บาดตา บาดใจ

........เป็น "นกที่ชุ่มเหงื่อ" อีกท่านหนึ่ง สำหรับ "สายลมลอย"โถมถลาโต้ท้าลมทั่วทิวทิศ หยิบถูกหยิบผิดบ้างตามแต่ใจจะนำพา ทำจนได้ดีในสิ่งที่พบเจอ ผมค่อยๆละเมียดละมัย แทะโลม ดื่มด่ำ ที่ละคำๆ แซ่ฉ่ำพอเพียงเพื่อเกษรต่อมสำนึกได้ซึมซับ โดยมีบือท้องทุ่งตัวโตหัวมุมเป็นเครื่องเขียงถักแทนผู้เป็นเจ้าของงานเขียน ฉวัดเฉวียง กรีดกราย ร่ายแล่ คงค่าแก่นแท้แห่งสัจธรรม คมแล้วคมเล่า คำแล้วคำเล่า.. มาร่วมกันค้นหาความหมายที่แอบซ่อนไว้ใต้อักษรบางๆพร้อมกันกับผมอีกครั้งครับ...อย่างที่บอกผมไม่ชมนะว่า..สวย แต่ผมชอบที่มัน...คม 

.......รูปแทนตัวผมจึงมักเป็นควาย ตัวแทนของสิ่งมีชีวิตที่ใช้แรง ตัวแทนของบางสิ่งที่โง่ดักดาน ไม่ทันสมัย ชอบนอนปลัก และที่แน่นอนที่สุดคือ เป็นสายพันธุ์แท้ที่รอวันสูญพันธุ์ไปจากสังคม(ไทย)

........ด้วยความโชคดีที่แม้ผมจะเป็นคน กราดเกรี้ยวและอ่อนไหวในเวลาเดียวกัน แต่ผมก็ยังมีปิยมิตรซึ่งคบหาคอยค้ำจุนดูแล ไม่ว่าจะสูงสุดหรือตกต่ำ งดงามหรือทรุดโทรม อ่อนแอหรือแข็งแรง เพียงเอ่ยปากบอกว่าเดือดร้อนเพียงนิด ปิยมิตรก็รายล้อมค้ำจุน ทั้งหมดแลกด้วยความจริงใจและเวลา ซึ่งไม่มีคำว่าคุ้มค่าหรือขาดทุน

........ผมโชคดีที่มีมิตรดี การค้นพบมิตรดีอาจยากเหมือนการ “ถางป่ามาทะกัน” ตามภาษิตโบราณของคนปักใต้ ป่ารกกว้างใหญ่ ดันเจาะช่องแหวกทางมาเพื่อพบเจอกัน เหมือนมีคนกำหนดใช่ครับ....ไม่ใช่เหตุบังเอิญที่ทำให้เราหลายคนพบกัน ไม่ว่าจะด้วยวิถีไหนก็ตาม  

.........สิ่งที่ได้คือการบันทึก คือความเรียง คือเรื่องราวที่ผมเขียนออกมาในรูปของชิ้นงาน นี่คือประวัติศาสตร์ซึ่งยืนยันถึงการมีชีวิตของผมในช่วงเวลาหนึ่งบนพื้นโลก ไม่ดี ไม่สวย ไม่ถูกต้อง คือประวัติศาสตร์ของช่วงเวลานั้นๆ ของผมเองใครได้รับไป ก็ถือว่าช่วยกันเก็บเกร็ดของอดีตของคนๆ หนึ่งไว้ จะโชคดีหรือโชคร้าย ถือเสียว่าเขาได้พยายามอย่างถึงที่สุด ณ ช่วงเวลานั้นๆ แล้ว...

