ความสุขที่หล่นหายไปจากหัวใจ

“พี่หาอะไรครับ” 

หนุ่มน้อยถามพี่สาวด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นเธอกำลังก้มๆ เงยๆ หาอะไรอยู่ในสวนหลังบ้าน

“พี่กำลังหาเข็มเย็บผ้าอยู่จ๊ะ”  

“พี่ทำหล่นไว้ตรงไหนครับ  ผมจะช่วยหา” 

“อ๋อ ....   พี่ทำหล่นไว้ตรงหน้าเตียงนอนหน่ะจ๊ะ” 

“อ้าว  ....  ทำเข็มหล่นที่หน้าเตียงนอน   แล้วทำไมมาหาในสวนละครับ”     

“ก็พี่เห็นว่าตรงนี้มันสว่างดี   เผื่อจะได้หาเจอ” 

5555  ++++   น้องชายหัวเราะอย่างขบขันเมื่อฟังคำตอบของพี่สาว

“ พี่สับสนอะไรหรือเปล่าครับ  เข็มหล่นในห้อง  แต่มาหาในสวน มันจะเจอได้ยังไงละคร๊าบบบบ.....”

“ทำไมจะไม่ได้ละจ๊ะ   ก็ทีน้องน่ะทำความสุขหล่นจากใจ   ยังเที่ยวไปหาตามผับ ตามบาร์เป็นประจำ เลยนี่จ๊ะ”

“โถพี่  มันเปรียบเทียบกันไม่ได้ครับ   ผมทำงานมาเหนื่อยๆ  อยากออกไปหาความสุขบ้างก็เท่านั้นเอง”

จุดกำเนิดของความสุขหรือทุกข์ก็อยู่ที่ใจของเราเองใช่หรือไม่จ๊ะ        เมื่อใดที่รู้สึกว่าหัวใจพร่องความสุข    เราก็หันมาเติมความสุขให้หัวใจเราเองสิ  ทำไมต้องไปให้คนอื่นเติมให้

ความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาสิ่งภายนอก อยู่ที่กายและใจของเราเองจ๊ะ      การมีสุขภาพสมบูรณ์ แข็งแรง กินอิ่ม นอนหลับ ทำสวนได้   แค่นี้ก็เป็นความสุขแล้ว

จริงอยู่ที่เงินซื้อความสบายได้  แต่ไม่สามารถซื้อความสุขได้

เงินซื้อยารักษาโรคได้  แต่ซื้อสุขภาพที่ดีไม่ได้

เงินซื้อเตียงนอนนุ่มๆได้   แต่ไม่สามารถซื้อการนิทราที่สุขารมณ์ได้

เงินซื้อหาอาหารแพงๆได้  แต่ไม่สามารถซื้อรสชาติความอร่อยที่เกิดจากความพอใจได้

อุดมการณ์อาจไม่ได้ทำให้ท้องอิ่ม   แต่หากหัวใจเราอิ่มเอิบไปด้วยความสุขที่เราสร้างเอง  ก็คือเป็นความสุขที่พอเพียง และยั่งยืน 

การเป็นคนธรรมดา อยู่อย่างธรรมดา ง่ายๆและไม่ซับซ้อน  คือเสน่ห์แห่งชีวิตที่ยากที่ใครๆจะเลียนแบบ  

...เป็นเพียงคน ธรรมดา หาแตกต่าง  

อาจมีบ้าง ในบางครั้ง ที่พลั้งเหงา

  ยังคงสุข ทุกข์เศร้า แต่บางเบา    

 ก็ใจเรา ไปหวังใคร ให้ดูแล...

...ลองถามใจ ตัวเองบ้าง ในบางครั้ง  

ทุกสิ่งอย่าง ที่เราเป็น นั้นแท้แน่

คุณหรือใคร ไม่เข้าใจ อย่าได้แคร์  

ก็เราแค่ คนธรรมดา เท่านั้นเอง...

...อย่าคาดหวัง  ให้ฉันเป็น เช่นเธออยาก   

บางครั้งมาก บางครั้งน้อย หรือลอยเคว้ง

คนกระด้าง ไม่อ่อนหวาน ไม่ครื้นเครง

เป็นตัวเอง แม้สันโดษ ไม่โทษใคร...