ก็ถูกของเขานะ

    ประโยคที่ว่า “คนแก่ .... ก็มักจะพูดเรื่องเก่า”  ยังคงมีความน่าเชื่ออยู่  พิสูจน์ ได้จากข้าพเจ้านี่แหละ บล็อกนี้ก็เป็นหนึ่งในหลายบล็อกที่ คนแก่จะนำเอาเรื่องเก่ามาเล่าสู่กันฟัง...

    ....  มีอะไรมากระทบ ก็จะ “รำลึกอดีต” อยู่ร่ำไป ครานี้ก็ ....

      ในหมู่บ้าน ที่ลูกของข้าพเจ้าซื้อบ้านอยู่ และข้าพเจ้าขึ้นมาพักด้วยขณะนี้  มีบ้านที่คนปักษ์ใต้บ้านเราไปซื้อไว้ด้วยหลายหลัง แล้วก็มากันจากหลาย ๆ จังหวัด ที่ปบปะสังสรรค์กันบ่อย ก็มีจาก ชุมพร ยะลา สุราษฎร์ฯ สงขลา

    และที่สนิทสนมกันมากก็จาก “เมืองคอน” บ้านเดียวกัน (อ้างเอาทั้ง ๆ ที่ยังสบสนในสัญชาติ) เป็นชาวปากพนัง เขาซื้อไว้แล้วไม่ค่อยขึ้นไปอยู่หรอกครับ มีลูกชายมาดูเป็นคราว ๆ  ตัวเจ้าของเองบอกเสียดายปากพนัง ด้วยผูกพันกะลูกค้าขนมจีน จึงยังตัดใจไม่ได้ ได้บอกฝากบ้านไว้กับครอบครัวข้าพเจ้า  ในช่วงที่ลูกชายไม่มาดู

    .... จริง ๆ แล้วก็ดูให้จริงจังไม่ได้หรอกครับ อย่างตอนที่มีขโมย งัดยกเอาเครื่องปรับอากาศไปกลางคืน ข้าพเจ้าตื่นมาเห็นก็เช้าแล้ว ... โทรฯ ไปบอก กว่าลูกเขาจะมา ขโมยมันก็เปิดไปลิบแล้ว

    เย็นวาน .... โทรฯ ไปขอมะม่วงน้ำดอกไม้ดิบ (เห็นออกหลายผล) ทั้ง ๆ ที่เขาอนุญาตไว้ล่วงหน้าแล้ว ตรั้นเมื่อได้รับเสียงยืนยันความยินยอม จากเจ้าของ เลยไปเก็บมา 2 ผล

    ตอนเดินกลับ ผ่านบ้านที่เปิดสอนพิเศษคณิตศาสตร์ ให้กับเด็กประถมฯ  ได้ยินเขากำลังสอน การบวกเลข

       “จิต” วิ่งปรู๊ดดดด .... กลับสู่อดีต ภาพแห่งความทรงจำ เข้ามาเป็นฉาก ๆ ปานกำลังอยู่ในเหตุการณ์ จำได้ว่า

    วันนั้น ....  ข้าพเจ้าออกติดตาม “โครงการรณรงค์เพื่อการรู้หนังสือแห่งชาติ” ณ ชุมชนหนึ่ง สมาชิกที่เข้าร่วมโครงการ คือผู้ที่อ่าน - เขียนหนังสือไทยไม่เป็น ดังนั้นส่วนใหญ่จึงเป็น  ส.ว.

    เมื่อข้าพเจ้าไปถึง ผู้ร่วมโครงการ และกองเชียร์ รอกันพร้อมหน้าแล้ว ข้าพเจ้าขออภัย ที่ทำให้รอ แล้วคุยกันแบบกันเองด้วยภาษาถิ่น เพราะข้าพเจ้ารังเกียจ รูปแบบ และพิธีการอัน เป็นเสมือนกำแพงที่กั้นความจริงใจ ของกันและกัน