.........มีดเหลาตอกเล่มหนึ่งที่เกิดจากภาพในใจทันทีที่เห็นเศษไม้ชิ้นเล็กๆ ริมทะเลตะวันออก  แม้ดูเหมือนเป็นความบังเอิญ แต่เป็นความบังเอิญที่เกิดจากการบ่มจนได้ที่ โดยส่วนตัวผมชอบมีดเล่มนี้เป็นพิเศษ ณ เวลานี้ เพราะหากจะนับเวลาผมใช้เวลาทำเพียงไม่ถึงหนึ่งวัน ตั้งแต่ต้นจนจบ...แม้จะชอบ แต่ผมก็ขายครับ

.........โดยเหตุผลส่วนตัว...เวลาในเรียนรู้สรรพวิชาในโลกนี้ผมยังเจียดไว้เยอะ ส่วนเวลาในการมีชีวิตใครจะรู้ว่าจะยาวนานแค่ไหนเริ่มจากเรียนรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้แค่ไหนสำหรับ "บางคน" นับว่ายากกว่าการปอกกล้วยเข้าปากแล้วเคี้ยวกลืน   ครับ...บางคนที่ผมว่า – คือผมเอง

.........ใช่..มิตรหลายคนที่คบหากันด้วยถ้อยทีถ้อยอาศัยหลายคน หลายถิ่นที่ มีความจริงใจมากกว่าคนหลายคนที่พบหน้าค่าตากันทุกเมื่อเชื่อวันเสียอีก ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับการรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์ในระยะที่เหมาะสมพอดีพอควร มิตรจิตนั้นก็จะคงมั่นยืนยาวนาน  เรื่องระยะห่างใช้ได้กับทุกสังคมครับ..ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวซึ่งกินข้าวร่วมหม้อ นอนร่วมชายคา และขับถ่ายอาจมลงในเว็จเดียวกัน!!

..........แกมองหน้านิ่งอยู่ครึ่งหนึ่งก่อนเดินเข้าบ้านหยิบชิ้นไม้ชิ้นนี้มาให้ผม“ เขาให้มาอีกที เอาไว้ทำด้ามมีด เราให้สู...เอาไว้ทำด้ามมีด”   ผมไหว้งามๆ ทั้งที่ยังคิดไม่ออกว่าผมจะเริ่มตรงไหนอย่างไรกับชีวิตการทำมีดในต่อไปข้างหน้า

..........น่าแปลก..แม้ภาษาจะแตกต่าง พูดไทยไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำ แต่ผมก็เข้าใจทุกถ้อยที่แกพูดกับผม..แม้แต่ถ้อยคำที่แสดงออกมาทางสายตา “แกอาย...เพราะแกเย็บสะพายสลับข้างกันดูบิดๆ แกเลยเอาไว้ใช้ในสวนเก็บผักเก็บหญ้า มันไม่สะอาด แล้วก็แกอยากทอใบใหม่ให้ อย่าเอาใบนี้มันไม่สวย..” ผมยิ้ม...เข้าใจความรู้สึกของคนผลิตผลงานดี ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งอยากได้เลยบอกแกว่า “ย่ามแบบนี้มีใบเดียวในโลก...ถ้าแม่ทำใหม่มันก็สมบูรณ์แบบเกินไปไม่น่ารักอย่างที่มันน่าจะเป็น  ผมเอาใบนี้แหละแม่...จะได้นึกถึงแม่เวลาที่ใช้ย่ามใบนี้ มันไม่สวยก็จริง..แต่มันมีเรื่องอยู่ในย่ามนะแม่นะ...”

...........ย่ามสายบิด บอกถึงความไม่สมบูรณ์แบบของงานโดยส่วนใหญ่ของธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นภูเขา ก้อนหิน ลวดลายใบไม้ เส้นสายลายเมฆที่วาดฟ้า หูสองข้าง เท้า นิ้วมือ ฯลฯ ไม่มีอะไรเท่ากันเป๊ะ

....ที่เหลืออีกสองผลงานเขียน...มิอาจหยิบมาลงได้   เพราะยังคงร้อนระอุอยู่....

ส่วนของท่านอื่นๆผมอ่านและสะสมไว้พอควรแล้วครับ...เด็ดๆกันทั้งนั้นบ้านสวนเรา..จะค่อยโลมไล้นะครับด้วยมิอยากให้เสียของ...คันคม