ทานไหม? .... ปุ้มปุ้ย

    เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว .... จัดการกะกาแฟ มื้อเช้าเสร็จ ..... ข้าพเจ้า Boot เครื่องคอมฯ เก่า ๆ ทิ้งไว้ แล้วนำร่างชราออกเตร็ดเตร่ ไปรอบบ้าน ดูโน่น ชะเง้อนี่ มือที่อยู่ไม่เป็นสุข คว้าต้น เหนี่ยวกิ่ง ปลิดใบสุก ของประดาต้นไม้ ที่ปักดินเป็นต้น เป็นกอ ไว้โดยตั้งใจบ้าง ไม่ตั้งใจบ้าง อันเป็นนิสัยเคยชินส่วนหนึ่ง และด้วยอารมณ์คิดถึง ป่าสวนที่สุราษฎร์ฯ อีกส่วนหนึ่ง

    “พ่อ .. ๆ ..ๆ ..” ได้ยินเสียงเรียกจากลูกคนหนึ่ง อยู่หลายคำ แต่ขานรับรู้ไม่ทัน เมื่อขานตอบรับไป ก็ได้ยินเสียงบอกตามมา

       “มื้อเที่ยง ไปหาอะไรกินกันช้างนอกนะ”

    ข้าพเจ้าทราบโดยประสบการ ว่านี่ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า หรือประโยคคำถาม แต่เป็น Command จากสมาชิกครอบครัว และเป็น Fight บังคับซะด้วย จึงไม่ต้องเอื้อนเอ่ยใด ๆ เดิน เข้าบ้าน หย่อนตัวบนเก้าอี้หน้าคอมฯ เข้าบ้านสวนฯ อ่านบันทึก สมช. หาความรู้ใหม่ ๆ .....

    ใกล้เที่ยง ..... ลูกสาวเดินมาด้านหลัง

       “พ่อ แต่งตัวได้แล้ว” เสียงคำสั่งใหม่หลุดมาจากปากลูก

    ปิดคอมฯ ลุกไปอาบน้ำใหม่อีกครั้ง แต่งตัว เดินไปรอหน้าบ้าน สังหารเวลาด้วยการดูต้นไม้ ไม่นานสมาชิกพร้อม ปิดบ้าน ลูกสาวคนเล็กถอยรถออกไปรอ ข้าพเจ้าเดินตามไปขึ้นรถโดยดุษณี นั่งไปไม่ได้สนใจอยากรู้ ว่าจะไปไหน เพราะไร้ประโยชน์

    รถจอด ... ลงจากรถ แหงะ ดูป้าย “บ้านอาหารเวียตนาม ยินดีต้อนรับ” ร้อง ‘อ้ออออ...’ ในใจ เสียงลูกบอกมาลอย ๆ

    “กินอาหารเวียตนามกันสักมื้อนะพ่อ”  ข้าพเจ้าไม่ได้ตอบหรอกครับ ก็ถึงแล้วนี่ ทำตัวเป็น Parasite ซะก็แล้วกัน

    อาหารหลายเมนู ข้าพเจ้าเรียกไม่ถูกครับ แต่ ของหวานมีเมนู กล้วยหอมทอด ด้วย ... เสร็จภารกิจการกิน ขึ้นรถกลับ ระหว่างทาง ลูกซึ่งทำหน้าที่สารถี เอ่ย

    “ปุ้มปุ้ย แป้งแข็งไม่อร่อยเลย” ลูกคนอีกที่นั่งคู่อยู่ตอนหน้า ขานรับทันที

        “สู้ที่พ่อทำไม่ได้” เว้นวรรคหน่อยหนึ่ง หันหน้ามามองข้าพเจ้า แล้วบอกต่อ “พรุ่งนี้พ่อทำให้กินหน่อยนะ”

