จากแรงเหวี่ยงสู่รอยต่อของความคิด

เป็นกำลังใจให้อีกแรง สู้ต่อไปครับ

   ผมเป็นคนที่ชอบอ่านบันทึกของเพื่อนสมาชิกทุกท่าน โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับความรู้การเกษตรและเส้นทางของผู้คนที่สนใจผันตัวเองสู่วิถีทางเกษตรกร ซึ่งคุณกิ่งก็เป็นหนึ่งในต้นแบบของผม

เรื่องของเรื่องคือผมไม่สามารถจะเข้าใจความรู้สึกของการถูกกดดันจากสภาวะต่างๆ ที่คุณกิ่งพบเจอมา ทั้งเสียงพูดจากรอบข้าง หรือผลงานที่ต้องใช้ระยะเวลาในการพิสูจน์ เพราะผมยังไม่ได้ลงไปปฏิบัติจริงตรงจุดนั้น แต่ผมมีความเชื่ออย่างหนึ่ง ความเชื่อเกี่ยวกับวิถีเกษตร ว่ามันจะเป็นทางออกของปัญหาต่างๆ ได้ ผมวางแผนและมุ่งมั่นมากครับ ว่าจะกลับไปบ้านเกิด ไปใช้ความรู้ที่ได้เรียนมานำไปพัฒนา ต่อยอดกิจการต่างๆ ที่บ้านให้ดีขึ้น เพราะผมเห็นแล้วว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยเห็นเมื่อวัยเยาว์ มันยังคงเป็นอยู่เช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นการใช้ปุ๋ยเคมี ใช้ยาฆ่าหญ้า พ่อค้าคนกลาง การปลูกพืชตามกระแส ฯ และคาดว่าอนาคตก็ยังคงเป็นเช่นนั้น เพราะเราขาดการศึกษาเรียนรู้ และพัฒนา

แค่นี้จริงๆ ครับที่ผมคิด และรวบรวมความรู้อยู่ในตอนนี้ จนบางครั้งเพื่อนฝูงที่สังสรรค์กันจะพูดเตือนว่าคิดดีแล้วหรือ มันไม่มีรายได้แน่นอนเหมือนงานที่ทำอยู่น่ะ ผมก็ได้อธิบายเหตุผลไปตามความรู้สึกที่ว่ามา จนหลังๆ ไม่มีใครคุยกับผมเรื่องนี้แล้ว คงเห็นว่าผมน่าจะบ้าจริงๆ

ยามท้อก็ต้องหาแรงใจเพิ่มครับ คนที่ประสบความสำเร็จมีให้ศึกษาเยอะ ยิ่งเรามีความรู้ใช้งานอินเตอร์เน็ตด้วยแล้ว เป็นเรื่องง่ายมากครับที่จะเรียนรู้ ผมเชื่ออย่างหนึ่งว่า คนที่มีใจชอบและตั้งใจทำสิ่งใดแล้ว แม้จะไม่ประสบความสำเร็จในตอนแรก แต่คนๆ นั้น ต้องกลับมาใหม่อย่างแน่นอน  

ตั้งแต่เข้าเวปบ้านสวนพอเพียงมา ชอบบทความนี้มากเลยค่ะ เพราะรู้สึกว่ากำลังตรงกับชีวิตที่โดนอยู่ตอนนี้

ตอนแรกก็ทำงานประจำค่ะ อยู่บริษัทปูน แต่ด้วยความที่อยากจะกลับมาทำอะไรที่บ้านเกิดตัวเอง และเราก็รักในอาชีพเกษตร

บวกกับมีพ่อคอยส่งเสริม พอเก็บเงินได้ก้อนนึง จึงตัดสินใจลาออกจากงานมา เพื่อมาทำเกษตรโดยตรง โดยการปลูกกล้วยไข่ พื้นที่ 13 ไร่ค่ะ

ทำทุกอย่าง เลี้ยงหมู เลี้ยงปลา มะละกอ คือเหนื่อยแต่เราก็ยอม เพราะมันคือสิ่งที่เรารัก แต่ผลที่ตามมา มันไม่ได้จบแค่นั้น พอกลับบ้าน คำถามแรกที่เจอ

ไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้อง หรือ คนรอบข้างคือ ออกมาทำไม จะมาทำอะไรแบบนี้ เรียนมาก็สูง มันไม่รวยหรอก เจออยู่อย่างนี้ประจำค่ะ แรกๆ ก็ท้อ ร้องไห้ทุกวันเลย

แต่ก็ยังดี มีพ่อคอยเป็นกำลังใจ และ ต่อสู้ไปด้วยกัน จนทุกวันนี้กำลังใจเข้มแข็งขึ้นมากแล้วค่ะ เพราะสิ่งที่เราทำกำลังให้ผลตอบแทนเราอยู่ มีกำลังใจขึ้นเยอะค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้ คนที่คิดจะทำเกษตร และรักในอาชีพนี้ อย่าท้อนะค่ะ คำดูถูกของคนอื่น ก็เหมือนเป็นยาชูกำลัง ที่จะทำให้เราสามารถพิสูจน์ตัวเองได้ดีทีเดียวเลยค่ะ

หากมองกลับกันอีกด้าน เราไม่ได้ทำเกษตรแบบคนสมัยก่อน แต่เราทำ เราคิด เราใช้ความรู้ที่มี มาใช้ทำ และ พัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆ เชื่อค่ะว่า เราจะไม่หยุดอยู่กับที่แน่นอน

ถึงแม้เราจะไม่รวยจากอาชีพนี้ แต่เราก็ไม่จน แถมมีความสุขอีกต่างหาก ไม่ต้องไปเป็นลูกน้องใคร มีงานทำเป็นของตัวเอง และ ที่สำคัญ ได้อยู่กับคนที่เรารัก แล้วเราจะยัง

ไปดิ้นรนให้มันเหนื่อยใจทำไมหล่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