ท่องเที่ยว

หมวดหมู่ของบล็อก: 

          หนีไปเที่ยวสิบกว่าวัน กลับเข้ามาบ้านสวน โอ้โห สมาชิกใหม่เพียบ น่ายินดีกับผู้ใหญ่ที่สามารถสร้างสังคมแห่งการเอื้ออาทร การเรียนรู้ การพึ่งพาอาศัยตนเองและซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะแนวความคิดเศรษฐกิจพอเพียง ได้ก่อให้เกิดขึ้นในวงการของคนรุ่นใหม่ รุ่นกลางเก่ากลางใหม่ และรุ่นเก่าๆ (อย่างผม)

          การหนีไปเที่ยวครั้งนี้ จึงขอนำสิ่งที่พบเห็นมาฝากพี่น้องลูกหลานชาวบ้านสวนพอเพียง อาจจะมีคำอธิบายที่ถูกหรือผิด เพราะความเข้าใจทางภาษาไม่ดีพอแม้ว่าจะมีไกด์ก็ตาม

เครื่องกำลังทะยานขึ้น

จักรยานยนตร์ไฟฟ้า แต่สามล้อแรงคน

แวะพักกินข้าวเย็น แต่มีที่เที่ยวที่ช๊อบกันก่อน


บริเวณสี่เหลืองๆ ด้านบน ดูตั้งนานกว่าจะรู้ว่าคือ อะไร

รางรถไฟ และขวนรถไฟขนสินค้าคงจะเป็นน้ำมัน

ผลไม้เหมือนๆบ้านเรา มีมังคุดด้วย แต่หาภาพยังไม่เจอ

ถามราคา กก.ละ 15 หยวน

แปลกใจที่เห็นขนมนี้ เพราะดูๆแล้วน่าจะเหมือนกับขนมชนิดหนึ่ง ที่จังหวัดตรัง เคยออกขายในงานหลายแห่ง แต่ตอนหลังก็หายไป คงไมีมีใครทำขายกัน ลักษณะของขนมนี้ ด้านนอกเป็นเส้นใยของน้ำตาลเหมือนน้ำตาลในโรตีสายไหม เพียงแต่ตอนดุงน้ำตาลเขาจะผสมแป้งลงไปด้วยแล้วดึงแบบเดียวกับเส้นสายไหม แล้วเอาเส้นน้ำตาลมาห่อส่วนผสมอีกอย่าง รสหวานๆ มีถั่วลิสงเป็นองค์ประกอบ

ถ่ายจากที่พักในตอนเช้า

ชาวบ้านเอารถเทียมแกะมาให้บริการถ่ายรูป รูปนี้ต้องทำให้เบลอๆหน่อย เพราะนางแบบนั่งไม่เรียบร้อย

เมืองโบราณ ชาวบ้านเปิดเป็นร้านขายของ

ชาผู่เอ๋อ

เตาถ่าน

ก้อนสีเทา ทรงกลม คือ เชื้อเพลิง จากผงถ่าน(หิน) อัดแท่ง เจาะรู สำหรับใส่ลงในเตา

เตาที่ใส่ถ่านแล้ว

ความเห็น

ถ้าป้าเล็กไป   ต้องอาการหนักกว่าลุงพูนแน่นอน   คือว่าเวลานอน  จะหายใจเบามาก  (แม่บอกพอลูกคนนี้หลับ  ทำไมนานๆถึงจะเห็นหายใจครั้งหนึ่ง)  ก็เลยเหนื่อยง่าย  แต่ไม่มีโรคอะไร

ปกติถ้าอ๊อกซิเจนไม่พอคนเราจะหายใจแรงเหมือนหอบครับ การเหนื่อยง่ายไม่น่าจะขาดออกซิเจน

ไม่จำเป็นต้องเป็นกันทุกคน คนไม่แข็งแรงก็ไม่จำเป็นต้องเป็น altitude sickness  การแพ้ความสูงขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายเวลานั้น คนแข็งแรงก็เป็นได้ "พันไมล์"เคยขึ้นไปแล้วเป็น พอลงจากกระเช้าก็อาเจียรเลย เดินไม่เกินสามก้าว ก็ไปให้อ๊อกซิเจนพออาการดีขึ้นก็ลงจากระดับความสูง วิธีการแก้ที่ดีที่สุดคือการลดระดับความสูงลงมาระดับต่ำก็จะหาย แต่ปกติแล้วมนุษย์จะปรับตัวได้ ต้องให้เวลาตัวเองนิดนึง

