เพราะมีป่า จึงมีอาหาร

           ก่อนกลับบ้านที่นครปฐม หลานมะโหน่งขอให้คุณตาคุณยาย พาไปเที่ยวป่าชุมชนของหมู่บ้านเรา นั่นก็คือป่าชุมชนบ้านหนามแท่ง อยู่ทางทิศเหนือของหมู่บ้าน ซึ่งก็ไม่ห่างจากหมู่บ้านมากนัก ใช้เวลาเดินทางไม่นาน ชั่วอึดใจก็ถึง  

  ป่าชุมชนหมู่บ้านเรา ถูกรุกแผ้วถาง จับจอง เหลือน้อยเข้าไปทุกปี

        ท่อนไม้พะยูงที่โดนลักลอบตัด ไม่ได้ขนาดก็ถูกปล่อยทิ้ง

         ฝนไม่ตกมาหลายวัน และเราก็ไปถึงสายมากแล้ว มีชาวบ้านมาเก็บเห็ดกลับไปแล้วหลายรอบ แต่ก็ยังพอมีเห็ดเหลือให้เราเก็บได้

          แม่ขอเจ้าป่าเจ้าเขา ให้หลานมะโหน่งได้เก็บเห็ดบ้าง หลานเดินทางไกล แม่บอกว่า เราแค่เก็บมากิน ไม่ได้หาขาย ไม่ต้องห่วง ต้องพอกินแน่

              ในที่สุดหลานมะโหน่งก็ได้เก็บเห็ดสมใจ

                                เห็ดละโงกแดง

                               เห็ดละโงกขาว

                  เห็ดเผาะ

                           เก็บกันเพลินจนลืมเหนื่อย

             เก็บได้พอกินก็พักเหนื่อย พ่อกับแม่บอกว่า ที่นี่ไม่เหมาะที่จะกินข้าวป่าเพราะน้ำไม่มี ปีนี้แล้งกว่าทุกปี เราต้องไปต่ออีกหน่อย

                          หายเหนื่อยก็เดินทางต่อ

                    ปีนี้ฝนมาช้า แล้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

                                      ออกเดินทางต่อ

รากไม้พยูงระหว่างทางเดิน มันอาจมีค่าสำหรับบางคน แต่เราได้แค่มองผ่าน

     ถึงที่พัก ที่เราจะกินข้าวเที่ยง ซึ่งพ่อกับแม่บอกว่า " กินข้าวป่า "

เห็ดที่ได้ แม่จะเลือกที่ดอกบานไม่สวยทำกิน ส่วนที่สวย ๆ แม่บอกเก็บไว้ไปทำกับข้าวที่บ้านตอนเย็น

                         แม่กับพ่อเกิดกับป่า รู้จักเห็ดทุกชนิด

        มะโหน่งอยากกินปิ้งเห็ด

     คุณตาขอโชว์ฝีมือ หมกเห็ดละโงก

                            หลานก็ถ่ายรูปจัง คนหิวก็หิว

                                                                                          ช้อนใบไม้

               ผักป่าที่พ่อเก็บมา อร่อยมาก แต่จำชื่อไม่ได้แล้ว

           สองตายายจะแอบมากินข้าวป่าประจำ บอกกินที่บ้าน มันบ่แซ่บคือมากินอยู่ป่า เวลามาก็จะห่อมาแค่ ข้าวเหนียว เกลือ พริก ปลาร้า กับข้าวมาหาเอาเองในป่า

               บรรยากาศ อาหาร ความสุขมันอยู่ตรงนี้นี่เอง

                   กินข้าวเสร็จ ก็ตามด้วยผลไม้ป่า

                               บักตากวาง

                       บักโมง

     ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงแห่งนี้ ที่ทำให้เราได้มาเจอกัน

                                                                      โปรดติดตามตอนต่อไป..................