ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

                    เงียบหายไปนาน ไม่ได้เขียนบล็อก อยากมาบอกเล่าว่าหายไปไหนมา ต้นเดือนธันวาคม มีโอกาสได้เข้าเมืองใหญ่ มีนัดกับหลานตัวเล็ก ๆกับลูกมะโหน่ง ลูกจะพาไปร่วมงาน วันพ่อแห่งชาติ เก็บกระเป๋าเดินทางคนเดียว ตาเวทย์บอก เหนื่อยนักก็พักบ้าง ไปเถอะ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ไปให้สบายใจค่อยกลับมา

          มาถึงบริเวณงานประมาณตี5 มีประชาชนมาถึงก่อนนับหมื่นคน

 โชคดีเหลือเกิน ที่ได้เข้ามาใกล้ขนาดนี้ เพราะหลายคนมานอนรอสามวันแล้ว

                  ภาพต่อไปนี้ คงไม่ต้องมีคำบรรยายใด ๆ

                      ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

            ทั้งหมดทั้งมวล ต้องยกความดีให้ลูกมะโหน่ง ที่พาแม่ไป

             เสร็จงาน ลูกในเมืองก็พาแม่บ้านนอกเที่ยว ลูกถามแม่ว่าอยากไปไหน แม่ตอบว่า  ให้ลูกทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเครียดว่าจะพาแม่ไปเที่ยวไหน เพราะทุกที่ในเมืองนี้ เป็นเรื่องตื่นเต้นสำหรับแม่ เพราะแม่ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย

    มีแต่ตึกสูง ๆ ทางเดินมีแต่พื้นคอนกรีต ไม่มีดินให้ปลูกต้นไม้ได้เลย มีลิฟแก้ว แม่บ้านนอกก็ไม่กล้าขึ้น กลัวความสูง ขึ้นบันไดเลื่อนก็ได้แค่ชั้นสาม เพราะมองลงมาก็กลัวอีก

               ในห้างมีแต่ของแพง ๆ กระเป๋าใบละสามล้านก็มี รถก็ราคาสิบกว่าล้าน ไม่กล้าแม้จะเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ รีบชวนลูกมะโหน่งกลับออกมาดีกว่า เดินไปชนข้าวของเค้าพัง จะเอาที่ไหนมาจ่าย ลูกบอกว่ารู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา แค่อยากพาแม่มาดูเฉย ๆ

               พาไปเที่ยวในเมือง ขึ้นมอเตอร์ไซด์ ขึ้นรถเมล์  ขึ้นรถไฟฟ้า พาไปกินอาหารแปลก ๆ ที่บ้านนอกไม่มี อาหารเป็นกล่องสี่เหลี่ยม ขายเป็นชุด  รสชาติเลี่ยน ๆ แม่บ้านนอกก็กินไม่เป็น

     น้ำแบบนี้ ถ้าผุดขึ้นมาในสวนเราคงจะดี จะได้ตักไปรดผักรดต้นไม้

             พาไปเดินเที่ยวสวนจตุจักร ไปดูร้านขายต้นไม้แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย  เพราะแบบนี้ค่อยเป็นที่ของเรา คนรักต้นไม้ชอบงานแบบนี้ ร้านนี้ลูกมะโหน่งบอกว่า น้องป้อมสมาชิกบ้านสวนเราชอบมาก เพราะปลูกต้นไม้หลังคา

            ไปดูน้องนัจ หลานตัวเล็ก ๆ แสดงงานวันพ่อแห่งชาติ หลานนัจบอกว่า คนที่เต้นคู่กับนัจคือแฟนนัจเอง ถ่ายรูปไปให้ลุงเวทย์ดูด้วยนะ

        ไปเที่ยวงานเกษตรบางเขน สองพี่น้องนัจโหน่งเล่นตักปลา

           คนจ่ายเงินก็ได้แต่ยืนดู  เล่นให้หนำใจเลยลูกหลาน

พี่มะโหน่งตักได้ปลาตัวเล็ก ๆไม่กี่ตัว น้องนัจก็เริ่มมั่วแล้ว ตามสบายนะเด็ก ๆ

         สุดท้ายสองพี่น้องอ้วนผอม อยากเอาอะไรตักก็ตักได้ตามสบาย ลุงเจ้าของร้านก็ใจดีเกิน  เล่นจนพอใจ ปลาที่ได้ก็ไม่เอา เอาไปปล่อยในบ่อกลัวปลาดุกกินหมด

               วันสุดท้ายในเมืองใหญ่ ลูกพาไปบ้านพี่กุ้งบางบัวทอง ไปพบปะพี่น้องสมาชิกบ้านสวนพอเพียง ใครเป็นใครก็ดูกันเอาเอง ญาติก็ไม่ใช่ เป็นใครก็ไม่รู้ แต่ทุกคนสนิทสนมกันเร็วมาก บรรยากาศอบอุ่นคุยกันเสียงดังไปถึงหน้าหมู่บ้าน

ขอบคุณพี่น้องทุกท่านสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่น คราวหน้าเราคงได้เจอกันอีก แน่นอน

วันกลับบ้าน มีหนุ่มน้อยผอมสูง เพื่อนลูกสาวมาส่งที่หมอชิต ได้ลูกชายเพิ่มอีกคนแล้วพ่อเวทย์

                                                                     โปรดติดตามตอนต่อไป.........