"พันไมล์"นี่ เป็นที่ระดับไม่แน่นอน ครั้งแรกเดินขึ้นระดับสี่พันที่ยอดเขาคินาบาลู มาเลเซีย ไม่เป็นไร มาเป็นที่ลี่เจียง ระดับสี่พัน แล้วก็เป็นที่เนปาล ระดับสามพันห้า แต่มียากินนะคะ แต่ตัวเองไม่ยอมกินยา คืออยากรู้ว่าตัวเองแพ้ความสูงที่ระดับเท่าไหร่ ใครสนใจหลังไมค์ได้เพราะการไปเที่ยวแล้วเป็นโรคพวกนี้มันทำให้เราเสียเงินไป แล้วเที่ยวไม่สนุก  ภาวะการแพ้ความสูงไม่น่ากลัว แต่จะน่ากลัวตรงที่พอเป็นเราไม่รู้ว่าเราเป็น เพราะฉะนั้นใครที่ไปพื้นที่สูงจากระดับน้ำทะเลมากๆ ต้องศึกษาอาการของภาวะนี้ก่อน พอเรามีอาการเราก็จะรู้ตัวและทราบวิธีการปฏิบัติ

คนไทยไปทัวร์ประเทศจีนเยอะ ที่ไปง่ายสุดๆ วิวสวย บรรยกาศหิมะ แบบทีคนไทยอยากสัมผัส ก็คือภูเขาหิมะมังกรหยกที่ลี่เจียง ส่วนมากคนไทยเป็นเยอะมาก อาการมากน้อยต่างกัน สมุนไพรที่แก้และบรรเทาอาการนี้ได้ คือ กระเทียม ที่เนปาล "พันไมล์" ไป trekking พออาการไม่ดี ปวดศรีษะ ไกด์จะให้กินซุปกระเทียม แต่รสชาดมัน ยี้หน่อย แต่วิธีที่ดีคือลงจากระดับความสูงนั้นๆ หรือไม่ก็พักร่างกายสักสองวัน ร่างกายก็จะปรับตัวเองได้

เขียนมาซะเยอะเลย ตามประสบการ์ณที่เคยเจอน่ะค่ะ เห็นคนไทยไปเมืองจีนกันเยอะ เผื่อมีประโยชน์กับสมาชิกบ้านสวนพอเพียง เสียเงินไปเที่ยวทั้งทีจะมานอนป่วยได้ยังไง มันไม่คุ้ม

Laughing

ลุงพูนกลับมาแล้ว... มีของฝากด้วย....

แต่ที่นี้ที่ไหนค่ะ ตามไปเที่ยวแต่หลง...Smile

....ความสุขอย่างแท้จริง ด้วยหลักเศรษฐกิจพอเพียง....

ตอนนี้เพิ่งลงเครื่องที่คุนหมิง แล้วเดินทางต่อไปลี่เจียงครับ ของฝากจะทะยอยมาเรื่อยๆครับ

ขนมที่คุณลุงพูน ว่าเคยเห็นขายที่ตรัง

ถ้าจำไม่ผิดเขาเรียกขนม "ไหมฟ้า" บางคนก็เรืยกขนม"ไหมฟ้าหนวดมังกร"

เป็นขนมฮ่องเต้ ทำจากน้ำผึ้ง เคยเห็นเค้าทำเพลินดี

ต้องใช้ความชำนาญในการดึงให้น้ำผึ้งหรือน้ำตาลคลุกแป้ง

แผ่ออกเป็นเส้นเล็กๆ แล้วนำมาห่อใส่ ส่วนมากไส้จะทำ

จากพวกธัญพืช อร่อยดี แต่หาทานไม่ค่อยได้

ขนมไหมฟ้า เขาเคยเอาไปออกงาน OTOP ตอนหลังผมตามไปซื้อกินที่ตรัง แถวบางรัก แต่ตอนนี้เขาไม่ทำขายแล้วครับ ขนมอีกอย่างที่เมืองตรังยังมีขาย คือ ขนม กาลอจี้ เคยไปกินเมื่อไม่นานมานี้ เขาทำขายบริเวณสถานีรถไฟตรังตอนเย็นๆ

ดูน่าสงสาร  เหมือนยืนหมดแรง  อิอิ

ส่วนขนมไหมฟ้า& หนวดมังกร

ส่วนมากเอ๋จะเห็นตามงานแสดงสินค้าค่ะ

ฉันจะปลูก ผัก ให้ลูกทาน

หน้า