ความสุข 5 ขั้น
ความสุข ความสุข ความสุข
พวกเรามีความสุขกันแล้วหรือยัง แล้วสุขขั้นไหน
ความสุขต้องมีขั้นด้วยหรือ สุขสุด ๆ สุขมั๊ก ๆ โลกสีชมพู แค่นี้พอยัง
วันนี้ผมมีความสุขในอีกมิติวัดหนึ่งมาแบ่งปันกับเพื่อนทุกท่าน
.....................
วันก่อนโทรหาที่บ้าน ได้ยินเสียงชุลมุนส่งมาตามสาย สักพักก็มีเสียงรายงานสดสถานะการณ์เข้ามา....
เหตุเกิดที่บ้านอาม่า..
สถานะการณ์ คุณแม่อายุ...(เป็นเพียงตัวเลข) (แม่เปรี้ยว) ป่วย คุณลูกหิว อาม่าขายของเหนื่อย...
วิกฤติ ความไม่ลงตัวของความต้องการแต่ละคน......
สักพักสายเปลี่ยนไปสัมภาษณ์คุณลูกคนโต "น้องปิ่น"...
คุณลูก 6 ขวบ ผู้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์คือหิว ชิงผ้าห่มกับน้องคนเล็ก 3 ขวบ "น้องปริม" จนเป็นเหตุให้ไปชนโยเกิร์ติหก เป็นเหตุให้คุณแม่ที่ป่วยปรี๊ดแตก.... ลูกบอกว่า..."เบื่อ"
จึงถามเขาว่า "หนูรู้ไหม เบื่อคืออะไร?"
คุณลูกตอบว่า "เบื่อแม่" (ลูกไม่เข้าใจคำถาม)
ถามต่อว่า รู้ไหมว่าทำไมคนเราถึงเบื่อ?
คุณลูกตอบว่า "แม่บ่นมาก" (ลูกไม่เข้าใจคำถาม ประมาณว่าพ่อพูดภาษาอะไรอ่ะ)
จึงบอกว่าพ่อจะเล่าอะไรให้ฟัง..... เรื่องคือว่า วันก่อนที่หนูอยากกิน MK แล้วพ่อพาไปกิน หนูชอบไหม? ชอบค่ะ แล้วพอหนูกินอิ่ม พ่อบอกให้หนูช่วยพ่อกินต่อเพราะมันยังไม่หมด หนูชอบไหม? ไม่ชอบค่ะ เบื่อไหม? ไม่ค่อยเบื่อมาก
เอาล่ะหากว่าหนูหิวข้าว พ่อให้หนูกินข้าว หนูชอบไหม? ชอบค่ะ
แล้วหากว่าหนูไม่หิวกำลังเล่นอยู่ พ่อให้กินข้าว หนูชอบไหม? ไม่ชอบค่ะ ถ้าพ่อคะยั้นคะยอให้หนูกิน หนูจะชอบไหม? ไม่ขอบค่ะเบื่อ...
เอาหล่ะหนูเห็นไหม ว่าอะไรเกิดขึ้นในเรื่องที่พ่อเล่ามา
สิ่งที่เป็นสิ่งเดียวกันกับที่เราชอบ เราอยากทำ แต่ทำไมเรากลับไม่ชอบมันได้ในทีหลังได้
แสดงให้เห็นว่ามันไม่ใช่ขึ้นอยู่กับสิ่งนั้น ๆ เสมอไปใช่ไหม?
แล้วทำไมเราต้องเบื่อ หรือทำไมเราถึงได้ชอบสิ่งนั้น ๆนะ
หรือว่า ความเบื่อ ความชอบ เป็นเพียงกระบวนการของร่างกายที่ทำให้เราทำสิ่งต่าง ๆ .......(Bla Bla Bla อีกสักพัก)...... (ตอนนี้หนูรักแม่แล้ว แต่หนูกะลังเบื่อพ่อม๊าก ก ก กค่ะ)
อันที่จริงเรื่องไม่ได้จบแบบนี้หรอกครับ ความจริงคือน้องปิ่นเขาถามคำถามต่อ แล้วผมก็อธิบายต่อเรื่องที่มีคนที่ค้นพบการอยู่แบบไม่เบื่อเลย จนท้ายสุดน้องปิ่นก็ถามว่า พ่อรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร......แล้วผมก็เล่าต่อสักพัก
ความจริงเจตนาผมวันนั้นแค่เบี่ยงเบนประเด็นให้ลูกลืมสิ่งที่เขาจดจ่อจนเบื่อเท่านั้นครับ ส่วนในวงเล็บที่ในเรื่องเล่าให้ฟังนั้น ผมเขียนแซวความคิดแทนน้องปิ่นเป็นบทส่งท้ายเรื่องครับ
.....................................
พวกเราว่าทำไมคนต้องเบื่อ คนต้องชอบ?
เบื่อ ชอบ คืออะไร?
เราเกี่ยวอะไรกับเบื่อ ชอบ? มันเกี่ยวอะไรกับสุขกับทุกข์ไหมหนอ
????????????????????????
ความสุข ความสุข ความสุข
พวกเรามีความสุขกันแล้วหรือยัง แล้วสุขขั้นไหน
ความสุขต้องมีขั้นด้วยหรือ สุขสุด ๆ สุขมั๊ก ๆ โลกสีชมพู แค่นี้พอยัง
วันนี้ผมมีความสุขในอีกมิติวัดหนึ่งมาแบ่งปันกับเพื่อนทุกท่าน
http://www.4shared.com/document/ktjuSeMf/_5_.html
ขอให้มีความสุขในทุกเวลา ทุกวันครับ ......Happy every day.....
