ความในใจที่ไม่ควรละเลย... @ น้ำตกนกรำ !

เย็นวานนี้ตั้งใจจะเข้ามาเล่าต่อว่าหลังจากที่พวกเราเจอกันแล้วมีความสนุกสนานแค่ไหน  แต่ก็ไม่อยากแก้ตัวนะคะ คือว่าเมื่อวานนี้อากาศดีเหลือเกินค่ะ   ฝนตกมาตั้งแต่บ่าย  และก็โปรยปรายพรำๆพอเย็นสบายๆในช่วงเย็น  ต้นไม้ต้นหญ้าก็ไม่ต้องรด  หลังจากทานมือเย็นกับที่บ้านแล้วก็ออกมานั่งรับลมฝนและคิดอะไรเพลินๆ  ซึ่งส่วนใหญ่ในความคิดก็คือความรู้สึกจากค่ำคืนนั้นที่เราค้างแรมกันที่น้ำตกนกรำนั่นแหละค่ะ   

พอเข้ามาจะเขียนอะไรต่ออีกหน่อยเกิดไฟดับซะอีก  ก็เลยถือโอกาสนอนฟังเสียงฝนรอไฟมา แต่รอแล้วรออีกก็ยังไม่มาสักที  ไฟฟ้าใจร้ายจังนิ  ปล่อยให้เรารอเก้อ ก็คงเหมือนคนหลายใจที่หลอกให้เรารออยู่เรื่อยไป   555  ....เกี่ยวกันไหมเนี่ยะ  ???

เช้านี้ตั้งใจมาเล่าต่อ  แต่ก็เปลี่ยนใจค่ะเมื่อย้อนกลับเข้าไปอ่านบล็อก ‘คืนฝนตก ที่น้ำตกนกรำ’  ที่หมวยเล็กอัพไว้ตั้งแต่เมื่อวาน   หมวยเล็กอ่านทุกความเห็นค่ะ    แต่ขอโทษที่ไม่ได้ reply ณ ตรงนั้น   เพราะคิดว่าพวกเราคงต้องคุยเรื่องนี้อีกนาน และความประทับใจที่แต่ละคนได้รับแม้จะต่างมุมกันบ้าง  แต่คิดว่าสิ่งที่ทุกคนได้ซึมซับเข้าไว้ในความรู้สึกครั้งนี้คงไม่มีใครน้อยกว่าใครเป็นแน่

ที่เปลี่ยนใจมาเขียนเรื่องนี้ก่อน เพราะรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยค่ะที่ได้อ่านเม้นท์ของพี่ผุ้เสียสละทุกอย่างเพื่อสังคมกลุ่มนี้ท่านหนึ่ง  แต่ในใจลึกๆแล้ว  ใครจะรู้บ้างว่า  พี่เค้ารู้สึกอย่างไร

ตามนี้ค่ะ

http://www.bansuanporpeang.com/blog/%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%9D%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%81%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B3%E0%B8%95%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B3

พวกเราต่างก็รู้จักพี่แจ้ว    ท่านประธานบ้านสวนกันดีทุกคนอยู่แล้วใช่ไหม     หมวยเล็กเพิ่งรู้จักพี่แจ้วยังไม่ถึงเดือนมั้ง   เจอพี่แจ้วครั้งแรกที่งานกินดีมีสุข ที่บ้านโพรงมะเดื่อ  ครั้งที่สองเจอพี่แจ้วตอนไปที่ลุงโรสแวะไปทานข้าวเย็นที่บ้านพี่หยอย   ครั้งที่สามได้มีโอกาสติดตามพี่หยอยไปทานข้าวเที่ยงที่บ้านพี่แจ้วพร้อมได้ฟักขาวและได้การบ้านกลับมาเพียบ  และครั้งนี้ ครั้งที่สี่แล้วที่ได้เจอพี่แจ้วและครอบครัวซึ่งไปร่วมนอนกลางดิน กินกลางป่ากับพวกเราชาวบ้านสวนฯร่วม 20 ชีวิตในครั้งนี้ด้วย

พี่แจ้วคะ   หนูอาจจะคนใหม่สำหรับที่นี่   หนูอาจจะรู้จักพี่แจ้วน้อยกว่าคนอื่น แต่หนูอยากจะบอกพี่แจ้วว่าหนูไม่แปลกใจเลยค่ะว่าเพราะเหตุใดสมาชิกชาวบ้านสวนฯถึงได้ลงมติเป็นเอกฉันท์ที่จะขอให้พี่แจ้วเป็นประธานหมู่บ้าน   แรกเริ่มเดิมทีหนูไม่ทราบหรอกค่ะโครงสร้างของสังคมที่นี่เป็นอย่างไร   แต่ได้คลิ๊กอ่านโน่นอ่านนี่ไปเรื่อยๆ   เพราะเห็นป้ายประกาศติดตัวหนังสือแดงๆออกมาเป็นระยะๆ  จึงแปลกใจว่าเค้าประกาศอะไรกันเยอะแยะ

พออ่านไปเรื่อยและเล่นกระทู้เรื่อยมา  จึงได้เรียนรู้วัฒนธรรมของบ้านสวนพอเพียงจนปรับตัวให้เข้ากับสังคมนี้พอได้บ้าง  และทำให้หนูได้รู้จักพี่แจ้วและทุกคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆค่ะ   และตรงนี้เองที่ทำให้หนูรู้ว่าโครงสร้างของสังคมบ้านสวนฯ  เป็นโครงสร้างแบบประชาธิปไตยโดยมีประมุขมาจากการเลือกตั้ง 

