เฉาก๋วยเพื่อนยาก

หมวดหมู่ของบล็อก: 

เฉาก๋วยเป็นแมวตัวเมีย ที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานาน ตั้งแต่สมัยเรียนจบมาใหม่ ๆ เป็นบัณฑิตตกงาน ตอนนั้นก็อยู่บ้านช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่บ้าน แม่ทำอะไร ก็ทำด้วย ไม่ว่าจะปลูกพริกขี้หนู ปลูกแตงกวา ปลูกผักต่าง ๆ และจะเป็นคนไปเก็บน้ำยางกับแม่ โดนคนดูถูก เหยียดหยาม ต่าง ๆ นา ๆ เรียนจบปริญญามาเก็บยาง เรียนจบปริญญามาปลูกดีปลี มีอีกเยอะแยะ


คำพูดต่าง ๆ ที่คนเขาพูด ไม่เคยโต้ตอบอะไร (แต่จะจำเอาไว้) ตลอดชีวิตไม่เคยคิดอิจฉาใคร ไม่คิดร้ายใคร แค่อยากทำชีวิตของเราให้ดี ๆ ให้พ่อแม่ได้ภูมิใจแค่นั้นเอง ตอนสมัยเรียนก็มีคนดูถูกว่าเรียนไม่จบหรอก แต่พอเรียนจบแล้ว เวลาเจอกันเขาก็เดินหนีเราไปเลย นี่แหละผลของคนที่คิดไม่ดี

ช่วงที่เรียนจบแล้วกลับมาอยู่ที่บ้าน ประมาณปลายปี 47 ก็อ่านหนังสือสอบกับช่วยแม่ทำงานไปด้วย ความหวังของพ่อและแม่อยากให้รับราชการ เพราะยังไม่มีใครได้รับราชการสักคน กลายเป็นความหวังเดียวและความหวังสุดท้าย เพิ่มความหนักใจให้กับตนเองมากเหลือเกิน ยังไงก็ตั้งใจว่าจะทำให้ได้ ไปสอบหลาย ๆ ที่ หลาย ๆ จังหวัด เป็นเวลา 2 ปีกว่า ๆ จนรู้สึกเบื่อจริง ๆ

จนกระทั่ง ประมาณ กลางปี 50 พ่อกับแม่ได้สมหวังซะที แต่ก็ไม่ซะทีเดียว คือต้องไปอยู่ที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ เราเองไม่อยากไปเลยแม่บอกว่าลองไปอยู่ดูก่อน ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ อยู่ได้ 2 ปี 2 เดือน ก็ย้ายกลับมาที่อยู่บ้าน คืิิอที่ทำงานที่ทำอยู่ปัจจุบันนี้

มาถึงเรื่องของเฉาก๋วย ชื่อนี้สาวตั้งเองคะ  ตั้งตามสีของมัน  ตอนนี้เฉาก๋วยไม่อยู่แล้ว ตายไปไม่กี่วันนี่เอง แม่ได้เก็บเฉาก๋วยมาให้เลี้ยง มันเป็นแมวที่ถูกเจ้าของทิ้ง เจ้าของเดิมเช่าบ้านอยู่แล้วก็ย้ายบ้านไป ทิ้งเฉาก๋วยไว้ มันก็ไปอยู่ที่ร้านขนมจีน แถว ๆ นั้น แม่ค้าขนมจีนก็ให้ขนมที่เหลือให้มันกิน พอแม่ไปเจอก็ขอมันมา เฉาก๋วยเลี้ยงง่าย ชอบกินขนม ขนมปังมันก็ชอบ

ตอนเช้าพ่อกับแม่จะมานั่งกินกาแฟ และจะมีขนมปัง ข้าวต้มมัด ข้าต้มห่อใบพ้อ ขนมเปียกปูน ที่พูดมาเฉาก๋วยชอบหมด เฉาก๋วยเป็นที่รักของทุกคน

 

วันนี้นั่งเขียนบล็อกนี้ ก็ยังน้ำตาซึม อดคิดถึงเฉาก๋วยไม่ได้เลย ถึงเฉาก๋วยจะจากไปแต่ก็ฝากทายาทไว้ให้ได้ชื่นชมกันต่อ

เฉาก๋วยมีลูก 2 ครอกแล้ว ครอกแรกประมาณ 4 ตัว มีคนขอไปเลี้ยง 3 ตัว อีก 1 ตัว พี่ชายขอไปเลี้ยง นี่เป็นลูกครอกแรกของก๋วยชื่อ สีนวล อยู่บ้านพี่ชาย 


ครอกที่ 2 มี 3 ตัว ตัวผู้มีคนขอไปเลี้ยง เหลืออีก 2 ตัว คือ ถุงเท้า และแต้ม 2 ตัวนี้ตอนนี้แยกกันอยู่แล้ว รูปนี้ที่บ้านแม่ นอนกันอยู่บนตู้เย็นในครัว