    เรื่องการใช้ภาษาถิ่นนี่ ข้าพเจ้าเคยโต้เถียงกับ “คุณหญิง” ท่านหนึ่ง ซึ่งนำโครงการ “หมู่บ้านปลอดอบายมุข” ลงสู่ชุมชน หลังจากข้าพเจ้า พบประชาชน คุยวัตถุประสงค์โครงการ และขอความร่วมมือ ช่วงพัก คุณหญิง ท่านบอกข้าพเจ้าว่า “ท่านพุดเรื่องไรน่ะ .... เดี๊ยน ไม่เห็นรู้เรื่อง”

    ข้าพเจ้า ก็บอกท่านไปว่า “ผมกำลังพูดให้ชาวบ้านเข้าใจ .... ไม่ได้พูดเพื่อให้เจ้าของโครงการฯ เข้าใจ”

      เอ้า .... มาเล่าเรื่องที่จะเล่าต่อ (นอกประเด็นอยู่เรื่อย)

    เมื่อนั่งกันพร้อมแล้ว อาสาสมัครในชุมชน ก็เล่าถึงความก้าวหน้า และชมเชย ยกย่อง ผู้เข้าร่วมโครงการ ให้ข้าพเจ้าฟัง ซึ่งข้าพเจ้ารับฟังด้วยความชื่นชมด้วยความจริงใจ

      เฮฮา กับผู้ที่มาพบปะกันพักใหญ่ ข้าพเจ้าก็เตรียมอำลา เพราะจะต้องไปที่อื่นอีก กลัวเขาจะรอแบบเดียวกัน

    “เอ้า ... ผมจะต้องไปเยี่ยมที่ บ้านวังงู อีกครับ”  ข้าพเจ้าเกริ่นอำลา “เดี๋ยวเขาต้องรอเหมือนพี่น้องอีก ตั้งใจหัดเขียน หัดอ่าน ให้ เก่ง ๆ ขึ้นอีกนะครับ” หยุดนิดหนึ่ง ส่งสายตาแห่งมิตรภาพให้ทุก ๆ คน แล้วกล่าวต่อ

    “ครับ ... ก่อนไป เพื่อความชื่นใจ ... ใครก็ได้ ช่วยบอกหน่อย ว่า  แม่ไก่ตัวหนึ่ง มีลูก 3 ตัว แล้วแม่ไก่อีกตัว มีลูก 5 ตัว .... เอาสองครอกมารวม เป็นครอกเดียวกัน ได้กี่ตัว”

    เป็นคำถาม ง่าย ๆ ใช่ไหมครับ ท่านคงตอบในใจแล้วละ แต่ท่านทราบไหมครับว่าผมได้คำตอบอย่างไร?

      “รวมไม่ได้ ... ท่านเหอ”  เสียงมาจากสมาชิกท่านหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นยืนกันเกือบทุกคน เพื่อส่งข้าพเจ้ากลับ

    ข้าพเจ้า ขยับตัวจากอิริยาบถ ที่กำลังจะหมุนตัวไปขึ้นรถ เหลียวกลับไปยังต้นเสียง ซึ่งเป็นชายอายุ ประมาณ 50 กว่า ๆ แล้วหลุดคำถามไปโดยมิได้ตั้งใจ

        “พรือ ... ละครับ .... ยากเหอ”  (ข้าพเจ้าใช้ภาษาพื้นถิ่น)

    “ครับ” เสียงตอบรับ  .... แล้วให้เหตุผลต่อ “แม่มันจิกตายหมดแหละ”

         ข้าพเจ้า ! ????...... แต่ก็ยิ้ม ๆ พยักหน้า  หมุนตัวเดินไปขึ้นรถ

    ขณะนั่งในรถ  คนนำทาง ที่นั่งคู่คนขับ หันมาถามข้าพเจ้า

         “พรือ ... อาจารย์โกรธเหอ”

    “ฮึ ๆ “  เสียงตอบจากลำคอข้าพเจ้า .... คนถามเงียบ .... หันกลับไปมองถนนหน้ารถ

    แต่ข้าพเจ้าตอบต่อ ในอกตัวเอง ว่า

         “พูดแล้วเขา ไม่เข้าใจ ใยโทษเขา

    ว่าโง่เง่างมเงอะเซอะนักหนา

    ทีตัวเราทำไมไม่โกรธา

     ว่าพูดจาให้เขาไม่เข้าใจ”