หนูเชื่อว่าคณะกรรมการทุกท่านต้องมีความเสียสละทุกคน  เพราะตำแหน่งของหมู่บ้านนี้เป็นตำแหน่งที่ไม่มีค่าตอบแทนแถมยังมีหน้าที่หนักหนาต้องคอยดูแลทุกเรื่องทั้งให้คำปรึกษา  แจกเมล็ดพันธ์  และให้ความรู้หากสมาชิกต้องการเข้าไปในพื้นที่จริงอีกด้วย   ต่างๆเหล่านี้ไม่ใช่ว่าใครก็ทำกันได้นะคะ 

 แต่ถึงแม้ว่ากรรมการทุกท่านจะเหนื่อยมากกว่าลูกบ้านอย่างเราๆที่เข้ามาเล่น  เฮ ฮา  แล้วก็หายไป  แต่ก็เชื่อว่าสิ่งที่ทุกท่านได้รับมันคงจะประเมินเป็นค่าตอบแทนที่เหมาะสมไม่ได้หรอกค่ะ   เพราะความรู้สึกอิ่มเอิบใจ และปิติยินดีในการได้เป็นผู้ให้  มันจะบังเกิดแก่ผู้ให้เท่านั้น  ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมสมาชิกในบ้านสวนพอเพียง   โดยเฉพาะสาวๆถึงได้สดชื่น แจ่มใสตลอดกาลเช่นนี้  เป็นเพราะอนิสงน์แห่งการให้หรือเปล่าคะ

เขียนมายืดยาวเพียงเพื่อจะบอกพี่แจ้วว่า  หนูภูมิใจในตัวของท่านประธานมากกค่ะ   พี่แจ้วมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่ด้วยภาระหน้าที่ในฐานะท่านประธานอย่างที่หนูบอกไปนะคะคือมีความเสียสละมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว  เราจึงอาจจะไม่ได้เห็นครอบครัวพี่แจ้วอยู่พร้อมกันสามคน พ่อ แม่ ลูก ในช่วงวันงาน เพราะต่างคนต่างก็ต้องทำหน้าของตัวเองไป  

 ที่พี่แจ้วบอกว่าพี่เสินเดินจูงมือพี่เก้ตอนขึ้นเขานั้นก็จริงอยู่ค่ะ  แต่ก็เป็นช่วงที่พี่เก้นั่งพักสูดยาดมกับพี่เล็กเท่านั้น  (จะโดนไหมเนี่ยะที่เอาความลับมาบอก)  หลังจากนั้นพี่เสินก็มีไปสลับรั้งท้ายบ้างค่ะ   ส่วนพี่อู๊ดจะอยู่ท้ายสุดกับพี่หยอยและน้องๆเจ้าของพื้นที่ที่ช่วยแบกหามสัมภาระของพวกเรา   และด้วยความที่พี่แจ้วและน้องโกโก้มีความคล่องตัวสูง การเดินทางครั้งนี้พี่อู๊ดก็เลยคลายความกังวลไปเยอะว่าอย่างไรเสียหญิงแกร่งอย่างประธานแจ้วก็ต้องนำทีมถึงจุดหมายโดยสวัสดิภาพอยู่แล้วใช่ไหมคะ   

มีหลายครั้งที่พี่เสินฉุดพี่เก้ขึ้นไปก่อนแล้วก็ยื่นมามาฉุดพี่เล็ก  พี่เล็กส่งมือต่อมาที่น้องจา น้องจาส่งมาที่หนู  แล้วหนูก็ส่งไปที่พี่โจ ซึ่งพี่โจไม่น่าเป็นห่วงเลยค่ะเพราะช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง  ตรงช่วงกลางของขบวนที่หนูอยู่มีเรื่องราวอีกเยอะค่ะเอาไว้จะมาเล่าตอนเดินขึ้นเขานะคะ ขอบอกว่ามีแต่ความประทับใจไม่รู้ลืม

งานนี้หากโกโก้เป็นพระเอก พี่อู๊ดก็คงเป็นฮีโร่ของพระเอก ส่วนพี่แจ้วก็คือผู้อยู่เบื้องหลังของความสำเร็จนี้ใช่ไหมคะ  ทุกสิ่งอย่างในครอบครัวถูกหล่อหลอมมาจากความรักและความเข้าใจแล้วอย่างลงตัวค่ะ

ผู้หญิงเรา จะมีอะไรน่าภาคภูมิใจไปกว่าการที่เห็นคนในครอบครัวเป็นที่รักของคนอื่น และมีแต่คนกล่าวสรรเสริญถึงอีกละคะ   อาจจะมีบ้างที่เค้าทำให้เราน้อยใจ  แต่เขาก็ภูมิใจในตัวพี่นะคะที่พี่สามารถพาลูกเดินขึ้นเขาได้โดยที่พี่เค้าไม่ต้องพยุง   อย่างน้อยๆ  พี่อู๊ดก็สบายใจแน่ว่าเลือกคนไม่ผิด เพราะในบางครั้งหากพี่อู๊ดไม่สามารถไปกับพี่แจ้วใด้ในทุกสถานที่   พี่อู๊ดก็คงมั่นใจได้ว่า  พี่แจ้วต้องพาลูกและตัวเองไปถึงจุดหมายได้อย่างสำเร็จและงดงามอย่างแน่นอน

ธรรมชาติสร้างเพศหญิงให้บอบบาง สวยงาม และต้องการความคุ้มครอง    สร้างเพศชายให้แข็งแรง อดทนและพร้อมจะปกป้อง   การเดินขึ้นเขาด้วยกันในครั้งนี้เป็นการตอบโจทย์ธรรมชาติได้อย่างกลมกลืน  ในทางสรีระแล้วผู้หญิงอาจจะดูอ่อนแอและบอบบางกว่าผู้ชาย   แต่ถ้าจะวัดความแข็งแกร่งของจิตใจแล้วผู้หญิงกินขาดร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ 

You are our Hero !!!