วันนี้ที่ได้นำเสนอเรื่องราวของสัตว์เลี้ยง อันที่จริงมันเป็นสัตว์ที่อยู่กับเรา มีส่วนร่วมในการดำเนินชีวิต และเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เวลาไปปลูกผัก หรือเก็บผัก มันก็ไปตลอด ทั้งหมาทั้งแมว

ถุง และ เป้ ไปเก็บผักด้วยกันที่หน้าบ้าน

ที่บ้านแม่มีหมา 3 ตัว กับแมวอีก 1 ตัว วันนี้ไม่มีภาพหมู่มาให้ดี ขอติดไว้ก่อน


และนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของสมาชิก ที่ดำเนินตามรอยพ่อ กับชีวิตที่พอเพียง

"ขอบคุณทุกความคิดเห็นคะ"




ความเห็น

ความผูกพันธ์ครับ เป็นกำลังใจให้นะครับสู้ๆ


การเรียนจบปริญญามิใช้ว่าต้องออกมาทำงานกินเงินเดือน...ป้าคิดว่าการเรียนเป็นการพัฒนาความคิดเพื่อที่จะได้มีชีวิตรอด....ลูกสาวป้าจบ วิศวะการสือสาร ป้าจะให้ไปเป็นแม่ค้า เขาบอก เจ๋งแม่เดี๋ยวสึกแล้วหนูจะไปขายของแข่งกับแม่ค้า ป.4 ถ้าแพ้แม่ค้า ป.4 สงสัยอายเขาหน้าดู...อิอิอิ....

คิดให้แตกต่าง...แต่อย่าแตกแยก

คิดเหมือนกันเลยคะป้าต่าย แต่จะหาคนแบบป้าต่ายคงเป็นส่วนน้อยมั้งคะ สาวนี้ชอบเอาดีหลายอย่างคะ รับราชการก็เอา เกษตรก็เอา ค้าขายก็เอา ลองผิดลองถูก อย่างที่เคยเปิดร้านขายกาแฟสด ขายไม่กี่วันก็ต้องปิด ทำเลไม่ดี สู้ในตลาดไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยล้มเลิกความคิด รอแค่วันและเวลา วิชามีอยู่แล้วไม่กลัวอะไร และไม่เสียใจด้วย กับการลงทุนได้ไม่ได้กำไรกลับมา ถือเป็นประสบการณ์ :cheer3: :cheer3:

พี่สาว ขอแสดงความเสียใจด้วยพี่ เรื่องแมว แต่ว่า เรื่องที่เขามาดูถูกเนี้ยะ ดีแล้วพี่ที่พี่แสดงให้เขาเห็นว่า เราทำได้ จงภาคภูมิใจ  ขอเป็นกำลังใจ สู้ต่อไปค่ะ

ชีวิตไม่ได้เกิดมา เพื่อยอมแพ้

ขอบคุณคะ แรงใจมีอยู่เพียบ กลับบ้านไปไม่เห็นก๋วยก็คิดถึงทุกทีคะ  :hell-yes:

เสียใจด้วยนะค่ะ บางทีสัตว์ก็น่ารักกว่าคนก็ตรงอิจฉาไม่เป็นนี่แหละ

ชีวิตของดิฉันก็คล้ายกับคุณสาวภูธรมาก แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันคือดิฉันสอบบรรจุไม่ได้ :crying2: เลยต้องระเห็จมาซะไกลบ้านเลย :sweating:

ทำอะไร ก็ดีหมดคะ ให้เป็นงานสุจริตก็พอคะ จงภูมิใจในสิ่งที่เรามีและในสิ่งที่เราเป็นคะ :cheer3: :cheer3:

น้องสาวเป็นความหวังของครอบครัวทำไปเถอะจ้า  แต่พี่โชคดี เพราะมีพี่ชายรับราชการไปแล้ว 1 คน ลูกคนอื่น ๆ แม่ให้เลือกงานได้ตามความชอบความถนัดของแต่ละคน ไม่บังคับ ตอนสอบรับราชการได้ ตอนยังเรียนไม่จบ(สอบไว้ตอนเรียน)แม่ก็ไม่บังคับ จะเอาหรือไม่เอาก็ได้ ได้ลงที่สตูล อ.ท่าแพ ณ ตอนนี้ไม่รู้จัก ไกลมาก(สำหรับเรา) เลยไม่ไปเพราะทำงานที่ถือว่าชอบแล้ว เป็นงานแบบลุย ๆ เข้ากับตัวเอง เลยเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง:embarrassed:ทำต่อไปน้อง สู้ ๆ

 

 

msn:lekonshore@hotmail.com

ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร

พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ เราก็สุขแล้ว :embarrassed: :embarrassed:

หน้า