เริ่มฝึกการใช้ข้อมือในการใช้ค้อนรีดชิ้นงานจากสี่เหลี่ยมผืนผ้าร้อนๆ ออกเป็นเส้นเล็กๆ บิด พับงอและขนดจนกลายเป็นด้ามของมีดสไตล์ฝรั่งยุคโลหะเล่มหนึ่งงในหลายเล่มที่เคยทำออกมา

อย่างที่เคยบอกเล่ามาแล้วครับ...ผมตั้งใจจะทำมีดพื้นบ้านให้ได้ดี ทั้งการใช้งานและเหมาะสมควรค่าแก่การเก็บรักษา แต่ถึงทุกวันนี้นอกเหนือจาการอบชุบ ขวานไม่กี่เล่ม มีดพร้าสามเล่ม ผมยังไม่สามารถขึ้นรูปมีดพื้นบ้านเลยแม้แต่เล่มเดียว...

คิดไปคิดมาก็เหมือนกับการใช้ชีวิตของผม...ตั้งใจอย่างหนึ่ง เพื่อที่จะพบว่าเราเป็นอีกอย่างหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เหมือนชะตากรรมหรืออะไรกัน?

หรือผมกำชะตาไว้ไม่ยอมปล่อยวางเอง?

 ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

                    ..........................................................................................................