    จะเป็นเพราะเคยชิน หรือ เอิดยอ (บ้ายอ) ไม่ทราบ  “อือ” ข้าพเจ้าขานรับ

    ถึงตลาดไฟฟ้า นครชัยศรี เลยลงหาซื้อวัสดุที่จะทำ เมนูกล้วยหอมทอด ที่เรียกกันว่า “ปุ้มปุ้ย”

     สิ่งที่ซื้อก็มี แป้งข้าวโพด ... มาการีน ... นมสด

   และพระเอก คือกล้วยหอม ข้าพเจ้าชอบรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง เลยเลือกที่ เกือบหง่อม ... ใครเอ๊าะ ๆ จะเลือกห่าม ๆ ก็ไม่ผิดกติกานะครับ

    ส่วนของอื่น ๆ เช่น แป้งสาลีเอนกประสงค์ ... ผงฟู ... เกลือป่น ... น้ำตาลทราย และไข่ .... ที่บ้านมีอยู่แล้ว

     เช้าวันวันอาทิตย์ ก็เริ่มกระบวนการ ละครับ

   ขั้นแรก ผสมแป้งทั้งสอง อย่าง ๆ ละเท่า ๆ กัน (ประมาณ ครึ่งถ้วย) คนเข้ากัน ... ตักผงฟู ประมาณ 1 ช้อนกาแฟ ใส่ลงในแป้ง คนจนทั่ว นำไปร่อนผ่านตะแกรงลงในอ่างผสม ... ใส่น้ำตาลทราย ตามลงไปสัก 1 ช้อนคาวครึ่ง และเกลือ ครึ่งช้อนกาแฟ ทุกอย่าง เพิ่ม - ลดได้ ... สุดแท้แต่รัดดวง ...

  ตักมาการีน สัก 2 ช้อนคาว  ตั้งไฟพอละลาย นำมา เทลงในแป้ง ... ตามด้วย นมสดสัก ครึ่งถ้วยหากเป็นนม UHT ก็สัก 1 กล่อง .... ตอกไข่ใส่ลงไป เปลือกไม่ต้อง .... ฮุ ๆ ๆ ..... มีเครื่องผสม ก็ตีให้เข้ากัน ที่ความเร็วปานกลาง เข้ากันดี น้ำตาลละลายหมด  ดูส่วนผสม หากข้นมากไป ขนมออกมาจะกระด้าง แก้โดยเติมนม ถ้าเหลวไป ชุบชิ้นกล้วยไม่ติด ก็เติมแป้ง ของ .... ข้าพเจ้าสูตรตามตาเห็นครับ

  ... กล้วยหอม หั่นชิ้นตามชอบ ลงในแป้งที่ผสมไว้  คลุกให้ติดแป้งทั่วกัน

  กระทะ เล็กใหญ่ตามชอบ ครานี้ทำน้อย ใช้กระทะก็กระไรอยู่ เลยใช้หม้อมือถือ ที่เคยอุ่นแกงลืมไว้จนไหม้ มาใช้แทนกระทะ ไม่เจริญจักษุ แต่ใช้ได้ดี

   .. ตั้งไฟ กลางค่อนแรง ใส่น้ำมัน  พอร้อนได้ที่ ลดไฟให้อ่อน ... นำกล้วยที่อาบพอกแป้งไว้ลงทอด ... เร่งไฟให้ร้อนขึ้นอีกนิด

    คอยเขี่ย อย่าให้ขนมเข้าไปเป็นครอบครัวเดียวกัน ....

   ดูแป้งสุก สีเหลืองทอง ตักขึ้นพักให้สะเด็ดน้ำมัน ... จัดใส่ภาชนะที่ชอบ ราดด้วย Syrupy ...  หรือ Caramel

    ... แต่ของข้าพเจ้า ราดด้วยน้ำผึ้งป่าที่เอามาจากบ้านสุราษฎร์ฯ

                ต่อจากนี้ ....... ฮึ ๆ ๆ