ท่องเที่ยว

หมวดหมู่ของบล็อก: 

          หนีไปเที่ยวสิบกว่าวัน กลับเข้ามาบ้านสวน โอ้โห สมาชิกใหม่เพียบ น่ายินดีกับผู้ใหญ่ที่สามารถสร้างสังคมแห่งการเอื้ออาทร การเรียนรู้ การพึ่งพาอาศัยตนเองและซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะแนวความคิดเศรษฐกิจพอเพียง ได้ก่อให้เกิดขึ้นในวงการของคนรุ่นใหม่ รุ่นกลางเก่ากลางใหม่ และรุ่นเก่าๆ (อย่างผม)

          การหนีไปเที่ยวครั้งนี้ จึงขอนำสิ่งที่พบเห็นมาฝากพี่น้องลูกหลานชาวบ้านสวนพอเพียง อาจจะมีคำอธิบายที่ถูกหรือผิด เพราะความเข้าใจทางภาษาไม่ดีพอแม้ว่าจะมีไกด์ก็ตาม

เครื่องกำลังทะยานขึ้น

จักรยานยนตร์ไฟฟ้า แต่สามล้อแรงคน

แวะพักกินข้าวเย็น แต่มีที่เที่ยวที่ช๊อบกันก่อน


บริเวณสี่เหลืองๆ ด้านบน ดูตั้งนานกว่าจะรู้ว่าคือ อะไร

รางรถไฟ และขวนรถไฟขนสินค้าคงจะเป็นน้ำมัน

ผลไม้เหมือนๆบ้านเรา มีมังคุดด้วย แต่หาภาพยังไม่เจอ

ถามราคา กก.ละ 15 หยวน

แปลกใจที่เห็นขนมนี้ เพราะดูๆแล้วน่าจะเหมือนกับขนมชนิดหนึ่ง ที่จังหวัดตรัง เคยออกขายในงานหลายแห่ง แต่ตอนหลังก็หายไป คงไมีมีใครทำขายกัน ลักษณะของขนมนี้ ด้านนอกเป็นเส้นใยของน้ำตาลเหมือนน้ำตาลในโรตีสายไหม เพียงแต่ตอนดุงน้ำตาลเขาจะผสมแป้งลงไปด้วยแล้วดึงแบบเดียวกับเส้นสายไหม แล้วเอาเส้นน้ำตาลมาห่อส่วนผสมอีกอย่าง รสหวานๆ มีถั่วลิสงเป็นองค์ประกอบ

ถ่ายจากที่พักในตอนเช้า

ชาวบ้านเอารถเทียมแกะมาให้บริการถ่ายรูป รูปนี้ต้องทำให้เบลอๆหน่อย เพราะนางแบบนั่งไม่เรียบร้อย

เมืองโบราณ ชาวบ้านเปิดเป็นร้านขายของ

ชาผู่เอ๋อ

เตาถ่าน

ก้อนสีเทา ทรงกลม คือ เชื้อเพลิง จากผงถ่าน(หิน) อัดแท่ง เจาะรู สำหรับใส่ลงในเตา

เตาที่ใส่ถ่านแล้ว

ความเห็น

 

การกินชา 3 ถ้วย 3 รส ของชาวไป๋

ถ้วยแรกมีรสหวาน ถ้วยต่อมามีรสขม ถ้วยสุดท้ายรสอะไรจำไม่ได้

อันนี้เป็นปรัชญาชีวิตของเขาครับ

 

กำแพงบ้านหนามาก เป็นดินปนกรวด ไม่ใช่ดินเหนียวเหมือนบ้านเรา

ลุงพูนกลับมาแล้ว  มาพร้อมของฝากเยอะเลย Laughing

there is a will , there is a way .

 

หัวเหมือนกลิ้งกลางดง ใบก็ห้าเหลี่ยมเหมือนกัน แต่พอขยี้ใบอ่อนดู ปรากฏว่า ไม่มีสีแดง เลยไม่ใช่สบู่เลือด หรือ

กลิ้งกลางดง แต่กลิ้งในกระถางแทน

หน้า