เขาเจ็ดยอดกับความรู้สึกที่แตกต่าง Before and After

 เคยเดินป่าที่เป็นป่าใหญ่จริงๆ ก่อนเดินไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับป่ามากนัก ขณะเดินได้รู้ว่าป่ามีอะไรที่ต้องเรียนรู้มากมายนัก โดยเฉพาะการอยู่รอดในป่า ปัญหาและอุปสรรคที่ต้องผ่านไปให้ได้ หลังเดินป่าได้รู้อะไรเกี่ยวกับป่ามากขึ้นแต่ก็ยังไม่มากพอที่เข้าได้โดยลำพัง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างหนึ่งคือ อยากเข้าไปอีก อยากเรียนรู้การใช้ชีวิตในป่าอีก และไม่รู้สึกกลัวป่าเหมือนก่อน แต่ีให้เข้าไปคนเดียวคงไม่ไป ทริปเขาเจ็ดยอดก็อยากไปใจจะขาด แต่ไม่มีโอกาสเพราะมีภารกิจรัดตัวประกอบกับโปรแกรมค่อนข้างยาวจึงไม่อาจปลีกตัวไปได้ เสียดายครับ

 เมื่อหลายปีก่อน เคยไปเดินป่าจากอำเภอเห้วยยอด จังหวัดตรัง ไปออกทางป่าพยอม พัทลุง นอนค้างกลางป่า บริเวณใกล้น้ำตก ต้องผ่านค่ายคอมเก่า ตอนที่ไปต้องผ่านดงทากด้วย แต่ผมไม่โดนทากกัดเลย เพราะว่าได้ทาครีมนวดประเภทเคาน์เตอร์เพนทาบริเวณเท้าและขาก่อนเดินทาง แล้วใส่ถุงเท้าให้รัดถึงขากางเกง เพราะเคาน์เตอร์เพนมันจะร้อนและมีกลิ่นแรงด้วย ทากจะไม่ชอบ หากโดนทากเกาะแล้วมันดูดเลือด ถ้าใช้เกลือโรยที่ตัวทาก มันจะหลุดออกง่าย แถมเลือดที่มันดูดของเราไป จะไหลออกจากตัวทากและตัวทากจะหดเล็กลงด้วย

อยากจะบอกว่า เวลาไปเดินป่าแล้วสิ่งแรกที่เห็นตรงหน้าคือ ต้นไม้ มันหวนให้นึกย้อนไปในอดีตที่เรา ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเครื่องอำนวยสะดวกใดๆเลย ไม่มีมือถือ ไม่มีตู้เย็น ไม่มีเสียงรถบีบแตรมากวนใจให้หนวกหู หายใจเต็มปอด รู้สึกว่า ร่างกายแข็งแรงกว่าเดิม ไร้โรคภัยมาเบียดเบียน