ชีวิตพอเพียง

นี่แหละชีวิตครับ..แล้วแต่ว่าจะเลือกให้สมดุลย์กับตนเองหรือไม่ ทางเลือกมีเยอะแยะ..แต่ทางรอดมีน้อยนิด..ความคิดมีมากมาย..ปรับตัวเองไปให้ได้กับธรรมชาติ(ร่างกายชวิตเราก็สมบูรณ์ปราศจากโรคภัย)..หรือจะเป็นทาสในสังคมสมัยใหม่ ยุคเท้าขาว-หน้าซีด-ไม่มีกล้ามมีแต่ไขมัน-หัวโตสมองเยอะ-มือเล็ก-ขี้โรค-ป่วยเป็นรายชั่วโมง..(เลือกได้ครับแล้วแต่ท่านนั่นละชีวิตเป็นของท่านแล้ว)...แต่ผมขอใช้2อย่างผสมกัน..แค่สุดท้ายเราก็เลือกธรรมชาติบำบัดอย่างเดียว..แบบลุงพี เพระเราเกิดมาจากธรรมชาติ ไม่ใช่มนุษย์หลอดแก้ว หรือ โคลนนิ่ง 5555

ตอนกุ้งลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้าน  กุ้งก็โดนเจ้าของบริษัทคิดว่าบริษัทอื่นจ้างกุ้งไปแน่เลย...เมื่อก่อนเหนื่อยกับกการต้องหาเงิน  หาได้มากรายจ่ายก็มากตาม  แต่ตอนนี้กุ้งหลุดพ้นแล้วค่ะ  กุ้งมีความสุข  และได้รู้ว่า "ไม่จำเป็นต้องรวยก็มีความสุขได้"  ขอบคุณแง่คิดดีๆ ของลุงนะคะ...

พุทธศาสนิกชนจริงแท้แน่นอน ลุงพีได้แบ่งปันแก่นแท้ของศาสนา โดนใจเนื่องจาก ช่วงเดือนที่ผ่านมาประมาณ ปีกว่าๆ ได้ไช้เวลากับตนเองคิด และตั้งสติ สุขทุกข์แท้จริงอยู่ที่ใจ หากเราคิดว่าทุกข์ก็เป็นทุกข์ หากเราคิดว่าสุขก็คือสุข ตอนนี้ขอเริ่มต้นฝึกคิดง่ายๆ ก่อนนะคะ คือความพอเพียง  พอเพียงกับปัจจัยจำเป็นพื้นฐานของชีวิต กินอาหารที่มาจากธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องปรุงแต่งมากมาย เน้นผักมากกว่าเนื้อสัตว์ เสื้อผ้าไม่ควรเกิน 20 ชุด หนึ่งเดือนใส่ซ้ำแค่ 2 ครั้ง เอง รองเท้า กระเป๋า คงใส่ได้ทีละ สองคู่ไม่ได้ บ้าน 1 หลัง ก็ยังทำความสะอาดไม่ได้ทุกวัน รถยนต์ 1 คัน ขับไปก็ต้องจ่ายค่านำมัน ที่แสนแพงกว่าราคาข้าว ทางที่ดีหลังจากทำงาน กลับบ้านตอนเย็น และวันหยุด ก็ทำงานบ้าน ทำสวน ปลูกผัก  ได้ผักหรืออาหารที่ปลอดภัย ลดภาระค่าใช้จ่ายบางส่วน ได้ออกกำลังกาย มีสมาธิ แบ่งปันผักหรืออาหารให้กับเพื่อนบ้าน เป็นความสุขใจที่ได้ให้กับคนอื่น นี่คือการเริ่มต้นค่ะที่คิดว่าทำได้

ขอบคุณคะลุงพี   สำหรับข้อคิดดี ๆ   คนเรากินไม่เป็น  อยู่ไม่เป็น  ปัญหาต่าง ๆ จึงเกิดขึ้น 

เข้ามาอ่านแนวคิด เพื่อใช้ประกอบการตัดสินใจครับ

ผมก็อยู่ในช่วงตัดสินใจ รวบรวมข้อมูลปลูกผักปลูกหญ้าอยู่ ขอบคุณแนวคิดที่แชร์กันครับ ลุงพี

ขอบคุณครับลุงพี

ตอนนี้ผมก็มีแนวคิดคล้ายๆครับ

กำลังเริ่มวางลู่ทางอยู่ อีกสักพัก จะตามไปไห้ได้น่ะครับ

เป็นบุญของลุงแล้วละคะ ที่มาอยุ่ตรงจุดนี้ได้

ลุงพีให้ข้อคิดดีมากเลยค่ะ  พ่อบ้านของป้าเกี้ยวก็เออร์ลี่ปีนี้ หลายคนเจอบอกว่าหน้่าตาสดชื่นกว่าตอนทำงานมาก ป้าเกี้ยวคิด ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ลูกชายคนเล็กเรียนปีสุดท้าย  และคิดว่าถ้าเปลี่ยนเส้นทางเดินจะขอไปปฏิบัติธรรม เรื่องทำไร่ทำสวนก็เป็นเรื่องรองลงมา 

ความคิดความเห็นคงไม่แตกต่างจากของลุงพี..เคยเม้นท์ในบล็อคก่อน(รู้สึกจะของคุณเพชรี) ว่าชีวิตมนุษย์เงินเดือนเหมือนชีวิตหมาล่าเนื้อ..เหนื่อยและเครียด..ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว ในระบอบทุนนิยมที่นำเอาผลกำไรเป็นตัวตั้ง คงไม่มีนายจ้างคนใดยอมจ่ายแพงแล้วไม่คิดถึงผลงานที่ได้รับ บางคนทำงานมาทั้งชีวิตสุดท้ายก็เอาเงินทองที่หามาได้รักษาตัวเพราะโรคภัยแห่งความเครียดสะสมมันรุกรานเอาเมื่อยามไร้เรี่ยวแรง แต่ผมก็เห็นในอีกแนวทางหนึ่งว่า ยามเมื่อสังขารเราอำนวยให้ต่อสู้ดิ้นรนและเรายังมีภาระที่ต้องดูแลคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ลูกเมีย ก็ควรจะต้องอดทนสู้ทำใช้ศักยภาพของสมองและสองมือก่อร่างสร้างตัวทั้งเพื่อเป็นทุนรอนเสบียงกรังในวันข้างหน้าและเป็นเฟืองจักรตัวหนึ่งของการพัฒนาคุณภาพชีวิตและสังคม แต่ที่สำคัญคือจักต้องรู้จักพอ..รู้จักละ..รู้จักหันกลับมาทบทวนตัวเอง ไม่ดำดิ่งไปกับความกระหายทะยานอยากที่ไม่รู้จักจบสิ้น..เหมือนอย่างที่ลุงพีว่า..พอใจในสิ่งที่มีที่หามาโดยไม่เบียดเบียนใคร สงวนรักษาและต่อยอดอย่างยั่งยืนโดยไม่สร้างผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของคนที่ต้องอนุบาลพึ่งพา..ชีวิตทั้งเราและครอบครัวก็จะมีความสุข

เนกขัมมะบารมี ... สาธุ

ขอให้สะสมบารมีทั้งสิบประการ เจริญยี่งๆขึ้น ทั้งในการปฎิบัติธรรม พร้อม ทั้ง ศีล สมาธิ ปัญญา ให้รู้ธรรมเห็นธรรมในภพนี้ หรือเป็นปัจจัยสะสมบารมีในภพต่อๆไป

ด้วยจิตคารวะ