- บล็อกของ happyfarmer
- อ่าน 5021 ครั้ง
ความเห็น
happyfarmer
16 กันยายน, 2010 - 12:48
Permalink
มีต่อตอนท้าย
ยินดี ๆ ครับ
ครับ ผมชอบอยู่กับลูก เพราะคิดว่าลูกก็คือเรา เราที่จะต้องอยู่ในอนาคตที่ไม่มีเราเป็นคนดูแล ทำอย่างไรจะให้เขาคิดได้ด้วยตัวเอง ผมให้ความสำคัญเรื่องนี้ที่สุดครับ เงินทองเรื่องรองลงมาเท่านั้น...
อันที่จริงเรื่องไม่ได้จบแบบนี้หรอกครับ ความจริงคือน้องปิ่นเขาถามคำถามต่อ แล้วผมก็อธิบายต่อเรื่องที่มีคนที่ค้นพบการอยู่แบบไม่เบื่อเลย จนท้ายสุดน้องปิ่นก็ถามว่า พ่อรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร......แล้วผมก็เล่าต่อสักพัก
ความจริงเจตนาผมวันนั้นแค่เบี่ยงเบนประเด็นให้ลูกลืมสิ่งที่เขาจดจ่อจนเบื่อเท่านั้นครับ ส่วนในวงเล็บที่ในเรื่องเล่าให้ฟังนั้น ผมเขียนแซวความคิดแทนน้องปิ่นเป็นบทส่งท้ายเรื่องครับ
เป้าหมายสูงสุดของเกษตรกรรม ไม่ใช่การเพาะปลูกพืชผล แต่คือการบ่มเพาะ ความสมบูรณ์แห่งความเป็นมนุษย์.... มาโซโนบุ ฟูกูโอกะ
สายพิน
16 กันยายน, 2010 - 13:01
Permalink
เป็นโชคดีของเยาวชนอย่างน้อยปิ่นกับน้องค่ะ
เป็นโชคดีของเยาวชนอย่างน้อยปิ่นกับน้องค่ะ คุณนุ และก็เป็นโชคดีของผู้ใหญ่ในวันนี้...
เคยทราบมาว่า เจ็ดปีแรกของชีวิต เป็นการสร้างเสาเข็มให้กับตัวน้อยๆอันเป็นที่รัก
เมื่อเขาเติบโต ผู้ใหญ่รอบตัวก็ได้เขาเป็นที่พึ่ง วันนั้นครอบครัวและประเทศชาติก็จะอยู่ในมือเขา รวมทั้งผู้ใหญ่ในวันนี้นับวันก็อายุมากตามไปด้วยค่ะ
สำคัญนะคะ นอกจากสองมือปั้น ยังต้องใส่หัวใจ ความรัก และวิญญาณลงไปด้วยน่ะค่ะ
แดง อุบล
16 กันยายน, 2010 - 11:57
Permalink
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ
"เชื่อในผล แห่งการทำความดี"
happyfarmer
16 กันยายน, 2010 - 12:50
Permalink
ยินดีครับ คุณแดง มีเรื่องดี ๆ
ยินดีครับ คุณแดง มีเรื่องดี ๆ จะมาเล่าสู่กันฟังอีกครับ
เป้าหมายสูงสุดของเกษตรกรรม ไม่ใช่การเพาะปลูกพืชผล แต่คือการบ่มเพาะ ความสมบูรณ์แห่งความเป็นมนุษย์.... มาโซโนบุ ฟูกูโอกะ
lekonshore
16 กันยายน, 2010 - 12:49
Permalink
เข้ามารับความแบ่งปันสิ่งดี ๆ
เข้ามารับความแบ่งปันสิ่งดี ๆ ทีมีให้ค่ะ
msn:lekonshore@hotmail.com
ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร
happyfarmer
16 กันยายน, 2010 - 12:55
Permalink
ขอให้มีความสุขนะครับ
ยินดีครับ ยินดีเสมอครับ แค่ได้รู้ว่าเรื่องที่ share นี้เป็นประโยชน์ก็มีความสุขแล้วครับ ขอให้มีความสุขนะครับ
เป้าหมายสูงสุดของเกษตรกรรม ไม่ใช่การเพาะปลูกพืชผล แต่คือการบ่มเพาะ ความสมบูรณ์แห่งความเป็นมนุษย์.... มาโซโนบุ ฟูกูโอกะ
มานี มานะ วีระ ชูใจ
16 กันยายน, 2010 - 13:41
Permalink
เลียจาน
ตัวเล็กไปนิดครับ..แต่ก็หม่ำจนถึงกับเลียจานทุกที...
แม้นว่าคนแก่อย่างผมจะอ่านยากสักหน่อยก้เถอะ
เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่
คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู
happyfarmer
16 กันยายน, 2010 - 14:22
Permalink
ขึ้นหัวได้คมสุด ๆ คมหลาย ๆ
ขึ้นหัวได้คมสุด ๆ คมหลาย ๆ ทำเอาหัวเราะหงายหลังแน่ะ
ยินดีครับ คราวหน้าผมจะจัดให้ตัวใหญ่กว่านี้อีกครับ จัดให้ ๆ
ผมว่า จะเป็นรุ่นผมหรือรุ่นน้องก็ไม่กี่ปีมั้งครับ ยังหนุ่มพริ้งออกอย่างนี้
เป้าหมายสูงสุดของเกษตรกรรม ไม่ใช่การเพาะปลูกพืชผล แต่คือการบ่มเพาะ ความสมบูรณ์แห่งความเป็นมนุษย์.... มาโซโนบุ ฟูกูโอกะ
แก้ว กุ๊ก กิ๊ก
17 กันยายน, 2010 - 05:44
Permalink
ไปชั้น 5 กันพ่อ
อ่านแล้วมีความสุข อยากมีพ่อมั่งจัง
หน้า